A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



vrijdag 31 augustus 2007

Post

Hahahahaha, ik lach even heel groen!
Ga ik net mijn post gaan halen en wat zie ik...een brief van de Citroën.
Ik had na ons bezoek aan onze garage ook contact opgenomen met de klantendienst. We vonden immers geen gehoor in de garage waar de herstelling plaatsvond en kregen nadien door een tweede garagist het verhaal dat er idd een nog iets fout zou zitten in de koppeling.
Bij de klantendienst dus gans mijn verhaal gedaan en daar vertelde men mij dat ik gans het verhaal met de kopies van de facturen naar hun moest opsturen. Er zou zich een zonemanager over het geheel gaan buigen...
En wat melden ze nu in de brief:

"Allereerst wijzen wij er u op dat elke CITROËN garage een zelfstandige entiteit is. ALs constructeur en/of invoerder hebben wij geen enkele hiërarchische bevoegdheid in het beleid van deze.
Als invoerder kunnen wij enkel tussenkomen in herstellingen gedekt door de contractuele garantie of gedekt door een servicecontract ( Onderhoudscontract...)
Indien u de herstellingen van een garage betwijfelt, dient u zich te richten tot een onafhankelijk erkend automobielexpert. Deze zal niet nalaten de nodige vasstellingen te doen en desnoods de garage contacteren.
Wij wensen ons niet in deze dicussie te mengen."

Noemt men zich een klantendienst??

Dus net maar even gebeld met de schrijver van de brief. En wat krijg ik aan de lijn? Een ongeïnteresseerde man die er zich op de vraag: waarom men ons gans het verhaal laat doen schriftelijk om dan nadien te laten weten dat ze zich niet willen mengen in de discussie simpel antwoord:
"Dat weet ik niet mevrouw. Ik weet niet wat er allemaal aan de telefoon wordt gezegd."
En als ik vraag waar we dan staan als klant na een klacht? ... Elke garage is hiervoor vezekerd en dan moeten we ons maar richten tot een onafhankelijk automobielexpert.

"Nou bedankt, voor niks!" en de telefoon gaat van mijn kant uit dicht. Ik heb aan gans die ""klantendienst"" al genoeg tijd verspilt. En ja het staat tussen dubbele aanhalingstekens!

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
Sorry ik moet even stoom aflaten. Man heb ik zin om terug naar de garage te bellen...

Maandag...

Maandag zouden we eindelijk iets gaan horen van de garage in verband met de problemen na herstelling van onze wagen...
Gisterenavond heb ik nog maar eens gebeld naar de verantwoordelijke want normaal zouden we binnen de 48 uren na onze mail een reactie krijgen. Omdat dat niet was gebeurd dus gebeld en wat bleek...onze mail was niet aangekomen. Ik had geen enkele reactie gekregen dat hij niet goed verstuurd was of helemaal niet was aangeleverd dus ik vraag me af waar het mis ging...
Maar goed, tijdens het telefoontje zelf opnieuw geprobeerd en nu kwam hij een tweede keer wel aan.
Deze middag zou ik dan nieuws krijgen van de verantwoordelijke en ja hoor...deze morgen al ...een mailtje in plaats van een telefoontje met mogelijke oplossingen.
We mogen wachten tot maandag hahaha wat een oplossing. De persoon die zich over de technische kant moet gaan buigen is vandaag blijkbaar niet op het werk. Hij heeft het wel al met twee andere personen "bekeken of besproken". Kunnen zij dan even niets laten weten? Alhoewel, één van die personen is diegene met wie we al aan de stok zitten over de lamp en het ganse aanrijdingsgeval dus die heb ik liever even niet meer te horen want ik ben vrij "kwaad" op hem.
Dus voor de zekerheid nog maar eens mijn GSMnr doorgegeven ook kwestie van zeker te zijn dat ze ons kunnen bereiken.
Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Ik ben de eerste om te zeggen dat geduld een schone deugd is maar nu raakt het mijne toch op!!

donderdag 30 augustus 2007

Helemaal goedgekeurd

De tijd kon niet vlug genoeg gaan voor Tritia vandaag...zo zenuwachtig was ze omdat haar lange haren er eindelijk afgingen vandaag.
Net voor we naar de kapper vertokken dus nog even haar lange haren los, mooi gekamd en natuurlijk een foto ( wat had je gedacht ;-) ). En ik kan er mijn ogen niet vanaf houden als we naar de kapper gaan. En het enige wat ik kan denken : " Zonde" zo'n mooi haar. Maar er is geen weg terug, het is tenslotte haar haar dus mag zij beslissen wat ze ermee wil doen...



Het gaat wel, ik kan er mee leven, ook al is het een heel groot stuk dat er vanaf gaat. En hoe meer model er in komt hoe mooier ik het ga vinden...



Jaja, helemaal goedgekeurd!!
En bij Erica?? Ja daar zijn er ook laagjes in geknipt dus morgen weet ik wat gedaan. Volume inbrengen, en ... fotoshoot ;-)

Mijn haar? Hahaha dat hangt er nog altijd aan!!

woensdag 29 augustus 2007

Ja... of neen toch maar niet

Hmmm wat is het toch? Ik spaar al vanaf mijn twaalf jaar voor lang haar. Ondertussen hangt het tot op mijn ( vijf kilo te dik ) achterwerk en er is zelfs een moment geweest dat mijn vlecht er voorbij kwam zodat ik steeds op mijn haar ging zitten. Dus heb ik het al één keer een gans stuk laten inkorten. Want jezelf steeds vastzetten door op je haar te gaan zitten was allesbehalve praktisch.
Het haar wat korter en dus andere dingen dan een vlecht. Je zou denken we houden het nu lekker kort maar het tegendeel is dus waar. Ik liet het terug groeien en nu zijn we terug bij het begin.
En nu is het eeuwige twijfelen aan de macht...ik wil heel graag een stuk van mijn vlecht laten afknippen. Haar tot net voorbij mijn schouders, misschien met laagjes om er wat volume in te krijgen en dan maar een hele boel accesoires gaan halen om het op te steken en blablabla.
Maar zo zeker ik van mijn stuk ben op dit moment verander ik toch weer van gedacht in kwestie van secondes: neen ik doe het niet.
Om dan op TV iemand te zien met een heel mooi kapsel, precies zoals ik het zou willen dus ...ja ik doe het...maar dan zetten ze de schaar in mijn lang haar...dus toch maar niet
Morgen gaan de twee meisjes naar de kapper. Bij Erica is haar lang haar al gesneuveld kort na haar communie...



En morgen gaan Tritia haar lange haren er ook af. Ze vroeg het ook al een tijdje want ze is die knopen in haar haar zooooo beu. Maar ze moest van mij wachten tot ze haar communie deed. Nu heb ik dus geen argument meer.

En ik? Misschien raap ik morgen bij de kapper al mijn moed bij elkaar om een afspraak te maken...dat is nog niet definitief en daar kan ik nog steeds onderuit ;-)

zondag 26 augustus 2007

Hoe een foto soms meer zegt dan woorden



Ik keek onlangs nog even door de foto's en merkte dat ik eigenlijk nog niet had gekeken op de CD-rom die we kregen van de juf van Tritia op het einde van het schooljaar. Daar stonden enkele foto's op van Tritia van tijdens de zeeklassen. Elk jaar gaan ze drie dagen of een ganse week weg met hun klas en nadien kan je dan een DVD en een CD kopen met de foto's erop.
Het zijn slopende dagen geweest voor mij toen Tritia wegging. Ik had er het volste vertrouwen in dat Tritia haar heel goed ging amuseren, daar twijfelde ik niet aan. Maar met Tritia haar vroegere eetproblemen ( ze had zes jaar een voedingssonde) en haar muco neem je dit soort uitstappen niet zomaar lichtzinnig op. Tritia is bovendien iemand die niet opgeeft tijdens de turn-en zwemlessen dus wist ik dat de leerkrachten een heel "sterk" beeld van haar hadden op dat vlak. Maar als ik het programma zag van die drie dagen...ze zou het zwaar hebben en best wel heel moe zijn op het einde van de dag.
Tritia haar juf was heel lief en stuurde ons regelmatig een sms-je om ons op de hoogte te stellen van haar eetmomenten. En ze deed het goed zo bleek. Ze was ook niks afgevallen na de drie dagen dus dat was voor ons al heel wat. En we zijn haar juf daar ook dankbaar voor dat ze zoveel aandacht had voor Tritia.
Maar toen ik deze foto zag...ja ons meisje is wel degelijk moe geweest ....
Hoe een foto soms meer zegt dan woorden

zaterdag 25 augustus 2007

scrappen voor een goed doel


Enkele dagen geleden kreeg ik een mailtje van een paar "scrappertjes" met de mededeling dat ze heel graag een scrapevenement ten voordele van kanker willen gaan organiseren.
Hoe de dag er zal gaan uitzien en waar het allemaal doorgaat is nog niet bekend. Maar bij deze wil ik wel al even het logo laten zien.
Ik heb zelf een dochtertje dat lijdt aan de ziekte mucoviscidose ( ook beter bekend als CF of cystic fibrosis of de taaislijmziekte info op www.muco.be ) en weet dus heel goed hoe het is als je kind ziek is. Het verschil tussen kanker en muco? In tegenstelling tot bij mucoviscidose is er bij kanker al een redelijke kans op genezing maar er sterven ook nog teveel kinderen aan deze ziekte...en dat is iets wat eigenlijk niet meer zou mogen.
Meer info zal online komen op http://artnoevoo.blogspot.com/

Gggrrrrr opgepast storm op komst !

C van citroenzure gezichten!
I van idioot!
T totaal te gek voor woorden
R van ridicuul!
O van onbeschoft!
Ë van enorm ergeren!
N van nooit meer!

Jaja, de stoom komt bijna uit mijn oren en neus. Weet je nog dat ik schreef dat onze wagen in panne was gevallen? Je vind het verhaal terug in "Mijn allereerste keer" wat lager.

Toen we onze sleutels afgaven in de garage: "We bellen u eerst nog eens om te laten weten wat er mis is" maar omdat we die dag niks meer hoorden dus zelf maar gebeld de dag nadien...
Wel de schade was aanzienlijk want onze koppeling was stuk en moest dus vervangen worden. Hoeveel zou dat dan kosten?? Krijg ik dus aan de telefoon te horen dat het een 8-tal werkuren zou in beslag nemen en de stukken zelf kwamen ergens rond de 276 euro.
De maandag werd ik opgebeld want de wagen was gerepareerd met een totaal kostenplaatje: 776,59 euro slik...
Ok veel geld maar de wagen hebben we gewoon nodig dus niet te lang bij stilstaan.
Maar wat merken we nu? Als we rijden zit er nog een raar geluid in de motor en onze versnellingspook verspringt echt letterlijk 2 cm naar voor of naar achter in 3e en 5e versnelling. Ponk...dat deed hij daarvoor niet dus vragen we ons natuurlijk af waar dat vandaan komt. Omdat we "onze" garage niet echt vertrouwen gaan we naar een andere citroëngarage en leggen de situatie uit. "Daar willen we ons niet over uitspreken maar het zou kunnen dat het van de koppeling verder komt..."
Dus de dag nadien terug naar onze "eigen" citroëngarage waar hij hersteld werd. Hahahaha daar rijden ze een blokje ( lees héél klein eindje) met onze wagen en krijgen we te horen dat onze versnellingsbak versleten is. Huh?? Versnellingsbak?? Waarom hebben ze dat dan niet laten weten toen onze auto openlag? Ze gaan er prat op dat ze liever een keer teveel bellen dan een keer te weinig ( ha nog nooit iets van gemerkt in ons geval). Dus waarom niet bellen op dat moment en zeggen dat de versnellingsbak eigenlijk zou moeten vervangen worden? Ze sturen ons liever gewoon naar huis want het kan geen kwaad hoor ;-/ ??
Zeker van ons stukdat ze iets mis deden tijdens de reparatie zijn we naar een andere onafhankelijke garage gegaan met ons verhaal...
Daar krijgen we een tweede keer het verhaal dat het niet van onze versnellingsbak is maar er een "bus?" die niet goed gemonteert of los zou kunnen zitten in de koppeling.
Dus de dag nadien gebeld naar het hoofdkantoor van Citroën met het verhaal en de vraag waar we nu naartoe kunnen met onze klacht. Heel kort dus ons verhaal gedaan en de persoon aan de andere kant vind het ook niet kunnen dat we na de aanrijding niet op de hoogte gebracht werden...ik voel me al iets gesteund. Wat betreft de schade die er nu zou kunnen zijn kan hij zich niet uitspreken over de telefoon.
"Hoe oud is de auto?"
" Zes jaar en hij heeft bijna 200.000 km op de teller"
" Ja maar als hij al zo oud is en zoveel kms heeft kan daar wel wat speling opzitten mevrouw"
" Jaja, ik kan mij dat ook voorstellen maar hij had het niet voor we de wagen lieten repareren. En neem er gerust een lat bij meneer als de knuppel van niks naar twee centimeter verspringt...
Bovendien zijn er andere garagisten die zeggen dat het in de koppeling zou kunn zijn dat er een bus niet goed zit"
En veel blabla...
We moeten dus contact opnemen met een zonemanager die ons zal contacteren en ook contact zal opnemen met de garage zelf. Hoe zijn wij nu zeker dat ze ons niet gewoon iets voorliegen en partij kiezen voor elkaar? Daar broed ik nog wel iets op uit ;-))
We zijn er dus nog niet uit maar rijden ondertussen wel rond met een auto waar iets niet klopt. Mijn grootste schrik is dus dat we eigenlijk meer schade toebrengen en men die nadien aan ons zal doorrekenen. Maar dan kennen ze Veerle nog niet. Ik ben misschien klein maar als het moet kan ik me héééééél groot maken.
Stormweer volgende week zou dus wel eens door mij kunnen veroorzaakt worden. Sorry hiervoor ;-))

Maar om in alle rust en kalmte af te sluiten nog een digitale Lo...


woensdag 22 augustus 2007

"Later als mama dood gaat..."

" Later als mama dood gaat , ga ik haar cremeren en dan neem ik haar mee bij mij thuis. "
" Ha neen he Robbe, ik wil dat mama begraven wordt zodat ik bloemetjes kan zetten " -Erica
Waarop ik dan vraag wat ze gaan doen? Mij in stukken snijden misschien?
" Ha ja dan doen we jou inderdaad in drie stukken en hebben we allemaal een deel..."

Een klein gesprekje dat eigenlijk voortvloeit na een bezoek aan graf van mijn mama. We zijn op weg naar de auto om naar een ander kerkhof te gaan waar mijn papa ligt begraven.
Het verwondert mij hoe zeer mijn kinderen soms toch bezig zijn met mijn dood want dit is niet de eerste keer dat het naar boven komt..." Als jij dood gaat..."
Dit gesprek was het leukste tot nu toe...ik weet nu dus dat ik verdeeld wordt als ik dood ga. Een geruststellende gedacht, hier kan ik best mee leven...

dinsdag 21 augustus 2007

Tadaaa!!!

Ik denk dat ik gebeten ben... het digitale scrappen houdt me bezig.
Ik weet het nog niet echt maar zeker is dat het toch iets zal zijn dat me de volgende dagen in beslag zal nemen. Het is waar , het is totaal anders dan het analoge scrappen. Je kan proberen om het "dieptezicht" wat te benadrukken maar helemaal hetzelfde als een analoge Lo zal je het waarschijnlijk niet krijgen...
Eigenlijk zou ik eens een Lo moeten laten afdrukken en dan bekijken wat ik ervan vind.
Het boeit me wel omdat je naar papier eigenlijk oneindig veel mogelijkheden hebt terwijl je hier in het analoge "vast zit" in het aanbod van de winkels van hier tot in Amerika.
En in het digitale...je gaat je gang maar en maakt het in 't kleurtje dat je zelf wil. Iets bleker, iets groener...alles is mogelijk.
Geboeid door die mogelijkheden ben ik zelf maar eens aan het spelen gegaan in photoshop. Wat texturen gezocht, wat aanpassen, wat aanpassen van grootte en wat kopiëren... en dan op een achtergrondje zetten om dan terug wat te spelen met de dekking en laagstijl...

Tadaaaa!!! Mijn eigenste eerste twee vellen papier gemaakt.






Het is een begin...alleen weet ik niet waar het eindigt ;-)
En dat allemaal na mijn allereerste scrapuitdaging, mijn allereerste digitale uitdaging bovendien... ja ja Kim als ik hier even verslaafd aan wordt als het analoge scrappen weet je wie ik gelukkig met de vinger wijs ;-))

maandag 20 augustus 2007

Ja of neen?

Vandaag een beetje met de cricut aan de slag geweest om een Lo wat verder af te werken. En spontaan komt de cricut expression in mijn hoofd. Het blijft toch een twijfelgeval hoor of ik die nou wel of niet zou kopen...
Het lijkt me allemaal fantastisch wat hij kan en dan die extra formaten die hij kan snijden...Het lijkt me heel leuk om zo een hele grote letter te snijden die echt over gans je pagina loopt of misschien wel zo een grote swirl als het zover is dat we hem kunnen gaan aansluiten op de computer...
Maar toen ik enkel dagen geleden in de scrapbookwinkel in Heesch liep zag ik de kleefmatten van 30 x 60 cm en mensen zijn dat joekels. En in gedachten zag ik me dus al enorm sukkelen met zo'n ding. En ja er zijn ook matten van 30 x30 cm maar als je dat nakijkt zijn dat eigenlijk ook hele grote matten toch...
't is misschien alleen een kwestie van gewoon worden en de kleeflaag ontsnappen als je papier afhaalt zodat je niet als een vlieg aan een vliegenvager hangt ;-) maar toch lijkt het mij niet echt zo heel handig.
We houden het dus nog even in het midden en misschien eerst het grote broertje maar eens in levende lijve "proeven". We laten momenteel dus nog even onze eigen "grote" kleine cricut voor ons het werk doen en voor nu is dat nog meer dan genoeg.
To be continued...

zondag 19 augustus 2007

Digitale uitdaging: scraplift

Mijn allereerste scrapuitdaging, mijn allereerste volledige scraplift, mijn allereerste digitale uitdaging bovendien... allereerste springt er dus wel bovenuit ;-)
Ik melde het al eerder dat er op onze groep "de scrappertjes" een digitale scrapkei is en ze heeft ons allemaal een beetje uit onze tent gelokt om ook even vanhet digitale te proeven. Het is gelukt want er zijn heel wat mooie digitale Lo's in mijn inbox terecht gekomen. en in een mailtje van Kim haalde ze ook aan dat er op haar blog: http://www.scrapster.be/ ook een uitdaging liep. Lift één van mijn digitale Lo's en gebruik hiervoor minstens 70% van mijn materialen. En waarom niet deelnemen? Dus koos ik onderstaande Lo om te scrapliften...




En dit is wat ik er van maakte. ik ben zelf best tevreden van het resultaat.
Waarom? Nou omdat ik mezelf toch op de baan heb kunnen houden. In het begin had ik te vaak de neiging om "een " Lo te gaan maken en dus af te wijken van de opbouw van Kim haar Lo. Zoals ik reeds zei is het mijn eerste volledige scraplift dus moest ik de grenzen van wat neem ik over en waar mag ik zelf iets gaan toevoegen nog wat aftasten.
Ik ben ook heel tevreden over de kleuren. Ik heb zelf nog niet zoveel digitale materialen waar ik echt achter kan staan dus was het zoiezo werken met de materialen die ik had in de kit "Fallen Petals" van Kim en daar mijn eigen ding mee gaan doen. Dus heel veel papier herkleuren,versnijden, bleken, ...Het basispapier was bijvoorbeeld roze, het grote schuine vlak was echt heel knal donkerroze :pink paper grunge. Het lint was groen en veel dunner,de krullen hadden krantenprint. Best wel leuke dingen ontdekt en nieuwe mogelijkheden ontdekt ook. Met één basiskit heb je eigenlijk al enorm veel verschillende vellen papier en embellishments.

Nou benieuwd wat jullie ervan vinden.




De titel spreekt voor mij echt boekdelen. Toen we foto's gingen maken voor Tritia haar communie was dit de foto die me onmiddelijk vastnam en ook vasthield...die ogen...die blik daar verdronk ik gewoon in. Vooral omdat het zo is dat Tritia heel vaak met haar ogen half gesloten op de foto staat en bij deze...


donderdag 16 augustus 2007

Digitaal scrappen

Mijn eerste digitale scraps zijn een feit. Een Belgische kei in het scrappen heeft ons "scrappertjes" een aanbod gedaan dat we niet konden weigeren: we mochten één van haar zelfontworpen digitale kits downloaden op voorwaarde dat we er op de groep scrappertjes een gemaakte LO mee lieten zien. Omdat ik zelf ook wel altijd eens van het digitale scrappen wou proeven heb ik dus niet getwijfeld en gekozen voor haar kit Fallen Petals.
Je vind Kim haar blog hier http://www.scrapster.be/
En wil je haar kits zien en kopen kan dat via: http://www.funkyplaygrounddesigns.com/shop/index.php?main_page=index&manufacturers_id=18

Wat ik er van gemaakt heb? Ze zijn nog vrij rustig maar in het analoge scrappen heb ik (vind ik toch ) zelf ook een hele rustige stijl. Maar dit zijn ze dus geworden:








Benieuwd wat jullie ervan vinden...
Of het voor herhaling vatbaar is? Hmm misschien wel maar dan zou ik zelf eerst toch nog wat extra materiaal willen aanschaffen. En ook wat thuiskomen in de "effecten " om zo dicht mogelijk bij het analoge scrappen te komen want ik schuur heel vaak mijn foto's en dat mistte ik wel. Ik heb geprobeerd om het bij Just you zo goed mogelijk te benaderen maar het kan nog beter.
Dus eerst nog wat opzoekwerk en oefening maar ik zeg niet neen...

woensdag 15 augustus 2007

Het zit er op

Het verlengde weekendje Ardennen zit er op maar het is voor herhaling vatbaar ;-)
we hebben alvast nieuwe plannen gemaakt voor volgend jaar want dit doen we zeker eens opnieuw:



Als je Robbe zijn gezichtje bekijkt zou je denken dat het niet echt leuk is maar het tegendeel is waar! We waren naar the english pool gegaan: een wandelpad langs een klein riviertje. In dat riciertje lagen heel veel rotsblokken en sommige van die rotsblokken waren zo glad dat je ze eigenlijk als glijbaan kon gebruiken. En dat hebben ze ook gedaan. Ikzelf voelde hun billen over de rotsen glijden dus ik heb een paar keer kriebels in mijn buik gehad. En al zeker toen ik zag dat er bij Maaike en Michiel echt gaten in hun broek waren "gegeleden" dus er moeten toch wel wat uitstulpingetjes geweest zijn....





We gingen op zondag ook vissen. Dat had Robbe nu al zolang gevraagd en Michiel blijkbaar ook dus naar een visvijver getrokken. De meisjes hielden het vrij snel voor bekeken en gingen op de speeltuin...
" MAAAMAAAA!!! Er zit een teek op mij!!!! " Erica was te horen in alle toiletten. Ik op zoek naar een tang om de teek er uit te halen en meme Ann bij haar in 't toilet gaan zitten. En dan maar proberen om haar uit te leggen dat het niet zo erg was en dat haar nichtjes en neefje er al zo vaak eentje hadden gehad maar het kon haar niks schelen. Ze kwam niet van het toilet af zolang die teek er niet uit was.
Géén tang gevonden dus ze moest hem wel laten zitten tot we aan de caravan waren...no way dus ... of er moest een pleister op. Nou dat kon geregeld worden dus hebben we Erica toch van 't toilet afgekregen :-)
Meme Ann heeft het "lieve" beestje dan in de caravan uit haar bil gehaald onder massale belangstelling en aanwezigheid van paparazzi want ja dat moet toch gescrapt worden ;-)


En het vissen... er zijn een paar visjes gevangen en een paar takjes. Ook struiken hebben we aan de haak gehangen ( nietwaar Filip ;-) )

Maar als ik zie wat ze allemaal doen met die beestjes draait mijn maag terug een beetje om. Draaien ze eerst een haak in het beestje om het te vangen, moeten ze daarna een stok in dat beestje zijn muil steken om de haak er terug uit te halen...



En de grote exemplaren houden ze dan eerst een beetje gevangen in een net om hun daarna dood te laten gaan en ...
Ik heb er wel iets uit geleerd...wat er allemaal in een forel zit vanbinnen ...beu...
Elk zijn hobby denk ik dan maar.

zaterdag 11 augustus 2007

Kabaal gemist

"Zomaar" van Marco Borsato even luid aan op de computer terwijl ik de foto's van mijn kids bekijk...en terug komt hetzelfde gevoel boven dat ik daarnet had toen ik een leeg huis binnenkwam.
Omdat Danny en ik gisterenavond naar een huwelijksfeest gingen zijn de kids mee met mijn zus naar de Ardennen. En normaal gaan we de dag nadien steeds de kids terug ophalen maar dit keer is het net iets anders. Morgenochtend pas vertrekken we naar de Ardennen en 's avond komen Danny en mijn liefste schoonbroertje ;-) Filip naar huis en blijf ik nog tot dinsdag bij mijn zus en de zes kids in de Ardennen.
Dus loop ik gans de dag al wat verloren en toen we net thuiskwamen van de winkel miste ik echt het leven rond me die drie kids meebrengen. Ik zou me helemaal niet kunnen voorstellen dat ik nooit kinderen zou hebben...noemen ze dat nou moedergevoel? Nou dan heb ik het met hopen want ik mis ze. En ik weet wel dat ze het goed hebben en waarschijnlijk ook niet echt veel tijd hebben om mij te missen...maar toch.
En dan toch nog even bellen voor ze naar bed gaan en dan merk je dat ze je toch ook wel missen. Doet goed alhoewel ik ze liever gewoon even knuffel nu om te laten merken hoeveel ik ze ook mis.





Na een eerste weekje Ardennen komen er dus nog onverwachts enkele dagen Ardennen bij dit jaar. Maar je hoort mij niet klagen en mijn kids ook niet! Elke keer als we in de Ardennen zijn kan ik gewoon immens genieten van de natuur. En dan heb ik het niet over de bramen en brandnetels die je benen aanvallen als je in een bos gaat wandelen. Maar de uitgestrekte landschappen waarbij je zo heel ver kan kijken en daar dan nog wat horizon ziet. Op zo'n momenten besef ik elke keer weer hoe immens groot de aarde eigenlijk wel is en hoe klein wij zijn...
En dan die rotsen...ik kan het niet verklaren maar ik verlies er mij altijd opnieuw in. Het is gewoon mooi. Zet mij maar gerust even een middagje op een hoge berg ...even alleen met mijn eigen gedachten.


En dan terug naar mijn kids hoe kan het anders.
Nog een elf uurtjes ...

donderdag 9 augustus 2007

De eerste traantjes




27 april 2007...een datum die ik zelf ook nooit meer zal vergeten. Onze Lieve Wolf, 16 jaar is die dag overleden. Hij was de laatste dagen heel snel achteruit gegaan en we hadden de kids dan ook zo goed mogelijk proberen voorbereiden. Vertellen dat hij ging doodgaan, dat we konden kiezen: hem bij de dierenarts laten begraven maar dan konden ze hem niet meer zien, of ervoor kiezen om hem te laten cremeren en dan kwam hij terug mee naar huis...
En hen ook laten weten dat ze nu best al afscheid konden nemen nu hij wel nog bij ons was. En wonder boven wonder hebben ze dat ook gedaan. Even bij hem gaan zitten en dan even tegen hem zitten babbelen...
Vrijdagavond is hij dan gestorven en ik durf het toegeven, ik heb geweend als een klein kind. De kindjes hadden het blijkbaar al verwerkt want ze hebben amper nog geweend zaterdag. Ook niet in de dagen daarna en ook niet toen we hem wegbrachten naar het crematorium. Ik daarentegen...
En nu, meer dan drie maanden zijn de eerste traantjes daar. Ik had ze veel vroeger verwacht...
Maar het was pas deze middag dat Robbe begon te wenen en nu ik hem naar bed bracht weende hij opnieuw. En ja hoor ook Erica begon te wenen dus bij iedereen een foto van Wolf gezet op het nachtkastje. Die had ik al laten bijmaken want ik wist dat we ze nog zouden nodig hebben...
En ik ben er zeker van het zijn niet de laatste traantjes.

Zoals beloofd ook enkele foto's van hoe het reisdagboekje in Durbuy is geworden.
Op de transparanten heb ik dus aan beide zijden foto's gekleefd die telkens even groot waren. En verder heb ik foto's op 10x15 formaat laten afprinten en dan twee aan twee vastgekleefd. Teksten in het boekje, randen wat bijschuren van de foto's...
Wie interesse heeft om dit boekje ook te maken: het is in workshopformule beschikbaar en aanpasbaar voor andere gelegenheden...





























woensdag 8 augustus 2007

Mijn eerste keer

Whaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!
Dat moest er even uit. Een hartslag van 200 in 't uur. Waarom? Toen we dit weekend aan de zee waren hoorden we voor de eerste keer een heel raar geluid aan de auto. Vandaag had ik de auto zelf nog nodig om Erica naar een verjaardagsfeestje te brengen en man wat deed hij raar. Dus ik zou Danny afzetten aan het werk en direct doorrijden naar de garage maar bijna aan het werk dacht ik al van het is gedaan... Toch nog verder kunnen rijden, Danny afgezet en verder door. En wat raad je? Ben ik nog geen twee minuten verder en moet ik stilstaan op een heel druk punt voor rode lichten als hij het inderdaad begeeft. En daar sta je dan met auto's achter en voor je, rechts van je staan er ook om in te voegen en links is er ook een rijvak waar de auto's je voorbijrijden. En ja hoor getoeter van de auto achter je want het is groen en waarom rij je nu niet door. Had hij dus niet gezien dat ik mijn vier pinkers opgezet had maar dat heb ik hem dus even niet vriendelijk duidelijk gemaakt ;-) Dacht waarschijnlijk van het is weer een vrouw maar wie kende nu de gewoontes niet in het verkeer want ik had mijn pinkers wel aan. Een man dus...
Kindjes uit de auto gehaald en op de stoep gezet, en dan maar duidelijk maken aan iedereen dat ze rond de auto moesten heen gaan. Jaa, alleen zag ik het niet zitten om onze Citroën Picasso op zo een druk punt weg te duwen achteruit want vooruit was géén optie. Dus dankbaar gebruik gemaakt van de twee gentlemans die mij toch kwamen helpen met duwen. En als we net de auto in veiligheid hebben is Danny daar gelukkig. Dat wordt dus slepen tot de garage...wacht eens zeg ik daar slepen? Het kan niet anders dus achter de kamionette gebonden en weg. Als het enigszinds nog kan gaat mijn hart nu nog sneller en het enige wat ik kan denken is "How zeker, rustig aan, als ik maar op tijd kan remmen en niet zomaar in het achterste van de kamionette zit, jeetje straks rijdt hij weg met mijn bumper aan het touw en ik blijf staan,..."
Een drietal maanden geleden was de auto immers ook voor reparatie binnen in de garage en toen is er iemand zo lief geweest om tegen onze voorkant te rijden en vluchtmisdrijf te plegen. Jaja hij was zo kwaad na zijn eerste aanrijding 10 minuten daarvoor dat hij dacht van laat ik nu maar gewoon doorrijden, misschien heeft deze keer niemand het gezien. Maar mis poes we hebben getuigen. Alleen is deze schade nog niet gemaakt omdat we
1. niet op de hoogte werden gebracht door de garage en het dus pas vorige maand te weten kwamen via de politie. De bumper is slechts eenkleine cm verschoven en zowel links als rechts dus hadden we het zelf nog niet opgemerkt. Maar met als gevolg dat de mallemolen nu pas begint te draaien.
2. de vriendelijke meneer alles dus betwist en wij noodgedwongen in de mallemolen van het gerecht zitten. Dat houdt dus in dat we nog wel enkele maanden zoet zijn met wachten op enig nieuws.
Maar ik zag vandaag dus de bumper wel helemaal uit zijn haak schieten. Goed aangekomen bij de garage gelukkig en dan maar een vervangwagen. Zo een vinnig ding dat, wat raad je...na een uurtje gewoon begint te piepen. Ik dacht dat ik een hartaanval kreeg. Maar wat bleek, was ik beginnen rijden met de handrem nog aan. En neen, ik ben niet zomaar een vrouw. Onze handrem gaat in één keer naar beneden en deze heeft om de ene of andere reden twee stappen om helemaal tot beneden te gaan. Dus na de eerste etappe denk ik steeds van de handrem staat af. Maar in totaal piepte hij drie keer vandaag, raar hoe gewoon je je eigen wagen bent. En ik zal even heel eerlijk zijn:

IK WIL MIJN LIEVE BLAUWE WAGEN TERUG!!!!!

dinsdag 7 augustus 2007

"Onderbroek"...?

Aan de telefoon:
"Dag meme Veerle. Mijn mama moet gewoon nog een strijkje was ophangen en dan komen we bij jullie..."
Kinderversprekingen...zomaar uit een kindermond en dan ook nog 100% overtuigd van wat ze zeggen. Daar kan je niet anders dan mee lachen en vandaag heb ik dat meer dan één keer kunnen doen.
Nu het vandaag terug droog bleef zijn mijn zus en ik samen met onze zes kinderen naar een speeltuin geweest. Alleen wist Maaike niet zo goed meer waar we nu juist waren...noemde dat hier niet zoals "onderbroek"? Ja toch mama? Ja hoor Maaike we zijn in Puyenbroek.
Al ooit geweest in Puyenbroek? Dat is een heel groot natuurdomein waar je heerlijk kan wandelen of fietsen, er is een hele grote speeltuin voor kleine kindjes tot iets grotere speeltuigen voor de oudere kids, er is een bloementuin met hele leuke fonteinen, er is ook een hele grote vijver voor de vissers onder jullie, een skaterspark en een openlucht zwembad staan ook ter beschikking,... en er is een dierenpark ( met eigenlijk voornamelijk boerderijdieren met soms héle moeilijke namen). Als je geluk hebt zie je ook loslopende konijnen. Eén bruin konijn had Michiel enkele dagen geleden al gezien en ook waar het woonde. Hij wist nog heel goed waar dat konij zijn pijpje was ingedoken en wou het ons dan ook graag laten zien. Het konijnepijpje dat ik liet zien als zijnde meneer Konijn zijn buitenverblijf werd direct als verkeerd bestempeld...maar dat andere"buitenbedrijfje"...was het dat niet?
Nu ja, alleen kinderverprekingen waren het niet...ik herinner nog een "sjieke" om onze papiertjes in te gooien. Je weet wel zo een grote groene bak die ikzelf vuilbak noem Ann ;-)? Ik denk dat er toch iets in het brood van Wondelgem zit..

Net zo' n dingen wou ik allemaal bewaren van onze vakantie in de Ardennen bij mijn zus. Het was nu reeds het derde jaar dat ik en mijn zus een weekje samen doorbrachten in de caravan van mijn zus. En dit jaar had ik mijn huiswerk al gemaakt voor we vertrokken: een reisdagboekje dat helemaal klaar was om ingevuld te worden en nadien alleen maar foto's moest krijgen. Extra kleine blaadjes voorzien om quotes van iemand op te schrijven, een plaatsje om tickets in te bewaren en zelf transparanten gemaakt om mee aan de slag te gaan...






Hoe het geworden is...dat bewaar ik voor morgen.





maandag 6 augustus 2007

Party!

Het weekend zit er weer op maar het is leuk geweest dus we kunnen terug een weekje verder. Zaterdagavond naar het verjaardagsfeestje geweest van mijn jongste nichtje. De kids keken er erg naar uit. Het vorige feestje was een echte treffer dus de verwachtingen lagen hoog. Voor mezelf was het ook heel spannend. Bleek dat we na een kleine vijf jaar Robbe zijn pepe en tevens mijn jongste neefje zouden terugzien. Familieruzie had ervoor gezord dat het contact tussen ons ook stilviel ook al hadden we het liever anders gezien maar gedane zaken nemen geen keer dus...
Nou het is nog steeds mijn jongste neefje maar zo jong is hij niet meer. We hadden thuis "toevallig" enkele foto's bekeken van vijf jaar terug maar die hadden er niet voor gezorgd dat Robbe zijn pepe herkende. We hadden ook niet verteld dat hij er zou zijn... Robbe had de voorbije jaren al enkele keren achter zijn pepe gevraagd en we dachten dat het wel een leuke verassing zou zijn dat hij er nu plots wel was dus... En de jarige? Dat is Robbe zijn meter en zoals je zelf ziet op de foto's is die nog steeds even gek. Dat extra jaartje heeft nog niet veel veranderd maar dat hoeft ook niet...we zijn allemaal gek op haar zoals ze is. Goed gelachen, lekker gegeten, even het jumpen proberen aanleren met dank voor de ondersteuning aan Erica die voor de anders benigen de demonstraties voor haar rekening nam. En voor je het weet is het na twee uur 's nachts.




Uitslapen... we mogen niet klagen en dan terug direct in aktie schieten want mijn zus had laten vallen dat ze zondag naar de zee zouden gaan. Jaja nu het mooi weer is moeten we er van profiteren. Even gebeld en afgesproken, we gaan naar zee ! Het wordt Cadzand want de Vlaamse kust zit met dit weer al bomvol. De wind zit goed dus de vliegers kunnen de lucht in. Tenminste eentje met kindjes aan het stuur. De tweede daar hebben de papa's het wat moeilijker mee. Het water zelf is wat aan de koude kant maar daar laten we ons niet voor kennen ( ook onze Cavyntjes niet ;-) en schelpjes...die vragen gewoon om verzameld te worden. Als het water ons tentje bereikt hebben we net alles opgeruimd en zijn we klaar om terug naar huis te gaan.
















donderdag 2 augustus 2007

Here we are !

Het is een feit: ik heb mijn eigen blog.
Ik twijfel nu al een hele tijd van zou ik of zou ik niet en ik heb de knoop dus doorgehakt...
Het zal een mengeling worden wat je hier zal terugvinden. Voornamelijk mijn scrapsels en omdat die ook bijna altijd foto's van mijn dagelijkse leven en mijn gezinsleven bevatten krijg je dus ook een kijkje in mijn leven.
Maar eerst maar even testen of ik dit bericht online krijg...

.