A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



donderdag 13 oktober 2011

Trop is trop en te veel is te veel...

Bijna 2 jaar is het geleden dat ik hier nog iets kwam schrijven.  Op de blogcandy's na kon niemand hier nog lezen hoe het hier ten huize scrappyToo gaat.  Of men ons gemist heeft?  Ik weet het niet, ik weet van enkele mensen dat ze wel eens kwamen piepen en soms vond ik dat wel een nadeel.  Die mensen vonden het niet echt nodig om nog te luisteren naar ons verhaal, ze wisten het al. Dat is misschien wel een reden geweest dat ik het niet meer kwam neerpennen hier.  Ik haatte het dat een gewone vraag van " Hoe is het met je?" overbodig werd.
Nu speelt het al langer door mijn hoofd om hier terug eens wat meer te komen praten.  Waarschijnlijk vooral met mezelf.  Hoe je het ook draait of keert, dit blog is eigenlijk voor mij meer een manier geweest om alles van me af te schrijven.  Ik heb daar veel aan, alles eens van me af schrijven.  Vooral toen het zo slecht ging met Robbe heeft me dat héél hard geholpen.  En ja, misschien heb ik het nu gewoon ook wel terug meer nodig.  Niet omdat het terug slecht gaat met Robbe hoor, die periode hebben we al even achter ons met enkel een nawee vorig schooljaar maar ik heb er moed op dat het dit jaar terug beter gaat.
Best wel wat muizenissen in mijn hoofd van die aard dat ik dingen moet leren loslaten.  Teleurstellingen in mensen...
Voor mezelf al de lijn getrokken dat het voorbij is, dat ik best zonder ze kan. Hoe spijtig dat ook mag zijn dat ik zonder hun verder zou gaan. Maar ach, ik zag ze eigenlijk maar 1-2 keer per jaar, op feestjes na als die er waren.
Alleen knelt het schoentje dat die mensen ook belangrijk zijn in het leven van mijn kinderen.  En dan komt als mama natuurlijk de vraag of ik zelf zo egoïstisch mag zijn om hun die mensen te ontnemen.  Dillemma dus hoewel mijn kinderen soms zelf hun teleurstelling in diezelfde mensen uiten.  Eerlijk is eerlijk, dan wordt het best moeilijk om positief te blijven.
Soms denk ik: ik gooi het er allemaal eens onverbloemd uit, misschien dat dat wat klaarheid brengt en ons een stapje dichter bij elkaar brengt.  Maar meteen daarna komt het terug naar boven waarom ik me voel zoals ik me voel.  En dan besef ik dat ik het niet zo vriendelijk zal kunnen overbrengen...daar komt geheid onenigheid van wat terug zal moeten afkoelen.  Ik weet het, ik ben een explosief persoontje soms maar dat is vaak pas nadat er vaak en hard op mijn hart is getrapt, en in dit geval ook op het hart van mijn kinderen.  En elke keer ik dat terug besef trek ik de lijn terug...trop is trop en teveel is teveel.