A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



dinsdag 30 oktober 2007

Snakie op familiebezoek...

Vandaag gingen we even op familiebezoek bij mijn grootmoeder en mijn tante. En natuurlijk mag Snakie mee. Eerst even wat praten en nadien een beetje eten ... Pannekoeken, daar zegt zelfs een schildpad geen neen tegen.


Maar er waren niet alleen mijn grootmoeder en mijn tante waar Snakie kennis mee kon maken. Mijn tante is een klein beetje een dierengek en heeft 9 hondjes ( tel daar dan nog het hondje bij van mijn meme en je komt op het ronde getal van tien ;-), een poes, drie cavia's, ...konijnen, een papegaai en ik twijfel hoeveel geitjes ze heeft. ( ik dacht vijf?)
Snakie had dus keuze genoeg om te kiezen waar ze bij ging knuffelen. En de hondjes...die waren niet bang van zo een klein schildpadje. Gewoon lekker doorslapen.



Alhoewel, de grootste van het gezelschap Angie vond Snakie toch maar een raar schepseltje...



Dus toch maar even snuffelen...maar uiteindelijk goedgekeurd.



En Julio de papegaai, hmmm die vertrouwde het toch ook niet helemaal. Zelfs het stukje banaan bij Snakie kon hem niet overhalen. Snakie heeft dus niet leren vliegen vandaag.




En tussen al die harige vrienden komt Robbe tot de conclusie dat Snakie zijn haar toch een beetje uit de plooi ligt en best wel lang wordt...
Niets zo handig als een knipbeurt voor lang haar.



Best wel een vermoeiende dag voor Snakie want hij lag hier vanavond helemaal plat op zijn plaatsje. Dus op tijd naar bed, mee met Robbe. Slaapwel!!

maandag 29 oktober 2007

Getikt


Hoi, ik ben getikt - getagd door Krisje

De regels van deze tag zijn:
1. Link naar de persoon die je heeft getagged en post de regels op je blog.
2. Deel 7 willekeurige en/of rare feiten over jezelf (op je blog natuurlijk, want we willen ze allemaal lezen).
3. Tag 7 willekeurige mensen aan het einde van je post en link naar hun blogs.
4. Laat elke persoon weten dat ze getagged zijn door een berichtje op hun blog achter te laten.


Hmmm, zeven verschillende feiten...
1. ik kan best heel opvliegend zijn. En daarbij komt het vaak voor dat ik dan toch doorga ook al weet ik vanbinnen dat ik eigenlijk best gewoon rustig zou zijn of het helemaal niet nodig is om over zoiets banaal uit te vliegen. Maar...

2. ik geef moeilijk toe dat ik onredelijk ben.

3. rare feiten?? ik kan mijn tong helemaal omdraaien en ik kan mijn neus met mijn tong tikken

4. ik kan ook mijn twee oren bewegen...sommige mensen vinden dat ook soms raar terwijl ik het doodnormaal vind.

5. mijn zus kan er bijvoorbeeld ook niet goed tegen als ik mijn rechterwenkbrauw naar boven breng ( ze heeft altijd schrik dat dat zo dan gaat blijven staan ;-))

6. nog raar waarschijnlijk voor sommigen onder jullie: ik kan niet tegen water. Nou ja wel tegen water maar vanzodra er ook maar enige vorm van zeep in zit en ik ben klaar moet ik mijn handen altijd inwrijven. Ik verafschuw het gevoel van ruwe handen. Als ik mijn handen gewoon nat heb gemaakt heb ik dat probleem niet, zo erg is het dus toch niet met me gesteld.

7. en als laatste...ik hoor soms mail binnenkomen terwijl het niet zo is :-)))
Je weet wel dat er steeds zo een geluidje komt als je mail hebt binnengekregen. Wel vaak zit ik aan de computer en denk ik dus dat geluid te horen, check ik dus mijn mail om dan te zien dat er helemaal niks is binnengekomen. Het begin van het einde??

Nu wil ik jullie vriendelijk vragen om bovenvermelde zaken niet tegen me te gaan gebruiken. Anders zie ik mij genoodzaakt me te wapenen met weetjes over jullie die hier op de blog tevoorschijn komen :-) En ik kom heus wel achter jullie rariteiten ik kan ook heel vastberaden zijn om iets te weten te komen ( dat is dan puntje acht ;-)

En dan zeven nieuwe personen die ik moet taggen. Hmm is ook best moeilijk aangezien veel van mijn scrapkennissen al eens getagged zijn. Ik tik Caroline, Vicky , Kim, Bruno , Jolanda , Lydia en Chantal als laatste .
Benieuwd of ik van jullie iets te horen krijg waar ik van omver val...hoewel ik dat bij Jolanda best wel kan verwachten ( grappie Jolanda)

zondag 28 oktober 2007

Ggrrrrauw!!

Ja mama nu gaat ge vertellen wat de verrassing is...ik weet wat het is: een circus, naar de efteling, gaan ijsschaatsen,naar de dierentuin...
Er werd langs alle kanten geprobeerd om ons te ontfutselen waar we heen gingen als verrassing maar Danny en ik zijn een kei om zo een zaken te verzwijgen dus het was verloren moeite van de drie spruiten.
De auto in en naar Brussel en op zoek naar een parkeerplaats. Bijna aan de stok met een "lieve" man die we toch gek genoeg achtten om een "mot" te verkopen aan Danny dus de parkeerplaats maar afgestaan aan hem. En toen we eindelijk ter plaatse kwamen stonden we versteld van al het volk... En elke keer toen we dachten dat we aan 't einde van de rij kwamen was er terug een hoekje om met een nieuw vervolg van de rij. Er werd verteld dat we wel drie uur in de rij zouden staan maar uitendelijk werd het 1,5 uur dus dat viel mee...



En waar moesten we dan zo lang aanschuiven? We gingen naar het Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen. We zochten al heel lang een mooie tenstoonstelling van dino's en skeletten van dino's en Danny zag een paar dagen geleden dat dit weekend in dit museum een nieuwe en uitgebreidere verzameling tentoon gesteld werd en bovendien mocht je gratis binnen dit weekend...
We werden ingedeeld in groepen per kleur en dan moest je per groep zorgen dat je na een bepaalde tijd rond was en naar buiten ging. Maar Erica, Tritia en Robbe kregen een ander kleur dus dat speelden we lekker uit en namen twee keer zo lang om rond te kijken ;-))



Veel te zien en ook heel wat hoge zaken natuurlijk. En Erica in vol ornaat met het fototoestel ;-)




En natuurlijk is ook Snakie van de partij. Even wachten tot de toezichters van wacht ons de rug toekeren en dan dicht bij gaan zitten en ...SMILE Snakie!




Het hoofd van een Tyranosaurus Rex ( waarschijnlijk verkeerd geschreven...)




Natuurlijk nog een heleboel andere foto's gemaakt dus we kunnen weer aan de scrap.
En morgen komen er normaal nog een paar foto's aan want Erica heeft sinds gisteren haar nieuwe bril. Maar daarvan wil ik foto's maken bij mooi daglicht.

zaterdag 27 oktober 2007

Even voorstellen

We hebben een nieuwe huisgenoot sinds donderdagavond. Neen neen geen poes en ook geen hond...geen konijn of hamster maar een schildpadje...


Hij noemt Snakie ( hoewel ik Sjakie een mooiere naam vind en mij dus heel vaak misspreek) en is de Godsdienstknuffel van het eerste leerjaar bij de kids op school.
Om beurten krijgen de kindjes hem mee naar huis en moeten ze voor hem zorgen. En nu is het bovendien ook nog herfstvakantie dus mag hij extra lang bij ons blijven. Dus had ik natuurlijk onmiddelijk zin om een dagboekje bij te gaan houden met fotootjes en zo...hoe kan dat ook anders.
Ik kijk persoonlijk al uit naar de uitstap van morgen maar dat houden we nog even geheim voor de kids. En dan maar hopen dat er ook niemand volledig in" moes " valt. Want ik loop al enkele dagen met hoofdpijn rond, een misselijk gevoel en een buik en rug die pijn doen. En Tritia is donderdag middag ook thuis gebleven van school omdat ze ook ongemakkelijk is en heel hard klaagt van buikpijn...

donderdag 25 oktober 2007

Terug in de tijd...

Soms wou ik wel dat ik terug kon gaan in de tijd...
Om dingen terug te herbeleven, om dingen opnieuw te kunnen doen maar dan zoals het moest,
om dingen te voorkomen en nog zoveel meer.
Maar eigenlijk het liefst van al om heel even terug bij die mensen te kunnen zijn die ik al moet missen. Even terug met hun praten, hun even vastnemen of gewoon even terug bij hun kunnen zitten en terug alle details in je opnemen. Er is nog zoveel uit te leggen, nog zoveel te bepraten, nog minstens twee keer zoveel te vragen...
Maar zou dat niet zorgen dat vandaag vandaag niet zou zijn? Als ik terug ging in de tijd en weet wat ik nu weet. Dan ben ik er zeker van dat ik gewoon heel wat dingen anders zou doen want wie zou niet proberen voorkomen dat mensen sterven?
Maar zou ik dan inderdaad bij Danny terecht gekomen zijn? En zonder Danny zou ik mijn drie kindjes niet gehad hebben. En dan kom je eigenlijk voor de keuze: wil ik terug in de tijd...ja heel graag want ik mis mijn ouders te erg. Maar kan ik daarvoor mijn gezin opgeven? Zouden mijn ouders dat eigenlijk wel willen...
En dan moet ik vanaf dat moment met het gemis van mijn vier schatten leven...
Dus kom ik tot de conclusie dat ik toch maar niet terug ga in de tijd en opnieuw probeer om mijn verdriet een plaatsje te geven. Ook al is het 15 jaar geleden en vandaag precies negen jaar geleden...de tijd heeft hier geen enkel nut want ik mis ze nog even hard als op de eerste dag.
En ik kan alleen maar hopen dat ze dat weten...

woensdag 24 oktober 2007

En hij noemt...


Marco



Niet zomaar een naam...dat kleine bolletje is genoemd naar de papa zijn vader die nog niet zo heel lang overleden is.
Eigenlijk net zoals ik Erica naar mijn papa Eric noemde die overleden was en Tritia naar mijn overleden mama Rita. Vind ik wel bijzonder zo een naam...
En toen we vandaag over Marco aan het vertellen waren thuis viel het mij op hoe vertrouwd die naam mij al is... jaja ik weet het wel dat is waarschijnlijk omdat ik een hele grote fan ben van Marco Borsato...maar toch, hij klinkt gewoon die naam.
En ons Marcootje zelf....het moet gezegd: hij heeft de looks van de mama ;-) En daarmee bedoel ik niet dat mijn nichtje zo heel mooi is want zo mooi als Marco is ze helemaal niet( grappie I.!!) maar ik herken haar er wel een beetje in. En Marco zelf is gewoon heel mooi. Hele speciale oogjes trouwens al is dat op deze foto nog niet zo goed te zien. Credits voor de foto moet je trouwens gaan zoeken bij mijn dochters. Het was niet mogelijk dat ze het kleine toestel niet meehadden en ook aan de fot gingen ;-))
De foto's die ik maakte met het toestel van mijn vriendin moet ik nog bekijken. Ik kan haar kaartje niet in mijn toestel steken want ze zijn niet hetzelfde. Dus nog even wachten op die resultaten...

dinsdag 23 oktober 2007

Op babybezoek !!

Whoepie, hij is eindelijk geboren ;-)
Mijn nicht is sinds gisteravond stipt 21 uur mama van een zoontje. 3,675 kg en bijna 51 cm groot en hij noemt...dat weten we nog niet. Kwestie van de spanning er een beetje in te houden? spanning genoeg nochtans. Ze moest normaal rond 12 oktober bevallen en mijn ventje verjaarde de 7e en mijn tante ( de mama van mijn nichtje) verjaarde op 14 oktober. Zou dus best wel eens gekund hebben dat de geboorte samenviel met één van deze twee verjaardagen. Maar meneertje bleef lekker zitten waardoor mijn nichtje zondagavond binnen moest komen in de kraamkliniek. Dus gans de maandag liepen we hier met de GSM op ons lijf, in 't zwembad de GSM mee in het zwempak (ik moest niet in 't water deze keer ;-)) maar tot de vroege avond nog geen nieuws...Dus gebeld naar mijn grootmoeder, en een berichtje naar mijn tante. Tot om 21.40 u eindelijk het berichtje kwam:
"Veerleke, Veerleke,'t is stipt om 21u geboren,beide stellen het goed maar hebben ze nog niet gezien,dikkeknufknuf"
Wij blij en proficiatsmsjes gestuurd aan meter en "alwayske en opoetje", al even achter de naam gevist maar die bleef geheim.
En dan deze morgen: " alé zegt ma tegen die deugenieten, dat er ne flinke jonge bij is in de familie. Gistere stipt 21 u 3,675kg en 51 cm bekan x x x "
Ook proficiatjes naar de mama nu en even vissen voor de naam maar...
Dus deze avond op kraambezoek!!! Joepie. Het probleem met het fototoestel? Ha dat omzeilen we met de camera van een vriendin ;-)) Dus er komt een fotooke aan ...

donderdag 18 oktober 2007

"uitgedaagd"...

Vandaag terug een crop in het gezellige Terneuzen-Nederland bij mijn allereerste croppers. En ja hoor het was weer heel gezellig, eigenlijk veel te gezellig want zoveel is er weer niet uit hun handen gekomen. Hoewel, misschien mag ik dat wel niet zeggen want er is toch wat afgestempeld, en de hoekstenen voor een album zijn gelegd.
Desalniettemin ( kennen jullie dat in Nederland , vree schoon woord hé ;-) ) heb ik toch geprobeerd om ze een beetje uit te dagen. De lat een beetje hoger gelegd voor de volgende crop want ik wil eens zweet op hun voorhoofd zien...
De volgende keer willen de dames graag kerstkaarten maken en dat is voor mij geen probleem. En toen ik vroeg hoeveel kaarten ze wilden klaar hebben kwam het schamele cijfer drie naar voor. DRIE?? Neen neen, bloed zweet en tranen de volgende keer en ik heb de lat verschoven naar tien. Tien kaarten helemaal klaar en daar hebben ze toch een vijftal uren voor. Is haalbaar toch? Nu ze moeten het niet alleen doen. Ik ben geen kaartenmens maar op de terugweg naar huis heb ik voor mezelf ook een uitdaging gezet. Ik ben nu eenmaal een solidair iemand dus:
ik maak ook tien...
Rara...

Nog even een update van mijn nichtje: ze loopt nog steeds met een hele bolle buik rond. Ik kon het deze week toch niet laten en stuurde wat goede raad via SMS: " hoi, wist je dat ze zeggen dat S.. een manier zou zijn om de bevalling op gang te brengen? En het is nog leuk ook"
Als het zondagavond nog niet begonnen is moet ze binnen gaan in het ziekenhuis om het op gang te brengen...Het eind is in zicht maar ik hoop voor haar dat het toch vanzelf op gang komt. Dus I. we duimen!!!

zondag 14 oktober 2007

Fototoestel-arm...

Het verdict is gevallen...mijn fototoestel moet binnen om te laten nakijken. Het is niet enkel een vuiltje aan een sensor, mijn fototoestel is echt stuk :-((
Mijn ventje dus gebeld vanuit de fotowinkel om te vragen wat hij moest doen: camera achter laten of niet...niet dus. Zoals we de laatste tijd nogal veel geluk hebben met herstellingen neem ik nu het risico niet. Dus op zoek naar de winkel waar we het goedkoopst een nieuwe spiegelreflex vinden. Even getwijfeld of ik naar nikon zou overstappen. Niet omdat ik niet tevreden ben over mijn Canon integendeel. Alleen is nikon voor sommige dingen wel goedkoper. Maar wat blijkt: ik zou ook mijn kaartjes moeten vervangen want Nikon werkt met een ander soort. En dat zie ik nu net niet zitten ( ik heb er iets teveel).
Het wordt dus weer de Canon, en dan koop ik enkel de body en het objectief steek ik gewoon over. Een goedkope winkel gevonden in Turnhout. Dus nog even kijken wanneer ik er geraak...
En zoals het er nu uitziet zit het babietje van mijn nichtje nog op zijn gemak dus ...misschien toch nog digitale fotootjes.

vrijdag 12 oktober 2007

Ik ben er nog...

Misschien dachten jullie wel van he, die laat haar niet meer horen? Nou, ik heb het de laatste tijd wel enorm druk gehad. Zoals jullie weten eerst de hobbybeurs in Mechelen , een weekje thuis ( maar druk bezig), dan een weekje beurs in Namen en de voorbije dagen aan het voorbereiden geweest voor een nieuwe beurs: Schleiper gaat babyboom en Famiboom...
Maar eerst is eerst: de beurs in Namen. Phoe, ik moet eerlijk bekennen dat ik blij ben dat het achter de rug is. Elke dag 300 km achter je stuur is toch niet te onderschatten. En dan de filles! Donderdag ging het zoooo traag,maar liefst drie uur op de heenweg. Ik was blij dat dat niet alle dagen zo was. Ook op deze beurs dus de cuttlebug en de xyron gedemonstreerd. Nou donderdag was in elk geval een topdag. Er bleven op het eind van de dag maar twee machientjes meer over dus vrijdag was het voor Karin rijden om een nieuwe lading bij te halen. En ook die is op 1 of 2 helemaal verkocht. Ik natuurlijk blij want ik kon het "rotding" zondag eigenlijk bijna niet meer zien of ruiken. Zo beu was ik hem. Nu kan ik al terug lief spreken over hem hoor want het is een heel leuk ding die heel veel kan! En de embossingmallen van cuttlebug zijn gewoon pareltjes omwille van hun kwaliteit.
Het was verder best een leuke beurs. Klein maar gezellig en zeker niet minder druk. Op het einde van de dag wel elke keer struikelen over mijn tong omdat het frans toch wel wat klanken heeft met ss en sch en weet ik nog veel wat. Maar elke keer uitgelegd dat ik Vlaamstalig ben dus gelukkig ook te horen gekregen dat ik het heel goed deed ;-) Ik was altijd gebuisd voor elk examen frans maar blijkbaar heb ik toch iets onthouden en is het verstaanbaar...
En dan kwam zondag de vraag of ik dit weekend ook op de beurs babyboom-famiboom zou kunen meegaan. Nou blijft alleen zaterdag vrij over dus dan gaan we even daar de sfeer opsnuiven. Maar het hield wel in dat er opniwue voorbeelden moetsen gemaakt worden: "vraiement scrap base base" en " bébé" . Babyfoto's afgeprint en aan de slag. Best wel moeilijk om echt basis basis te blijven op de "brusselse" manier want dat houdt in dat het echt mallen zijn en voor mezelf heb ik nog maar één keer met een mal gewerkt. Maar er zitten leuke dingen tussen in hout. Ik wou ze gisteren fotograferen en ...aaaaah mijn fototoestel werkt niet meer. Ik kan niet meer scherpstellen?! Dus maar direct naar de fotowinkel gebeld om te kijken of ik met mijn vermoeid hoofd niet iets stoms over het hoofd zag maar neen hoor, alles goed ingesteld...
Dus is manlief er vanavond mee naar de winkel in de hoop dat er enkel een vuiltje aan een sensor zit. Anders moet hij binnen om na te kijken en zit ik 6 to 8 weken zonder digitaal toestel!!! ik wordt er niet goed van als ik er aan denk. En bovendien kan mijn nichtje elk moment bevallen dus ik zag het natuurlijk al voor mij hoe ik dat bolleke ging fotograferen...:-((
Maar ik vind er wel iets op en als het moet komt mijn "oude" spiegelreflec uit de kast en ga ik fotofilmkes gaan kopen maar fotograferen zal ik hem!

dinsdag 2 oktober 2007

Goed gekeken?


hahahaha, kan niet anders dan lachen als ik zie waar deze reclame echt om draait... ( ik dacht in eerste instantie dat het een ijsje was n de vorm van een hondenhoofd)
Ik zie mijn hond ook heel graag en vroeger mocht hij ook best wel tafelrestjes hebben. Onze Wolf ook die bleef maar zagen en ronken tot hij de restjes had gekregen.
Maar toen we merkten dat onze Bono eigenlijk toch wat te dik werd hebben we dat van de ene dag op de andere gestopt. Met resultaat want Bono is heel wat afgevallen en dat is maar best ook. Hij is 13 jaar en heeft regelmatig toch last van zijn poten.
Dus voor hem géén hondenijsje...

maandag 1 oktober 2007

Het is oktober!

en nu vraag je jezelf misschien af wat daar zo speciaal aan is? Eigenlijk niks...tot ik deze morgen tot het besef kwam dat mijn nichtje - jaja ik weet het je bent groter dan mij maar toch jonger ;-b
- gaat bevallen. Nog twee weekjes dus het komt heel dichtbij. Een goede week geleden nog eens over haar buik gewreven, en 't babietje voelen schoppen...heel spannend allemaal. En ja we weten wel wat het is maar dat houden we nog even geheim voor de kindjes en nu dus ook...Ze zijn nu al met twee die kunnen lezen!
We tellen dus af en kijken er nu al naar uit om 't babietje te zien want de papa kennende vragen we ons natuurlijk af wat er gaat uitkomen. Niks slecht over de mama natuurlijk want dat is familie ;-))