A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



dinsdag 26 mei 2009

Ontelbare slagen en klappen ...

Ontelbare slagen en klappen op mijn hoofd heb ik getrotseerd. Elke keer liep ik terug achter die pluizige wezens aan om hun ervan te overtuigen dat ik eigenlijk best wel meeviel. Ze lijken ook best wel wat op mij...maar op de vraag of we familie zijn kreeg ik nooit een antwoord. Eerder een slag in mijn gezicht...




Maar ik gaf niet op. Ik liet hun aan mij ruiken, miauwde naar hun vol medelijden, wandelde onopvallend steeds wat dichter in de buurt, rende in een rotvaart achter hun aan om te laten zien dat weglopen niet hielp. En af en toe maakte ik me zo groot mogelijk om te laten zien dat ik ook meetelde.



De grijze poes met de strepen die blijkbaar gelokt wordt met de naam Youky heb ik eerst benadert. De zwarte Eve blaast echt nog iets te fel naar mij. Ik ben dan ook blij dat ze haar aandacht aan iets anders schonk...



Een raar wit iets waar een raam inzit met ronddraaiende spullen achter dat raam. Het boeit haar mateloos maar ze slaagt er niet in iets te pakken te krijgen.
Eindelijk...
...ontelbare slagen en klappen op mijn hoofd later hebben Youky en ik eindelijk een verbond gesloten. Het moet nog groeien en zal ongetwijfeld nog véél sterker worden maar kijk...ik denk zowaar dat ik er een "zus" bij heb gekregen...


Mijn baasje doet het heel veel plezier, ze kon niet stoppen met flitsen in mijn ogen. En in haar oogjes zag ik sterretjes van blijdschap net voor het sterretjes werden voor mijn ogen. Morgen neem ik Eve onder handen. Dan zal ik haar achterna zitten, haar besnuffelen en haar aan mij laten snuffelen. Ik zal klappen van haar incaseren en mij als het kan nog groter maken door op mijn achterpoten te staan. Maar eerst...






Gewoon slapen en genieten van de warmte die ik vind bij mijn zus...

donderdag 21 mei 2009

Wie...

"Wie... in hemelsnaam is dat??
Wat komt dit in mijn huis doen? Als ik mij nu echt héél boos maak, zo boos als mijn baasjes mij nog nooit hebben gezien, zou het dan weg gaan?"


"Ja dat vraag ik mij ook af. Het ziet er verdacht en gevaarlijk uit want het beweegt en ruikt heel vreemd. Wacht Youky, ik vertrouw het ook niet en ga met je mee naar boven. Daar zijn we veilig."



"Ik ben het maar, doe mij alsjeblief niks. Ik werd net door 5 dolenthousiaste rare wezens meegenomen in een blauw stalen ding dat ervoor zorgde dat alles om me heen voorbijflitste. Het viel best mee, het ronkende geluid van dat stalen ding suste mij héél even in slaap en kijk toen was ik hier plots..."



" Ik ben zo moe...ik heb de schrik van mijn leven gehad met een ander vreemd wezen dat me besnuffelde langs alle kanten. Maar ik heb me niet laten doen. Dat blazen heeft mama mij goed geleerd. Ik wou dat mijn zusjes en broertjes hier ook waren samen met mama.. Maar het lukt me vast wel. Eerst wat slapen op een , denk ik, toch veilig plekje."


"Dat nachtje slapen heeft me deugd gedaan en die 5 dolenthousiaste mensen zijn eigenlijk wel leuk en lief. Ze spelen met me en strelen me te pletter zonder me pijn te doen."


"Maar wat dat ene baasje steeds zegt over mijn snoetje snap ik eigenlijk niet. Is het dan zo zwart dat het echt nodig is om er met water tegen aan te gaan? En mijn nageltjes...die zijn toch niet zoooo scherp? Ik heb ze nodig want dat stinkende spul dat ze op mij spuiten vind ik echt niet leuk. Wat zijn die andere beestjes dan waar ze het toch steeds over heeft? Moeten die kleine beestjes écht weg?


"Is het echt beter zo? Miauw...Miauw...maaaamaaaaaa, waar ben je nu? Rare wezens, mag ik bij jullie want ik vind mijn mam niet. En mijn zusjes en broertjes komen ook niet als ik roep. Het is hier helemaal niet zo erg maar het zou leuker zijn mochten die andere pluizige wezentjes toch wat dichterbij durven komen zodat we samen konden slapen... Ik zal hun wel overtuigen dat ik de kwaadste niet ben. Maar mag ik ondertussen alsjeblief bij jullie ...rare wezens? Want bij jullie voel ik mij goed."

maandag 11 mei 2009

Eindelijk...

Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk is ook de laatste stempel die ik had besteld aangekomen. Internet is makkelijk als mailtjes aankomen waar ze moeten zijn dat is...
Het is voor velen onder jullie misschien niet de meest voor de hand liggende keuze maar tja, ik ben wie ik ben zeker? Toen ik twee jaar geleden naar de stempelbeurs in Zeist ging trokken mijn ogen naar drakenstempels, geraamtes en doodshoofden en nog eens doodshoofden. Nu viel mijn keuze opnieuw naar de iets "stoerdere" stempels die toch ook eens op een jongenslootje kunnen. Bloemen en vlinders en krullen genoeg en nu eindelijk ook eens...

De eerste drie stempels vind je terug in de webwinkel van Joan Gevaert onder het merk Ecletic Images, het gothic heart is aangekocht in de stempelwinkel.

donderdag 7 mei 2009

En...

...mogen wij u voorstellen aan Garfield?



Gezocht en gevonden: een rost katinnetje.
Overal kregen we te horen dat een rost katinnetje moeilijk te vinden was want meestal zijn het katers. Maar het lot was ons blijkbaar toch gunstig gezind want bij een vriendin van een vriendin was er een nestje geboren met maar liefst 4 roste kittens...daar moest nu toch echt wel één katinnetje in zitten vonden we en kijk er waren er zelfs twee. Deze avond nog gebeld naar de mevrouw en we mochten direct langskomen om al even te komen kijken. Samen dan maar even gekeken welk de meisjes waren want het is echt niet makkelijk te zien bij zo kleine guppies. En eens we de twee meisjes hadden konden we kiezen.

Danny hoefde echt geen twee keer na te denken ;-) het poesje dat hij vasthad was het rostste en werd Garfield gedoopt. We gaven haar nog een bandje rond de hals zodat ze niet meer ontsnapt in een ander gezinnetje ;-)
Nog twee weekjes wachten omdat ze nu nog net iets te jong zijn en dan komt onze vrouwelijke Garfield bij ons.

Over een maandje...

Gisteren zijn we de resultaten voor ons Tritia mogen gaan ophalen. Elk jaar wordt ze eens "binnenste buiten" gekeerd om haar mucoviscidose goed op te volgen. En dan is het toch nadien even slikken voor je binnen gaat. Het gaat goed met haar dus het is makkelijk te zeggen dat alles wel in orde zal zijn. Maar vorig jaar kwam er plots boven dat ze toch iets hadden gezien aan haar lever ( niets ergs en met medicijnen op te lossen) en toen kwam toch het besef dat de ziekte binnenin toch verder woekert en dat niet altijd prijs geeft aan de buitenkant.
Eerst bij de voedingsspecialist gegaan. IJzer was wat te laag, vitaminen konden beter dus héél veel in de zon laten lopen als die er is ;-). Maar anderzijds toonden haar cholesterol en vitaminen A dat ze naar vertering eigenlijk bewijst dat haar lichaam het zelfstandig kan. en ook al heeft hij geen glazen bol durfde de dokter toch te voorspellen dat ze er waarschijnlijk ook nooit echt problemen mee zal krijgen afgaand op de leeftijd die ze nu al heeft. Meestal komen de problemen tot aan de leeftijd van 5 -6 jaar naar boven maar zij is er al 9 en alles verloopt vlot...Hij dacht zelfs dat ze voor longen ook nog wel een heel aantal jaren te goed had zonder problemen...en we mogen heel stilletjes vaststellen dat ze muco in een lichtere graad zal hebben.
Laat ons hopen dat we hij het goed heeft. Op naar de longarts...en waar we daar altijd goed nieuws krijgen is het deze keer minder. Ze blaasde ver beneden haar peil op de onderzoeksdag en ook gisteren zat ze terug op 95% terwijl ze toch 110-120% kan halen. Er waren tekenen dat ze misschien toch ergens met allergie te maken zou kunnen hebben. Maar eerst maar eens aan de antibiotica voor drie weken want op dit moment is ze wel verkouden. Over een maandje dus terug om te blazen en dan maar hopen dat ze terug goed blaast...
Is het dan nog niet op peil verder laten onderzoeken naar allergiën en hopen dat daar een oorzaak in gevonden wordt...

zaterdag 2 mei 2009

Dat doet deugd...

...aan mijn hertje ;-)
En dan hertje in de betekenis hartje...

Het begon als een liefdeshistorie...je weet wel, twee geliefden die elkaar heel lang hebben moeten missen die elkaar eindelijk terugzien en dan naar elkaar lopen om in elkaar armen te springen...
Zo ging het bij ons ook. We hadden afgesproken met die persoon die Robbe zooo hard mistte de laatste tijd dat hij er wenend voor op mijn schoot zat. En toen hij hem zag aankomen liep hij ernaar toe om echt in zijn armen te vliegen. Zalig om te zien hoe hij zijn hartje ophaalde om samen met die persoon in het spinneweb te kruipen tot helemaal bovenaan, verstoppertje te spelen, op zijn rug te zitten en hem naar nieuwe plaatsen te "leiden" (alleen de teugels ontbraken nog ,-)) Samen in de boot en eerlijk vertellen wat hij zoal moest meemaken in zijn emotionele rollercoaster.
Enigste minpuntje was het afscheid...dat kwam voor Robbe veel te vroeg. Voor hem bleven we gewoon altijd samen...waarom zou hij afscheid nemen? Maar toch maar even met hem gepraat en beloofd dat we elkaar spoedig terug zagen. Nog een dikke knuffel met de tranen in zijn ogen en beloofd om echt zijn best te doen voor hem...
Als we terug thuis komen volgt een blik op een "beteuterd" gezichtje, een dikke knuffel en even vraag je je af of je er goed aan hebt gedaan om toch terug een afscheid tussen de twee in de hand te werken door ze samen te brengen. Maar dat vervaagt direct als je hem hoort vertellen dat het een héle leuke dag was geweest. Het heeft echt deugd gedaan en daarom...bedankt M.F. omdat je mijn jongen zijn pijn toch terug hebt weggenomen, omdat je er onvoorwaardelijk voor hem was!