A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



donderdag 30 april 2009

Al 17 jaar...

"Wat gaf jij vroeger aan je papa voor zijn verjaardag?" en prompt zeg ik "Cigaretten." Maar de laatste 17 jaar kan ik niet meer doen dan bloemen geven voor zijn verjaardag... "Wat vond je papa leuk om te doen?" "Bakken. Hij kon hele goede taarten bakken en die ene soort koeken...als hij die bakte waren ze na twee dagen allemaal op..." " En kon hij er dan ook zo een foto op zetten?" "Neen, toen kon dat nog niet maar we gingen in den Haeck wel van die suikerbloemetjes halen en marsepeinen rozen.."
En als Robbe gek doet vertel ik hem dat pepe hem aan zijn oren omhoog zou heffen ..."Deed hij dat met jou ook?" "Ja hoor en neen Erica dat deed geen pijn" En dan herinner ik mij dat ik ook in zijn nek mocht gaan zitten maar eigenlijk stiekem wel wat bang was omdat dat best hoog was ;-)
Ik wou dat ik meer kon doen om mijn vader zijn verjaardag te vieren. Niet zomaar wat bloemen zetten aan een graf. Maar het doet goed om herinneringen op te halen en het doet nog veel meer deugd dat ik ze kan delen met mijn kinderen. Ik weet dat mijn vader dat het mooiste verjaardagskado vind dat ik hem kan geven...

vrijdag 17 april 2009

Er terug ingevlogen...

Ik heb heel lang stilgelegen wat scrappen betreft. Tot op de dag scrappen ten voordele van muco. Toen dook ik in de oude doos om foto's mee te nemen en ik werd gewoon meteen weer verliefd op die foto's met die kleine ukkies...
En kijk, er waren foto's waarvan ik meteen dacht: die scrap ik ...met het gekende gevolg. De scrappersblock is voorbij en ik ben er terug ingevlogen.






En er zullen alleen maar foto's bijkomen vrees ik nu er nieuwe kleine ukkies zijn die allerlei gekke dingen uithalen of gewoon zoooo lief zijn...of...

Youky die een beetje te diep in 't glas heeft gekeken ;-)


...en een enorme kater heeft...


maandag 13 april 2009

Hoe...

...het met de poesjes gaat? Héél goed mag ik zeggen. Ze voelen zich hier best al thuis



Durven heel gek doen met elkaar en voelen zich precies "betrapt" als het fototoestel in de buurt komt...


En eindelijk hebben we ook iets gevonden waar Eve heel graag mee speelt. Elke keer Danny van 't werk thuis kwam en zijn werkschoenen uitdeed vonden we Eve wel bij de schoenen om met de veters te spelen. Dus hebben we hier nu in huis een paar losse veters gewoon rondzweven. En eens je er mee begint te draaien of zwieren is ze daar...








Youky is nog steeds het sociaalst. Die kan je met gemak opnemen, komt bij je in de zetel, en mag je echt van links naar rechts sjezen... Ze is ook helemaal niet bang van het fototoestel en onderzocht het al van dichtbij ( spijtig allemaal onscherpe foto's tot nu toe omdat ze echt te dicht zat ;-))



En zoals je ziet...ze heeft er helemaal geen probleem mee als ze opgenomen wordt om bij iemand te komen liggen...


Of het moet zijn dat ze haar kuren krijgt om Eve te bespringen. Ze zijn genezen en daar kan ik natuurlijk alleen maar blij om zijn...

zaterdag 11 april 2009

8 kaarsjes...

Hij keek er zo naar uit...zijn verjaardag. Niet omwille van het jarig zijn, neen...hij wou een kadootje en dat hebben we geweten. Vanzodra we naar de winkel waren geweest en hij ons had mogen laten zien wat hij eigenlijk wel leuk vond ( om dan daarna door de winkel te sluipen met de kado's zonder dat hij het ziet) kon hij niet meer stoppen. "Krijg ik een kadootje?" " Toe eentje maar en ik zal dan héél braaf zijn." "Ik wil een kadootje, ik wil een kadootje, ik wil een kadootje..."
Maar hij ving bot (Zo erge ouders zijn we namelijk ;-)) en moest echt wachten tot op zijn verjaardag.



En dan 's morgens vroeg om 6.45 uur meisjes wakker gemaakt om hem wakker te zingen. Dan konden ze voor Danny naar 't werk vertrok toch nog hun kadootjes al geven. En onze kadootjes zijn voor zondag als zijn meter ook komt...En in de loop van de dag flitsen dan nog eens stukjes van zijn bevalling door je hoofd. Zie je jezelf hier nog in de living staan met opgetrokken knie om de weeen op te vangen, een bevalling waarvan je dacht dat hij wel vlug zou gaan omdat het al de derde keer was...om toch lang te duren omdat hij een sterrekijkertje bleek...
En nu is hij al een guppie van 8 jaar die heel goed weet wat hij wil. Maar ook een gevoelig guppie die het gelukkig nog steeds niet erg vind om mij een dikke knuffel te geven en een dikke dikke zoen. Als ik de tijd kon stilzetten dan deed ik het graag. Je hoeft helemaal niet groter te worden , laat die puberteit maar weg. Samen blijven knuffelen, blijven kriebelen in de zetel en praten over alles wat je dwars zit of waar je juist zo nieuwsgierig naar bent...



8 kaarsjes op de taart is meer dan voldoende voor mij...

dinsdag 7 april 2009

Ziek...

Elke dag opnieuw zalf in Eve haar oogjes en ook bij Youky maar beginnen want ook bij haar begint er een oogje "verkouden" te worden. Verkouden...daar begin ik toch wel erg aan te twijfelen of we het als een gewone verkoudheid mogen bestempelen. We twijfelen echter niet om naar de dierenarts te gaan. Bovendien denk ik dat Youky ontwormt moet worden. Ze is toch vrij mager als je het vergelijkt met hoe ze haar eten opschrokt...
Als 8-koppig team gaan we met onze twee snoezen naar de dierenarts. De kindjes van mijn zus zijn immers twee daagjes bij mij. Ik wou toch graag thuis blijven bij de kittens om ze regelmatig eten te geven en zo.
De dierenarts maakt nog een grapje tegen de vorige klant als die even in de wachtzaal kijkt: " En dat is één familie hé..."
Om dan te zien dat ze toch zelf ook even goed kijkt in de wachtzaal ;-))
Nog maar binnen in haar praktijk laat ze ons al bij elkaar staan om een foto te maken, die mailt ze dan straks wel even door. Leuk, alleen nog even twee poezen in stukjes snijden want iedereen wil ze natuurlijk wel vastnemen...




En dan wordt het alleen maar bevestigt. De poesjes zijn echt wel ziek. Ons Eve ( zwartje) is het ziekst zoals we dachten. Ze heeft 40.2 koorts, vlooikes die haar afweer naar beneden halen en dus een virus dat haar oogjes ontsteekt. Geen wonder dat ze zo stil en rustig is thuis. En ik schrijf het juist...rustig thuis want bij de dierenarts zien we een driftige dame amaai. Ze klauwt, springt weg ( maar wat zijn we nog rap voor onze leeftijd Danny...) en miauwt. Nu ik denk dat ik ook zo zou reageren als ze een thermometer in mijn klein poepeke zouden steken, een naald in mijn achterwerk en dan nog bespuiten met een vies ruikend koude vloeistof om dan mijn nagels bij te knippen en te stoppen met een plakkende siroop in mijn mond.
En dan is Youky aan de beurt ik hou mijn hart vast voor haar reactie want ik mocht zondag kennis maken met haar nagels... maar ze is vrij kalm en laat het redelijk goed toe. Zij heeft ook wel koorts maar toch minder dan Eve. We gaan naar huis met een fles antibiotica en pilletjes om te ontwormen en pilletjes voor Bono zijn poten. De oogzalf moeten we zeker blijven verder geven 3-4 keer per dag. Iets wat ik minder graag doe want ze schudden toch vaak onverwacht met hun hoofd en ik heb zo schrik om in hun oogjes te prikken... Ze vinden het echt niet leuk en zoeken nadien dan ook vaak rust bij elkaar.



Nog steeds in hun kartonnen doosje en op hun eigen blauw dekentje. De krabpaal met drie etages en twee "slaapkamers" kan blijkbaar niet op tegen de gezelligheid van een doosje in de living... Och , het belangrijkste is dat ze ergens rust vinden want de dokter benadrukte dat we hun dat toch zoveel mogelijk moesten geven zodat ze zich konden herpakken. We moesten nu maar hopen dat het geen te erg virus is want er kan blijkbaar uit een specifiek virus FIP evolueren en dat loopt nooit goed af... Een uitleg die bij Erica al voor twee traantjes zorgde want ze wil ze natuurlijk niet kwijt...
Maar als we zagen hoe goed dat spuitje van de dokter hielp...we weten nu wel dat er bij Eve hééééél wat leven in zit als ze geen koorts heeft. Ze liep gisteren van links naar rechts en terug om dan uit de bocht te gaan en weer te vertrekken...
Vandaag al terug veel minder en veel slapen...geen probleem als we ze daarna zo terug door het huis zien rennen met Youky achter haar aan.

zondag 5 april 2009

Mag ik u voorstellen aan...

...onze nieuwste bewoonsters



Het zat er aan te komen...nu onze twee poezen er spijtig genoeg niet meer zijn misten we toch wat poezenleven rondom ons. Het was dan eigenlijk ook vrij vlug besloten dat we op zoek gingen naar nieuwe kleine kittens. Dat bleek echter niet zo vanzelfsprekend. In dierenwinkels mogen ze die niet meer te koop aanbieden, er mogen zelfs geen kaartjes meer uithangen, dierenasiels hadden er geen binnen, onze dierenarts kon niet meer dan een telefoonnummer meegeven van iemand waar de poes op bevallen stond, de koopjeskrant daar mag het ook niet meer instaan mits ze een speciaal nummer hebben en dan komt ge terecht bij de raskatten, internet toonde nog allemaal "oudere" nestjes...
Dus ook even op de forums en groepen waar ik lid van ben een oproepje geplaatst en daar had ik één klein poesje gevonden dat ook nog aan onze beschrijving voldeed.
Ja want we waren toch wel heel specifiek op zoek. We zochten immers kleuren van poezen die we nog niet gehad hebben ( Robbe zei dat hij dan teveel aan onze oude poezen zou moeten denken) en zonder twijfel moest er voor Danny toch ook een roste Garfield bijzitten.
Een zwart kattinnetje van 8 weken... daar wilden we niet te lang over twijfelen en we zouden het zeker gaan halen. Het is nu immers paasvakantie en nu konden we het alle tijd geven dat het nodig had. Voor mij was het nu of pas in de grote vakantie. Het bleek nu te zijn en we stellen je dan ook voor aan: Eve



Een klein schuchter poesje dat al bang bleek toen we nog maar met haar naar de voordeur liepen. Tot op vandaag blijft het ook onze "bange" poes te zijn die haar vaak verstopt onder de kast en wegloopt als we haar graag eens willen nemen om te strelen. Ze is wel de properste want de kattenbak wordt door haar goed bezocht. Er was maar één klein probleempje en dat was dat haar oogje wat traande. Maar met de zalf die we gingen halen is het nu toch al veel beter.
En ja...je weet het ze kwam niet alleen mee naar huis. We zouden een roste Garfield en een zwart poesje nemen...maar kwamen we daar bij die dame aan en had ze het samen met een zusje in de reisbak gestopt...en dan sta je daar. Met drie kinderen waarvan er eentje direct verliefd is op dat lief kijkende tijgerpoesje dat er bij zit... Om je dan om te draaien naar de papa en te zien dat hij eigenlijk ook smelt voor dat bolleke. Tja, als er dan geen rostje bijkwam dan was dat maar zo, zegt hij die al ik weet niet hoe lang achter zijn Garfield verlangt...
De knoop dus doorgehakt. De twee poesjes gaan mee en we blijven op zoek naar een rost kattinnetje... Mogen we u dan ook voorstellen aan...Youky



Een spring in 't veld die dringend eens moet leren waar haar kattenbak staat en welk eetbakje er van haar is ( en voor alle duidelijkheid dat is niet dat bakje van Eve...) Een poesje dat heel goed weet langs welke deur ze naar binnen is gekomen en vastberaden lijkt om toch nog even door die deur naar buiten te gluipen om te piepen.
Maar ook de poes die als ze moe is gewoon bij ons in de zetel hupt om tegen ons aan te komen liggen...zalig vind ik dat want Pitoe deed dat ook en dat mis ik nu net...
Met de twee bollekes dus op mijn schoot naar huis. 40 Minuten hebben nog niet vaak zo lang geduurd. Ons Eve was zo bang dat ze langs alle kanten probeerde te ontsnappen en als ik haar even rustig kreeg dacht Youky maar, dan probeer ik het even. Wel logisch want op die momenten werd ze niet vertrappeld door haar zus ;-) Het zal dus wel wat werk vragen om hun wat vertrouwen in de auto te laten krijgen maar ik ben er van overtuigd dat dat in orde komt....
Er zit dus kittenleven in huis en dat zal nog wel even zo blijven lijkt me...
We zoeken dus nog steeds een rost kattinnetje...jullie weten me te vinden. Maar laat me duidelijk zijn: we zoeken er nog maar ééntje...dat is hetzelfde als 1, en dat is géén 2 of beter te lezen misschien als géééééén twee...