A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



zaterdag 7 november 2009

Zie ginds...

...komt de stoomboot nog helemaal niet aan. Maar toch begint het hier al wat te kriebelen. De eerste verhalen van de Heilige man komen op TV, de speelgoedboekjes druppelen rustig binnen. En bij mij beginnen de radarkes te draaien. Het is waarschijnlik het laatste jaar dat we de mythe rond Sinterklaas nog levend kunnen houden dus wil ik er extra van gaan genieten.
Alleen één klein probleemke. Strooien terwijl de kids hier rondlopen zal niet zo makkelijk meer zijn met Ons Nena hier in de buurt. Strooien van hondenkoekjes vangt het voedingsprobleem op voor Nena en zou best wel grappige gezcihten geven bij de kids. Alleen denk ik niet te willen weten hoe ze reageert op een hand dat zomaar om de deur komt piepen...
Hmmmm, even inventief worden dus want deze sint wil echt nog héél graag een laatste keer strooien (grijns)

maandag 2 november 2009

Terug thuis...

Het kon niet vlug genoeg vrijdagavond zijn. Ik heb echt letterlijk de uren afgeteld. En eindelijk naar de groene lijn mogen bellen om te horen op welk uur ze precies zouden aankomen eindigde teleurstellend als ik hoorde dat er nog niets ingesproken was...nu had ik nog geen zekerheid wanneer ik Erica terug kon vastnemen om ze een dikke knuffel te geven.
Vijf minuutjes later dan eindelijk het bericht dat ze op het voorziene uur zouden aankomen, nog even op de tanden bijten en niet meteen in de auto springen ( anders stonden we echt te vroeg aan school ;-)
En dan maar wachten en wachten aan de schoolpoort. Het nieuws was ondertussen gekomen dat er kinderen ziek waren geworden de laatste twee dagen. Erica haar naam werd er niet bij vernoemd dus daar was je blij mee maar het is natuurlijk wel sneu dat er iets heerste in de groep.
En dan eindelijk zagen we de lichtjes van de bus in de verte...niets te vroeg. Een lachende Erica zit te zwaaien op de bus en er valt een blok van je schouders af. Haar brief was niet zo enthousiast geweest maar als we haar nu zien lachen weten we dat alles OK is. En dan weten we meteen weer wat we zo hard hebben gemist... Een spraakwaterval van verhalen wordt over ons gegooid, een luide whoeppie omdat er frietjes worden gegeten, een knuffel en een arm in je arm gehaakt als we naar de auto gaan... Erica is thuis en dat voelt echt héél goed, mijn gezin is terug compleet!