A colored mind


Benieuwd naar mijn creatieve kant...ik heb nu alles gebundeld op
een nieuw blog. Klik dus snel verder naar
A colored
mind



donderdag 29 januari 2009

Rood...

Wat we vreesden is dus gebeurt, Robbe is terug helemaal overkop gegaan in zijn emotionele rollercoaster... Deze keer is het zo hard gegaan en stond ik er gewoon verdwaasd naast...niet begrijpend hoe snel we helemaal op het diepste punt terecht waren gekomen.
Ik kon niet anders dan het aankaarten bij enkele mensen en heb geprobeerd duidelijk te maken waarom hij zo diep is geraakt. In samenspraak beslist dat hij even bij iemand langs kon gaan om zijn verhaal kwijt te kunnen maar zo nieuwsgierig als ik was natuurlijk wel heel goed geluisterd wat hij allemaal over het gesprek te zeggen had.
Zo heeft hij onder andere een kleur mogen koppelen aan iedereen in het gezin en ik kreeg...lichtrood. "Rood van de zoentjes en de knuffels. " Danny kreeg donkerrood omdat die iets vaker boos was en de zusjes kregen paars...
Lichtrood...ik vind het een prachtkleur, hij had onze relatie niet beter kunnen omschrijven!

woensdag 28 januari 2009

Scrappen voor muco


Een tijdje geleden kwam ik via een blog uit op het initiatief dat de mensen van het Nouveau Art Noevoo organiseerden. Namelijk een ganse dag scrappen en de opbrengst van deze dag wilden ze heel graag aan de Belgische vereniging voor de strijd tegen Mucoviscidose doorstorten. als mama van een kindje met mucoviscidose kan ik natuurlijk niet anders dan dit evenment steunen en ik heb me dus ook meteen ingeschreven. Zeg nu zelf voor de prijs van 7 euro een ganse dag scrappen met mogelijkheid tot volgen van enkele workshops ( workshops kosten 10 euro per WS)...kan toch niet beter en zeker als het voor een goed doel is.
Dus bij deze roep ik ook nog eens iedereen op om er een leuke dag van te maken...ik kijk er al naar uit en hoop jullie daar allemaal te mogen zien!
Alle info kan je ook vinden via http://scrappentegenmuco.blogspot.com/

maandag 26 januari 2009

De onzichtbare man...

Terwijl Danny en ik in de zetel zitten horen we iets naar beneden vallen in de plaats ernaast. Als Danny vraagt aan Tritia wat dat juist is en hoe dat komt krijgen we te horen over een onverwachte bezoeker... " Dat was ik niet, het was de onzichtbare man!"
Jaja, dat is er eentje om te onthouden en om misschien zelf eens te proberen?
Ik zou trouwens zelf ook best wel eens onzichtbaar willen zijn op sommige momenten...

dinsdag 20 januari 2009

Overkop...

Ik had het voorspeld en tot mijn grote spijt is het ook echt gebeurt. Robbe ging reeds twee maal overkop in zijn emotionele rollercoaster en ik ging met hem mee. Ik breek me het hoofd wat ik kan doen, wat ik moet doen om het nog een derde keer te voorkomen voor hem want ik ben bang dat ook dat er zit aan te komen...ik loop gefrustreerd omdat ik niet mijn vinger kan leggen op kijk daar moet ik zijn voor hulp. En weet je wat het ergste is? Als Robbe zegt..." Er is niemand of niets dat kan helpen. Er is geen oplossing voor." En als ik dan positief probeer te blijven en zeg dat ik er van overtuigd ben dat er wel een oplossing voor bestaat en hij dan vraagt " Zeg me dan wat die oplossing is." moet ik steeds weer een direct antwoord schuldig blijven...
Deze avond heb ik hem verteld dat ik echt mee zoek naar een oplossing en dat als ik ze vind ze met twee handen zal grijpen. "Bedankt mama, omdat je meezoekt"

donderdag 8 januari 2009

We zijn vertrokken...

... op weg naar een dieper gelegen punt op onze emotionele rollercoaster...
Het gaat langzaam, met kleine stapjes steeds naar beneden. Niet in een volle vaart maar toch veel te rap.
Zelf sterker op sommige momenten met mijn roze armbandje letterlijk stevig in mijn handen gekneld. Maar hoe roze het ook is, het weerhoudt mij er niet van om het negatieve van het naar beneden gaan in te zien.

maandag 5 januari 2009

62 jaar...

In my hands
A legacy of memories
I can hear you say my name
I can almost see your smile
Feel the warmth of your embrace
But there is nothing but silence now
Around the one I loved
Is this our farewell?

Sweet darling you worry too much, my child
See the sadness in your eyes
You are not alone in life
Although you might think that you are

Never thought this day would come so soon
We had no time to say goodbye
How can the world just carry on?
I feel so lost when you are not by my side
But there's nothing but silence now
Around the one I loved
Is this our farewell?

So sorry your world is tumbling down
I will watch you through these nights
Rest your head and go to sleep
Because my child, this not our farewell.
This is not our farewell

- Within temptation-


"Mama, hoe oud zou meme geworden zijn?"
En ik schrik zelf van het cijfer 62...
Voor mij is ze nog steeds even oud als toen ze stierf, is er helemaal niks veranderd. 51 jaar , dat past beter bij haar en daar hou ik het ook bij zolang we niet bij elkaar kunnen zijn...
Een gelukkig verjaardag mama, waar je ook bent!

vrijdag 2 januari 2009

Eén pleister...

SMS:"We zullen rond 17.30 u terug op de markt zijn met zes kindjes waarvan maar eentje met een pleister op z'n vinger"
Antwoord:"Zal er zijn. Gelukkig dat het dit maar is. Dat we niet moeten afkomen met een rolstoel. Tot dan."
Voor we vertrokken naar de ijsschaatsbaan met de kids en hun vriendjes hadden we nog gelachen met de mama's...we zitten niet zo ver van het ziekenhuis UZ Gent...maar ik ben toch blij dat we met alle kids heelhuids terug op Zelzate kwamen. Eén vinger is gekwetst...bij het vallen werd een schaats geraakt en was er een kleine wonde. Troostende woorden, een knuffel, wat rotzooien met losgeschaatst ijs en hij ging er toch weer tegenaan.
En dat de drie vriendjes niet konden schaatsen? Daar was op het einde van de middag hélemaal niets meer van te merken. Dit smaakt waarschijnlijk zelfs naar meer voor de vriendjes....hun ouders zijn gewaarschuwd. Ik weet het, Danny en ik pleiten helemaal schuldig...
Het was genieten... als je zag hoe de kids hun hartjes ophaalden bij hun vriendjes...

donderdag 1 januari 2009

En zij wensen...







...er ook op los voor ons...
Hoorde net in het nieuws dat nieuwjaarsbrieven voorlezen stilletjes aan het uitsterven is...spijtig want voor mij hoort het er toch nog bij op de eerste dag van het jaar.

Ik wens...

Ik wens jullie een goede gezondheid, klinkt cliché maar het is toch ongelofelijk belangrijk…
Ik wens dat alle dagen van 2009 gevuld mogen zijn met liefde, knuffels en kussen, heel veel warmte en genegenheid…
Ik wens jullie natuurlijk ook heel veel plezier. Spieren die pijn doen van het lachen, die geven je nadien ongelofelijk veel kracht…
Ik wens veel mensen rondom jullie om nergens alleen voor te staan, dat jullie steeds een schouder hebben om op uit te huilen, een hand in de jouwe als het moeilijk wordt…
Ik wens jullie veel tijd om mooie herinneringen te maken of om stil te kunnen staan bij herinneringen uit het voorbije jaar…
Ik wens jullie ook veel tijd zodat jullie niet haastig door moeten lopen en kunnen rusten als jullie dat nodig hebben. Maar ook tijd om zomaar even weg te schenken aan wie jou nodig heeft…
Ik wens jullie ook veel kracht om problemen aan te pakken en de moed om terug door te gaan als het moeilijk is geweest. Kracht om grenzen te verleggen en te bereiken wat je wil…
Maak van 2009 een jaar om niet te vergeten...in de meest positieve zin die mogelijk is.