Amaai...

...mijn voeten!!
We hebben vrijdag beloofd aan drie vriendjes van de kids dat ze mee mochten gaan ijsschaatsen...leek ons heel leuk en de kids waren het hierover natuurlijk helemaal eens. Alleen is het voor de drie vriendjes de schaatsdoop dus wilden we vandaag onze kids hun schaatskunsten al maar eens van onder het stof halen. 't Was immers al van vorige winter geleden. De schaatsen die we huurden waren allemaal vernieuwd en dat heb ik gevoeld!! Vroeger waren het ook harde schaatsen maar ik kreeg pas na een tijdje schaatsen kramp in mijn voeten. Nu had ik al een zere voet toen we nog in de kleedkamer zaten :-0
Even een rondje over het ijs om er zelf ook weer in te komen...en de kids? Robbe die waren we binnen de kortste keer al kwijt, die zoefde weg. Tritia had er ook helemaal geen probleem mee en oefende na een tijdje samen met Robbe om rond hun as te draaien. En eigenlijk had Erica ook geen enkel probleem behalve dan dat ze toch wat blijft kampen met schrik om te vallen. De vorige keer viel ze op haar twee knieën en dat deed toch best pijn...
Het was ook vrij druk dus dat hielp ook niet echt. Tot ze de angst toch van haar afzette en ook zij in een tweede versnelling schoot. Voor ons was het dus steeds uitkijken waar ze heen gingen, tandje bijzetten om in de buurt te komen want het was echt druk en mochten ze vallen wou ik het toch wel gezien hebben of minstens in de buurt zijn. Een meneer een duwtje in de verkeerde richting gegeven bij het inhalen ( sorry!!!) maar eigenlijk vooral genieten. Genieten van het samen "spelen" met de kids, genieten om te zien hoe ze zichzelf geven...en daar groei je als ouder toch weer een beetje van.

emotionele rollercoaster

Als ik het voorbije jaar al even durf overlopen moet ik tot de conclusie komen dat ik op een emotionele rollercoaster ben opgestapt in het begin van het jaar zonder het te weten. Het is zo langzaam omhoog gegaan om dan plots en onverwachts naar beneden te gaan in een denderende vaart in maart. Steeds weer werd het omhoog getrokken om nadien naar beneden te razen en zelfs overkop te gaan. Ik probeerde zo goed als ik kon mezelf iedere keer schrap te zetten als ik een nieuwe afgrond zag komen maar soms bleek ik toch niet lang genoeg mijn adem in te houden.
Erger werd het nog toen ik merkte dat onze Robbe eigenlijk in hetzelfde wagentje zat, net voor mij. Iedere keer zag ik hem naar beneden duiken, en ik erachteraan. Ik kon niets meer dan hem laten zien dat ik net zo bang was als hem. Het lukte niet om het wagentje te laten afremmen, er af springen was geen optie...
Vaak heb ik gedacht dat het het laatste rechte stukje was, dat we op weg waren naar het eindpunt. Maar te vaak kwam ik tot de conclusie dat het vergeefse hoop was. Alles ging goed en plots was er terug die blik bij Robbe waardoor ik wist dat we terug naar beneden gingen. Soms maar een kleine afdaling, soms steil naar beneden.
Ik maak me ondertussen geen illusies meer en weet dat het einde nog lang niet in zicht is. We maken ons op om nog minstens één keer overkop te gaan...die zie ik in de verte al aankomen. Verder kan ik nog niet kijken maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat er nadien eindelijk een halte komt waar toch minstens toegestaan wordt dat Robbe uit het wagentje stapt...

Positief denken

Positief denken...het is niet zo vanzelfsprekend geweest de laatste tijd met wat er allemaal rondom ons gebeurde. Al te vaak werd het excuus..." Dit is de maatschappij tegenwoordig." onrechtvaardig gebruikt. Het is zo makkelijk het er maar op af te schuiven dat de maatschappij verandert en tijd hebben voor iemand, laat staan respect hebben niet meer als vanzelfsprekend mag genomen worden.

En toen hoorde ik van een kennis dat ze de titels van een artikel had gelezen over positief denken. De persoon in het artikel wou 21 dagen na elkaar positief denken. Een armbandje rond de pols en als je negatief dacht moest hij op de andere arm om opnieuw te beginnen tellen. Ik zag er wel iets in...misschien moest ik mezelf ook maar eens uitdagen of ik 21 dagen na elkaar positief kon denken. Ik heb het artikel nog steeds niet gelezen maar vrijdag kocht ik me een rubberen armbandje ( kan goed tegen veelvuldig verplaatsen ;-)) met als opschrift: dark dudes - so dark so cute. Ik vond het opschrift dubbelzinnig genoeg. Als kleur een optimistisch kleur ( ik zou eerder een grijs genomen hebben maar positief denken is de boodschap.

En dan begon de opdracht...maar nog geen twee uurtjes later zat hij al aan de andere arm...

Zaterdagmorgen opnieuw begonnen maar ook toen bleef hij niet aan de juiste arm zitten...

En gisteren kijk...bleef hij gans de dag aan dezelfde arm. Een ganse dag positief denken, het was niet vanzelfsprekend maar het lukte!! Enkel positief denken? Neen, ik wil ook de ondoordachte kleine ontploffingen tegengaan. Je weet wel, als je iets luider tussenkomt in een ruzie tussen de kids, zo van "God jong speelt eens samen en anders speelt ge maar niet!!"

Ik ga niet zeggen dat het zweet bloed en tranen heeft gekost maar het was een opdracht, wat is het makkelijk om negatief te kijken, maar hoe moeilijk is het om doordacht en rustig te reageren op iets in onze voorbijrennende maatschappij waar respect geen vanzelfsprekendheid meer is.

Ok, over sommige zaken waar ik echt negatief over was heb ik nog niet echt doorgedacht uit schrik in een negatieve bui te vallen. Ik wil eerst voor mezelf nog enkele sleutels vinden waarmee ik ze kan ombuigen in een positief geheel. Ik wil het geen negeren noemen, maar werken aan een beter geheel...

Wil deze uitdaging ook zeggen dat je niet kwaad mag zijn? Neen, ik moet nog steeds tussenkomen in ruzies tussen de kids, maar ik doe dit nu op een rustige manier en praat ( lees onderhandel) met hen en geef wel eerlijk mijn mening...en ik ga niet zomaar jaja knikken. Je kan ook recht hebben op een eigen mening maar dan op een positieve manier.

Hij zit nog steeds op dezelfde arm vandaag, misschien haal ik wel al eens twee opeenvolgende dagen??

Wie durft de uitdaging aan? Wie durft er zich van bewust worden dat je de huidige maatschappij zelf maakt?

Within temptation

Toen ik door het vriendenboek van Robbe keek viel mijn oog op Within Temptation bij de vraag: "Wat is uw favoriete muziek". En dit bij iemand die ik graag iets beter probeerde in te schatten. Internet is dan een heel handig hulpmiddel en via www.deezer.com ging ik op zoek. Het begon met The howling en mijn eerste reactie was...huh is dit die persoon? Om nog geen paar seconden later opnieuw verrast te worden want zo zacht als het liedje begon, zo anders schakelde het plots om...en ik kon niet anders dan denken ah zo...!
Ik heb die persoon niet vastgepind op de muziek, dat zou verkeerd geweest zijn. Maar ergens kreeg ik het gevoel het " terrein " rond hem/haar iets beter af te kunnen bakenen zonder dat dit zijn/haar persoonlijkheid afbrak zoals ik hem/haar tot dan toe had gezien. Iemand die heel erg begaan is om onze "gezamelijke kennissen"
Ongewild werd ik aangetrokken door de muziek, door de stijl en ik ging steeds meer van de liedjes beluisteren. Als beschrijving kreeg ik gothic metal...en nu zie ik direct wenkbrauwen fronsen. Gothic metal... is dat waar jij je in vind Veerle?? Ik ga met mijn gevoel mee in muziek en sta niet stil bij namen of overtuigingen. Dat ik het mooi vind is het enige wat belangrijk is voor mij. Als mensen zich daar op willen vastpinnen en mij met andere ogen willen gaan bekijken...dat bewijst alleen hoe vastgeroest sommigen kunnen denken.
Het liet me niet los en ik zette de liedjes op een MP3. Ook het kerstliedje en tot groot jolijt van de kids werd ik er vrolijk van en deed er gek door. Iets helemaal anders dan de gewone kerstliedjes, heel leuk ritme gewoon...Het kon niet achterblijven dat de kids moesten zeggen hoe gek ik ervan deed tegen de persoon in kwestie maar dat deed me niets...
Erica heeft ook twee liedjes op haar MP3...en ik...ik sla de iets rustigere liedjes iets vaker over. Het mag iets ruiger gaan op dit moment.

Think outside the box

Geschrokken als je mijn blog opendoet? Ik kan het mij voorstellen...
Maar ik wil best wel even anders dan anderen doen en muziek kiezen die ik zelf wil. Wat er mis is met de traditionele kerstliedjes? Niets, ik hoor ze graag maar , en hoe leg ik dat nu uit zonder het lelijk te zeggen...think outside the box
En neem ik nu een standpunt in, een geloofsovertuiging, stel ik een manier van leven voorop? Helemaal niet. Ik heb muziek gekozen waar ik zelf plezier in vind omwille van ritme, omwille van herinneringen,...
Ik melde het kort geleden nog, muziek is een hele goede vriend van mij de laatste tijd en weerspiegeld een beetje hoe ik mij voel de laatste tijd...

Boos of verdrietig?

Wenend haalde ik Robbe van school...en daar schrok ik niet van. Ik wist immers welk nieuws hij gekregen had ( een paar dagen geleden) en kon mijn hoofd erop verwedden dat hij zo zou reageren.

Na de vakantie wordt er gestart met een nieuwe klasleerkracht in de hoop de klassituatie een positieve nieuwe wending te geven.

Wat ik daarover vind...ik hou werk en "ouder zijnde" strikt gescheiden. Er zijn mensen aan wie ik héél eerlijk en heel open praat over het geheel. Hier heb ik enkel de nood om even neer te pennen hoe zwaar het mij valt te zien dat mijn kind zo zwaar lijdt onder de beslissing.

Wenend op je schoot, vragen of hij een knuffel mag gaan kopen voor de leerkracht zodat hij niet alleen is de leerkracht. En dan ziet hij bovenstaand kaartje en dat moet ook mee...

En dan komt van hem uit de vraag...waarom?? Om daarna te moeten horen dat hij weet dat het zijn schuld is...de leerkacht had immers te veel tijd moeten steken in hem toen hij naar de beginnende depressie groeide. En, "Neen Robbe dit is uw schuld helemaal niet." ,of eender wat haalt niets uit.

En dan begint het terug om twee keer op uw woorden te letten en nog beter op lichaamstaal te letten. En praten ...praten...praten...als je ziet dat hij zich omwille van een kleinigheid terug in zichzelf keert, als hij zonder emoties opzij zit... Wat is er? Ben je boos of verdrietig? "Alle twee. Ik wil niet dat meester weggaat...

Hij kwam...ging en wij...

En toen werd het 6 december...de goede man had al een paar keer zijn trouwe knechten bij ons langsgestuurd om brieven op te halen, met snoepgoed, kleine kadootjes, met grapjes ...
Maar de langverwachte dag was eindelijk aangebroken...hij moest nu toch wel bijna komen met de grote kado's...



Dat ze blij waren met zijn komst moet ik waarschijnlijk niet uitleggen. Wat me dit jaar wel opviel was dat ze zich toch iets veiliger voelden nu ze zo samen in de zetel zaten...



Alle kado's in dank aangenomen, verwonderde gezichtjes omdat hij toch steeds wer weet hoe ze het deden het voorbije jaar, nog een liedje zingen en weg was de goede man terug. En dan begint het echte werk. Alles uitpakken met de kids en vooral niet vergeten: jezelf in tien stukken snijden om met hun tempo mee te kunnen om alles te bekijken, alles moet natuurlijk gebouwd worden ( en joepie wat zat er lekker veel lego bij dit jaar ;-) en liefst van al spelen we ook nog even mee...
Dit jaar zingen we ons de longen uit het lijf en ik zal niet vergeten hoe scheel ik keek om de tekst van de karaoke mee te kunnen volgen




Bouwden we tot laat in de avond natuurlijk met lego en dat is echt niet altijd zo evident




En halen we toch nog even een frisse neus want een nieuwe buggy moet je nu eenmaal inrijden.

Spelletjes voor de nintendo en de playstation worden ingewijd, vingers worden gemeten om te zien waar die zilveren ring nu het beste op past, de regels voor het gezelschapsspel worden traag en langzaam voorgoed opgenomen in ons geheugen,...

Bedankt lieve goede oude Heilige sinterklaas...we kunnen terug een jaartje verder!

Gewapend...

"Lieve schatten, gaan jullie rustig opstaan?" Iets vroeger dan normaal halen we de kids uit bed. Ze moeten naar beneden komen want overal op de grond, op tafel, in de zetels...zijn er pepernoten gestrooid en staat er chocolade en het is niet echt aangeraden om Bono daar tussen te laten lopen toch?
Dus komen ze sjokkend naar beneden om bij de eerste blik op de pepernoten door het huis te razen. Zou hij cadeuatjes meegebracht hebben? Normaal als hij strooit staat er ook iets aan de deur dus willen ze graag even piepen maar zouden ze dat wel vertrouwen? Dus neemt Erica een zaklamp mee, OK het is donker dus ik zie de logica wel, maar wat is Erica haar grootste reden?
" Dan kan ik er mee slaan als er iemand staat." en ongewild begin ik te lachen... Het is gewoon een grappig gezicht om te zien hoe ze vanachter de deur met de zaklamp staat te zwaaien als ze hem opentrekt, Tritia erachter en Robbe in een bolletje in de zetel... maar ALS er iemand staat zal ze hem wel eens een oplawaai geven. Wie Erica kent...
Niks buiten aan de deur maar nadien blijkt wel dat het in de boekentassen verstopt zit samen met de verkeerde mappen van zus en broer...