Amaai...

...mijn voeten!!
We hebben vrijdag beloofd aan drie vriendjes van de kids dat ze mee mochten gaan ijsschaatsen...leek ons heel leuk en de kids waren het hierover natuurlijk helemaal eens. Alleen is het voor de drie vriendjes de schaatsdoop dus wilden we vandaag onze kids hun schaatskunsten al maar eens van onder het stof halen. 't Was immers al van vorige winter geleden. De schaatsen die we huurden waren allemaal vernieuwd en dat heb ik gevoeld!! Vroeger waren het ook harde schaatsen maar ik kreeg pas na een tijdje schaatsen kramp in mijn voeten. Nu had ik al een zere voet toen we nog in de kleedkamer zaten :-0
Even een rondje over het ijs om er zelf ook weer in te komen...en de kids? Robbe die waren we binnen de kortste keer al kwijt, die zoefde weg. Tritia had er ook helemaal geen probleem mee en oefende na een tijdje samen met Robbe om rond hun as te draaien. En eigenlijk had Erica ook geen enkel probleem behalve dan dat ze toch wat blijft kampen met schrik om te vallen. De vorige keer viel ze op haar twee knieën en dat deed toch best pijn...
Het was ook vrij druk dus dat hielp ook niet echt. Tot ze de angst toch van haar afzette en ook zij in een tweede versnelling schoot. Voor ons was het dus steeds uitkijken waar ze heen gingen, tandje bijzetten om in de buurt te komen want het was echt druk en mochten ze vallen wou ik het toch wel gezien hebben of minstens in de buurt zijn. Een meneer een duwtje in de verkeerde richting gegeven bij het inhalen ( sorry!!!) maar eigenlijk vooral genieten. Genieten van het samen "spelen" met de kids, genieten om te zien hoe ze zichzelf geven...en daar groei je als ouder toch weer een beetje van.

emotionele rollercoaster

Als ik het voorbije jaar al even durf overlopen moet ik tot de conclusie komen dat ik op een emotionele rollercoaster ben opgestapt in het begin van het jaar zonder het te weten. Het is zo langzaam omhoog gegaan om dan plots en onverwachts naar beneden te gaan in een denderende vaart in maart. Steeds weer werd het omhoog getrokken om nadien naar beneden te razen en zelfs overkop te gaan. Ik probeerde zo goed als ik kon mezelf iedere keer schrap te zetten als ik een nieuwe afgrond zag komen maar soms bleek ik toch niet lang genoeg mijn adem in te houden.
Erger werd het nog toen ik merkte dat onze Robbe eigenlijk in hetzelfde wagentje zat, net voor mij. Iedere keer zag ik hem naar beneden duiken, en ik erachteraan. Ik kon niets meer dan hem laten zien dat ik net zo bang was als hem. Het lukte niet om het wagentje te laten afremmen, er af springen was geen optie...
Vaak heb ik gedacht dat het het laatste rechte stukje was, dat we op weg waren naar het eindpunt. Maar te vaak kwam ik tot de conclusie dat het vergeefse hoop was. Alles ging goed en plots was er terug die blik bij Robbe waardoor ik wist dat we terug naar beneden gingen. Soms maar een kleine afdaling, soms steil naar beneden.
Ik maak me ondertussen geen illusies meer en weet dat het einde nog lang niet in zicht is. We maken ons op om nog minstens één keer overkop te gaan...die zie ik in de verte al aankomen. Verder kan ik nog niet kijken maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat er nadien eindelijk een halte komt waar toch minstens toegestaan wordt dat Robbe uit het wagentje stapt...

Positief denken

Positief denken...het is niet zo vanzelfsprekend geweest de laatste tijd met wat er allemaal rondom ons gebeurde. Al te vaak werd het excuus..." Dit is de maatschappij tegenwoordig." onrechtvaardig gebruikt. Het is zo makkelijk het er maar op af te schuiven dat de maatschappij verandert en tijd hebben voor iemand, laat staan respect hebben niet meer als vanzelfsprekend mag genomen worden.

En toen hoorde ik van een kennis dat ze de titels van een artikel had gelezen over positief denken. De persoon in het artikel wou 21 dagen na elkaar positief denken. Een armbandje rond de pols en als je negatief dacht moest hij op de andere arm om opnieuw te beginnen tellen. Ik zag er wel iets in...misschien moest ik mezelf ook maar eens uitdagen of ik 21 dagen na elkaar positief kon denken. Ik heb het artikel nog steeds niet gelezen maar vrijdag kocht ik me een rubberen armbandje ( kan goed tegen veelvuldig verplaatsen ;-)) met als opschrift: dark dudes - so dark so cute. Ik vond het opschrift dubbelzinnig genoeg. Als kleur een optimistisch kleur ( ik zou eerder een grijs genomen hebben maar positief denken is de boodschap.

En dan begon de opdracht...maar nog geen twee uurtjes later zat hij al aan de andere arm...

Zaterdagmorgen opnieuw begonnen maar ook toen bleef hij niet aan de juiste arm zitten...

En gisteren kijk...bleef hij gans de dag aan dezelfde arm. Een ganse dag positief denken, het was niet vanzelfsprekend maar het lukte!! Enkel positief denken? Neen, ik wil ook de ondoordachte kleine ontploffingen tegengaan. Je weet wel, als je iets luider tussenkomt in een ruzie tussen de kids, zo van "God jong speelt eens samen en anders speelt ge maar niet!!"

Ik ga niet zeggen dat het zweet bloed en tranen heeft gekost maar het was een opdracht, wat is het makkelijk om negatief te kijken, maar hoe moeilijk is het om doordacht en rustig te reageren op iets in onze voorbijrennende maatschappij waar respect geen vanzelfsprekendheid meer is.

Ok, over sommige zaken waar ik echt negatief over was heb ik nog niet echt doorgedacht uit schrik in een negatieve bui te vallen. Ik wil eerst voor mezelf nog enkele sleutels vinden waarmee ik ze kan ombuigen in een positief geheel. Ik wil het geen negeren noemen, maar werken aan een beter geheel...

Wil deze uitdaging ook zeggen dat je niet kwaad mag zijn? Neen, ik moet nog steeds tussenkomen in ruzies tussen de kids, maar ik doe dit nu op een rustige manier en praat ( lees onderhandel) met hen en geef wel eerlijk mijn mening...en ik ga niet zomaar jaja knikken. Je kan ook recht hebben op een eigen mening maar dan op een positieve manier.

Hij zit nog steeds op dezelfde arm vandaag, misschien haal ik wel al eens twee opeenvolgende dagen??

Wie durft de uitdaging aan? Wie durft er zich van bewust worden dat je de huidige maatschappij zelf maakt?

Within temptation

Toen ik door het vriendenboek van Robbe keek viel mijn oog op Within Temptation bij de vraag: "Wat is uw favoriete muziek". En dit bij iemand die ik graag iets beter probeerde in te schatten. Internet is dan een heel handig hulpmiddel en via www.deezer.com ging ik op zoek. Het begon met The howling en mijn eerste reactie was...huh is dit die persoon? Om nog geen paar seconden later opnieuw verrast te worden want zo zacht als het liedje begon, zo anders schakelde het plots om...en ik kon niet anders dan denken ah zo...!
Ik heb die persoon niet vastgepind op de muziek, dat zou verkeerd geweest zijn. Maar ergens kreeg ik het gevoel het " terrein " rond hem/haar iets beter af te kunnen bakenen zonder dat dit zijn/haar persoonlijkheid afbrak zoals ik hem/haar tot dan toe had gezien. Iemand die heel erg begaan is om onze "gezamelijke kennissen"
Ongewild werd ik aangetrokken door de muziek, door de stijl en ik ging steeds meer van de liedjes beluisteren. Als beschrijving kreeg ik gothic metal...en nu zie ik direct wenkbrauwen fronsen. Gothic metal... is dat waar jij je in vind Veerle?? Ik ga met mijn gevoel mee in muziek en sta niet stil bij namen of overtuigingen. Dat ik het mooi vind is het enige wat belangrijk is voor mij. Als mensen zich daar op willen vastpinnen en mij met andere ogen willen gaan bekijken...dat bewijst alleen hoe vastgeroest sommigen kunnen denken.
Het liet me niet los en ik zette de liedjes op een MP3. Ook het kerstliedje en tot groot jolijt van de kids werd ik er vrolijk van en deed er gek door. Iets helemaal anders dan de gewone kerstliedjes, heel leuk ritme gewoon...Het kon niet achterblijven dat de kids moesten zeggen hoe gek ik ervan deed tegen de persoon in kwestie maar dat deed me niets...
Erica heeft ook twee liedjes op haar MP3...en ik...ik sla de iets rustigere liedjes iets vaker over. Het mag iets ruiger gaan op dit moment.

Think outside the box

Geschrokken als je mijn blog opendoet? Ik kan het mij voorstellen...
Maar ik wil best wel even anders dan anderen doen en muziek kiezen die ik zelf wil. Wat er mis is met de traditionele kerstliedjes? Niets, ik hoor ze graag maar , en hoe leg ik dat nu uit zonder het lelijk te zeggen...think outside the box
En neem ik nu een standpunt in, een geloofsovertuiging, stel ik een manier van leven voorop? Helemaal niet. Ik heb muziek gekozen waar ik zelf plezier in vind omwille van ritme, omwille van herinneringen,...
Ik melde het kort geleden nog, muziek is een hele goede vriend van mij de laatste tijd en weerspiegeld een beetje hoe ik mij voel de laatste tijd...

Boos of verdrietig?

Wenend haalde ik Robbe van school...en daar schrok ik niet van. Ik wist immers welk nieuws hij gekregen had ( een paar dagen geleden) en kon mijn hoofd erop verwedden dat hij zo zou reageren.

Na de vakantie wordt er gestart met een nieuwe klasleerkracht in de hoop de klassituatie een positieve nieuwe wending te geven.

Wat ik daarover vind...ik hou werk en "ouder zijnde" strikt gescheiden. Er zijn mensen aan wie ik héél eerlijk en heel open praat over het geheel. Hier heb ik enkel de nood om even neer te pennen hoe zwaar het mij valt te zien dat mijn kind zo zwaar lijdt onder de beslissing.

Wenend op je schoot, vragen of hij een knuffel mag gaan kopen voor de leerkracht zodat hij niet alleen is de leerkracht. En dan ziet hij bovenstaand kaartje en dat moet ook mee...

En dan komt van hem uit de vraag...waarom?? Om daarna te moeten horen dat hij weet dat het zijn schuld is...de leerkacht had immers te veel tijd moeten steken in hem toen hij naar de beginnende depressie groeide. En, "Neen Robbe dit is uw schuld helemaal niet." ,of eender wat haalt niets uit.

En dan begint het terug om twee keer op uw woorden te letten en nog beter op lichaamstaal te letten. En praten ...praten...praten...als je ziet dat hij zich omwille van een kleinigheid terug in zichzelf keert, als hij zonder emoties opzij zit... Wat is er? Ben je boos of verdrietig? "Alle twee. Ik wil niet dat meester weggaat...

Hij kwam...ging en wij...

En toen werd het 6 december...de goede man had al een paar keer zijn trouwe knechten bij ons langsgestuurd om brieven op te halen, met snoepgoed, kleine kadootjes, met grapjes ...
Maar de langverwachte dag was eindelijk aangebroken...hij moest nu toch wel bijna komen met de grote kado's...



Dat ze blij waren met zijn komst moet ik waarschijnlijk niet uitleggen. Wat me dit jaar wel opviel was dat ze zich toch iets veiliger voelden nu ze zo samen in de zetel zaten...



Alle kado's in dank aangenomen, verwonderde gezichtjes omdat hij toch steeds wer weet hoe ze het deden het voorbije jaar, nog een liedje zingen en weg was de goede man terug. En dan begint het echte werk. Alles uitpakken met de kids en vooral niet vergeten: jezelf in tien stukken snijden om met hun tempo mee te kunnen om alles te bekijken, alles moet natuurlijk gebouwd worden ( en joepie wat zat er lekker veel lego bij dit jaar ;-) en liefst van al spelen we ook nog even mee...
Dit jaar zingen we ons de longen uit het lijf en ik zal niet vergeten hoe scheel ik keek om de tekst van de karaoke mee te kunnen volgen




Bouwden we tot laat in de avond natuurlijk met lego en dat is echt niet altijd zo evident




En halen we toch nog even een frisse neus want een nieuwe buggy moet je nu eenmaal inrijden.

Spelletjes voor de nintendo en de playstation worden ingewijd, vingers worden gemeten om te zien waar die zilveren ring nu het beste op past, de regels voor het gezelschapsspel worden traag en langzaam voorgoed opgenomen in ons geheugen,...

Bedankt lieve goede oude Heilige sinterklaas...we kunnen terug een jaartje verder!

Gewapend...

"Lieve schatten, gaan jullie rustig opstaan?" Iets vroeger dan normaal halen we de kids uit bed. Ze moeten naar beneden komen want overal op de grond, op tafel, in de zetels...zijn er pepernoten gestrooid en staat er chocolade en het is niet echt aangeraden om Bono daar tussen te laten lopen toch?
Dus komen ze sjokkend naar beneden om bij de eerste blik op de pepernoten door het huis te razen. Zou hij cadeuatjes meegebracht hebben? Normaal als hij strooit staat er ook iets aan de deur dus willen ze graag even piepen maar zouden ze dat wel vertrouwen? Dus neemt Erica een zaklamp mee, OK het is donker dus ik zie de logica wel, maar wat is Erica haar grootste reden?
" Dan kan ik er mee slaan als er iemand staat." en ongewild begin ik te lachen... Het is gewoon een grappig gezicht om te zien hoe ze vanachter de deur met de zaklamp staat te zwaaien als ze hem opentrekt, Tritia erachter en Robbe in een bolletje in de zetel... maar ALS er iemand staat zal ze hem wel eens een oplawaai geven. Wie Erica kent...
Niks buiten aan de deur maar nadien blijkt wel dat het in de boekentassen verstopt zit samen met de verkeerde mappen van zus en broer...

Verstrooid?

Toen de kids deze morgen opstonden klonk de opluchting omdat er blijkbaar toch een piet was geweest om de brieven op te halen. Ze zagen immers een pietenmuts op de kooi liggen. Eerst nog even getwijfeld of het wel een echte was maar toen ze de chocolademunten zagen waren ze overtuigd...er was een pietje geweest. Alleen wat verbazing...de brieven waren niet weg uit de schoenen.

En waarom we dan met zo een kooi staan in onze living? Ons poes Pitoe heeft "kooiarrest" omdat ze is geopereerd aan haar buik. We merkten een bolletje op op haar buik en dat is weggehaald. Nu, wat een bolletje bleek was blijkbaar toch al een hele brok want als ik zie tot waar er gesneden is...Maar nu mag ze van de dierenarts dus niet rondlopen en kregen we een grote kooi mee.

Ze was er gisteren helemaal niet blij mee...ze probeerde omhoog te klauteren en miauwde de longen uit haar lijf. Vandaag heeft ze het blijkbaar aanvaard en slaapt ze al gans de dag in een hoekje van de kooi...nu maar hopen dat er deze nacht niet opnieuw een pietje komt die alleen maar oog heeft voor onze Pitoe in plaats voor de brieven...

Sinterklaaskoorts...

De sinterklaaskoorts is hier toegeslaan. Heel stilletjes kwam hij binnengeslopen. Eerst omdat we op het werk de refter beetje bij beetje meer aan het inkleden waren voor Sinterklaas. Gevulde zakken van zwarte piet aan het plafond, vlaggetjes, grote tekeningen ingekleurd tot mijn vingers krom waren en dan in allerijl een nieuwe window color tekening voor op het raam van de deur aangezien de eerste sneuvelde bij het verwijderen van het plastiek.
En dan de kinderen al vlaggetjes laten inkleuren om voor de ramen te hangen. Mailtjes die binnen komen om te laten weten dat het sinterklaasjournaal begint op de nederlandse televisie ( en daar zit ik zelf ook even voor neer...). En stilletjes komt hier ook het besef dat ze hun brief mogen gaan schrijven.
Dus nu staan er hier drie schoentjes op onze schoorsteenmantel en wordt er gehoopt dat hij vanavond al langskomt natuurlijk.
Ik ben alleen benieuwd wat de pieten voor ons in petto hebben hier want we hebben hier al een en ander meegemaakt...gniffel gniffel

Stressbal...

Het is hier terug even stil geweest. Is er niets gebeurt en stond ons leven even stil? Er is wel degelijk een en ander gebeurt maar even leek het voor mij toch allemaal even stil te staan.
Ik had het er heel moeilijk mee dat mijn kind zichzelf verloor in het gedrag van enkele kinderen uit zijn klas en al het rumoer en de onrust die daar mee gepaard ging. En dat zichzelf verliezen mag je echt letterlijk nemen. Het heeft een dieptepunt gekend toen ik van de dokter psychische overbelasting en begin depressie als diagnose kreeg.
Een stressbal, daar zag mijn kind dan een oplossing in en toen de vakantie voorbij was ging hij daarmee gewapend terug in de klasgroep.
Ik ben blij dat ik mag zeggen dat er na de vakantie een ommekeer is gekomen. Mijn kind vond het vertrouwen terug maar de eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat hij het niet alleen deed. Er is terug rust in de klas en daarvoor mag ik richting leerkracht kijken. Dat ik hem dus een dankjewel wil zeggen is niet meer dan vanzelfsprekend.
Ik ben wel realistisch, er zullen nog wel ups and downs zijn...maar ik kijk vol goede moed naar wat er komt. Alhoewel mijn vraag nu wel blijft of dat "depressieve" kantje voor altijd opgeborgen zal kunnen blijven. Want hoe graag we het zouden willen, we kunnen onze kinderen niet voor alle negatieve en trieste gebeurtenissen beschermen...

Muziek..

is momenteel mijn beste vriend. Gevoel in de muziek vinden die je laat wenen, die je troost...maar ook muziek die me "opstandiger" maakt en me de kracht geeft om er tegen in te gaan. Muziek die me sterker maakt...en die tegelijk ook jeugdherinneringen oproept. Vroeger liep ik altijd met een walkman op mijn hoofd ( en de mensen dan maar denken dat ik asociaal ben en zo kwaad kijk...pfff)
Wel ook vandaag loop ik met een MP3 weliswaar in mijn oren geplugged, Marco Borsato met muziek waar ik me helemaal in de tekst terugvind.
Thuis lekker harde muziek op...Bon jovi, Alice Cooper, Iron maiden...
Ik kom er wel, terug sterker dan ik was maar ook veel harder en dat is misschien niet zo een goede zaak voor wie tegen mijn schenen wil gaan trappen ;-)

En plots...

...achterhaalt een stukje uit je verleden je...en moet je toegeven dat je eigenlijk te vlug hebt geleefd, dingen geen plaats hebt gegeven, je sommige dingen nog niet hebt verwerkt.
Ja, af en toe ben je je ervan bewust maar dan sluit je je af en ga je maar gewoon snel verder. Geen tijd, maar zeker geen zin om er bij stil te staan. Je zou te verdrietig worden en daar is dan net geen plaats voor...
Maar dan komt er een moment dat je terug in zo een situatie komt die je eigenlijk niet echt goed hebt afgesloten...en dan kan je niks meer dan huilen. Je schamen omdat je weent en je er niet gewoon heel hard tegenaan gaat. Tenminste ik toch...
Geen lichamelijke letsels, geen financiële katers, geen schade aan derden,...stel je er dat maar niet bij voor. Maar zien dat je kind niet omkan met het pestgedrag tussen andere kinderen in de klas,ook al zitten ze er zomaar gewoon tussen, zien dat het voor je ogen gebeurt en er helemaal niks aan kunnen doen terwijl je zo heel graag wil...wat moet je dan...
Tranen wegvegen en vastberaden worden om een verschil te betekenen...en eigenlijk het verleden onverwerkt terug begraven om nu aan de slag te gaan...en maar hopen dat je niet terug met je hoofd tegen een muur loopt.

Doe wat je altijd deed

Marco Borsato - Doe wat je altijd deed

Doe wat je altijd deed
Toen ik er nog was
Leef elke dag volluit
En met heel je hart
En je vind mij
En je voelt mij
Ik ben dicht bij je
Mis mij Het is oke
Want ik mis jou net zo
Huil als je huilen moet
Laat je tranen maar vrij
Maar als je weer lachen kan
Hou je niet in voor mij
Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou ik ben dicht bij je
Waak over jou
En als je me zoekt ben ik er altijd
Geniet alsjeblieft als je kunt elke dag voor mij
Koester elk moment
Het is zo voorbij
Spring lach en dans als een kind
Zet de schaamte op zij
Doe het niet alleen
Open weer je hart
Ook al voelt het vreemd
Je doet het ook voor mij
Zingen uit volle borst
Jaag je dromen maar na
En weet wat je ook zal doen
Dat ik achter je sta
Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
Ik ben dicht bij je
Waak over jou
En als je me zoekt
Ben ik er altijd
Doe wat je altijd deed

Waar...

...is de tijd heen gegaan? Negen jaar is zomaar verandert in herinneringen en heeft ons gebracht waar we nu vandaag staan. Een klein meisje dat al heel wat heeft meegemaakt maar heel sterk in haar schoenen staat. Een meisje die stilletjes aan steeds dichter bij een echte tiener gaat staan...

En ik? Ik kan niet meer doen dan meegaan in de tijd, alles zoveel mogelijk proberen opslaan om maar niets te vergeten. Ik kan niet meer doen dan naast je, voor je en achter je te staan. Ik heb je hand niet altijd meer vast maar het zal er altijd zijn...klaar om vast te nemen , hoe oud je ook bent.

Een hele gelukkige verjaardag meid!!

Foei....foei...foei...

... ik kan me niet meer herinneren hoe lang het geleden is dat ik zo vaak foei op één dag zei ;-)
We hebben vandaag gepuppie-sit op onze vrienden hun puppie Nacho. Ik was natuurlijk heel benieuwd hoe onze Bono er op zou reageren maar dat viel eigenlijk heel goed mee. Hij was best lief voor NAcho alleen mocht hij toch niet te vaak op hem springen en dat hij in zijn staartje hapte vond hij ook niet zo leuk. Maar wat zeker niet geaprecieerd werd was dat hij in de buurt van zijn eten en zijn bot kwam. Maar verder ging het eigenlijk heel goed...

Met poes Pitoe heb ik geen foto...dat klikte helemaal niet zo goed. Nacho kreeg de kans niet om heel dichtbij te komen want een poes die plots twee keer zo dik werd van het haar dat rechtop stond en precies leegliep als een sissende band...daar kwam je beter niet bij in de buurt. Dus blafte hij heel vriendelijk om te laten merken dat hij eigenlijk wou spelen...maar dat hielp niet echt.

En dan wij...alsmaar achter zijn wiebelende staart achterna hollend, foei...dat is niet om op te eten, foei ...dat is niet om op te knagen, foei ...niet op Bono springen, foei ...niet met de pootjes op de salontafel, foei ...dat drolletje van die andere hond laat je beter links liggen, foei ...

We zijn alvast een beetje voorbereid voor als we zelf aan de puppies beginnen. We hebben terug ogen in ons achterhoofd nodig ...

De eerste week...

....van het nieuwe schooljaar zit er al weer op. Het is razendsnel gegaan vind ik. Maar het is een goede week geworden. De kinderen hadden de eerste schooldag al meteen vrienden en in de loop van de week zijn ze verder op zoek gegaan naar wie het beste bij hun aanleunt en wie eigenlijk toch niet zo goed meevalt... 's Avonds mochten ze dan met mij nog mee in de avondopvang blijven en ook daar gingen ze vlot over. Belangrijkste voor mij was dat ze blij van school kwamen en dat was gelukkig zo!
En ik??? Ik heb de eerste twee dagen het gevoel gehad dat het iets te heftig was maar op donderdag hebben ik en mijn vriendin-collega Esther onze draai gevonden om alles vlot te laten draaien in de keuken en op vrijdag werd alleen maar bevestigd dat we de goede kant zijn opgedraaid ;-))
Ik ben benieuwd hoe de kids deze week de ochtendopvang verteren...ze moeten er toch vrij vroeg uit om met me mee te gaan...

Aftellen...

Erica kijkt er al zo lang naar uit...opnieuw naar school. Ze gaan morgen naar een nieuwe school dus dat zorgt toch voor de nodige kriebels in de buik. En de nieuwe school is niet het enige dat verandert...ik begin morgen zelf ook op hun school te werken!!
Ik sta samen met mijn vriendin in voor de ochtend en avondopvang en over de middag verzorgen we ook het middagmaal en helpen we bij het middagtoezicht. Dat houdt voor hun in dat ze elke dag blijven eten en de ene week 's morgens in de opvang mee gaan met mij en de andere week 's avonds....Zal een heuse aanpassing worden ( ook voor de mama en papa!!). Maar we hebben er het volste vertrouwen in dat het helemaal in orde komt. De eerste week zal even wennen zijn maar daarna...
De boekentassen staan klaar met alle nieuwe spulletjes er netjes in...nu nog even uitrazen in het park, wat eten, in bad, wat snoepen en dan...

Vandaag...

Ga nooit heen zonder te groeten
Ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
Kan het morgen niet meer doen
Ga nooit heen zonder te praten
Dat doet soms een hart zo'n pijn
Wat je 's morgens hebt verlaten
Kan er 's avonds niet meer zijn



Vandaag begraaf ik jou in mij
niet in de aarde, niet in die kist
niet bij die bomen in de ochtendmist
Daar ben je niet, jij bent veilig in mij
Vandaag begraaf ik jou in mij
Niet bij die steen daar, die lange rij
Al die oude namen daar hoor jij niet bij
Nee vandaag begraaf ik jou in mij
Dan kan ik met je praten en antwoord geven
Dan blijf jij in mijn leven
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem mijn voeten en loop met mij
We gaan naar huis nu , wij allebei
Vanaf vandaag leef jij in mij
Vandaag begraaf ik jou in mij
'k Zal je niet zoeken waar je nu bent
Blijf maar bij ons hier waar je iedereen kent
Jou plaats aan tafle hou ik voor je vrij
We zullen lachen en weer plannen maken
'k Zal met jou gaan slapen en met jou ontwaken
Hier neem mijn mond en lach met mij
Neem mijn handen en voel met mij
Wat je nog wou doen , doe ik erbij
Vanaf vandaag leef jij in mij.
Haal weg dat kruis en al die witte bloemen
Verscheur de krant waarin ze jou naam noemen
Hier neem mijn ogen en kijk met mij
Neem mijn hart en leef met mij
Want jou dood is nu voorbij
Vanaf vandaag leef jij in mij
'k Zal twee levens leven
Met jou in mij
- Rob De Nijs-

Kamp ...

Ik weet nog toen ik vroeger klein was dat ik heel vaak onder de tafel speelde. Dat was toen mijn grot of mijn iglo of gewoon mijn huis waar ik in woonde. De stoelen die waren mijn ingang en één stoel stond vaak omgedraaid en dat was dan mijn paard. Een oude hondenleiband als teugels en een grote opgerolde handdoek als deken...
En nu met het slechte weer van de voorbije dagen hadden mijn kinderen hier ook hetzelfde idee. Ze wilden onder de tafel opnieuw hun kamp maken omdat dat al lang geleden was. dus de tafel helemaal uitgeschoven en doeken over de tafel zodat het helemaal donker werd in hun kamp....



Kussens erin, extra handdoeken als deken, knuffels erin en zo snel hij een gaatje zag kroop onze Bono er natuurlijk ook bij...

Maar daar hadden ze geen probleem mee ;-) ook niet toen hij even een tourke deed door het kamp ...

Gezocht...

...deze ochtend is onze Robbe in het park hier in Zelzate in de rug aangevallen en bekogeld op het hoofd. De dader is nog steeds op de vlucht en elk spoor ontbreekt. Het enige wat we zeker weten is dat de dader ergens tussen de 10 tot 20 cm zou zijn en

... hij vleugels heeft.

Nog goed dat het een aanval is waar we allemaal eens goed om konden lachen ;-))

Jeugdherinneringen...

Terwijl ik naar de foto kijk krijg ik terug een warm gevoel...want dit beeld brengt heel veel herinneringen naar boven. Toen we klein waren stonden we op een camping in Overmere en ik herinner mij nog hoe mijn vader en ik gingen fietsen. Hij op de grote fiets en ik voorop op het kinderstoeltje. Of hij op de grote fiets en ik helemaal in wielrenner-tenue op een blauwe koersfiets...langs het donkmeer en binnendoor... Zo herinner ik me ook nog hoe hij viel terwijl hij wou op of afstappen omdat hij met zijn slipper bleek steken aan een pedaal. En hij dan ook op zoek ging naar sportschoenen...
Leuke herinneringen door een fietstochtje met mijn eigen kinderen...



En vrijdag dan eindelijk naar zee met een nieuwe poging om zonsondergang te fotograferen. We hadden het al vaker geprobeerd maar nog nooit hadden we het tot zo laat uitgehouden met de kids. Maar helemaal vastberaden deze keer en al helemaal toen we op internet zagen dat het ook vuurwerk was op 't strand in Blankenberge. Later op de dag vertrokken en eerst wat op 't strand gespeeld, terug naar de wagen om een trui te halen want het was toch best koud, en dan wat minigolfen om de tijd te breken. En dan eindelijk..zonsondergang...maar toch teleurgesteld. Hebben we het eindelijk zo laat kunnen maken werken de wolken en de zon niet echt mee. Ik wou zo graag een foto met een helrode bol, een rood en geel oplichtende hemel en diens reflectie op 't water en wat raad je...bijna geen mooie wolken om een mooi tekening te krijgen, behalve de wolken die de stralen van de zon wegsteken. Ondertussen kinderen die het wel gezien hebben en eigenlijk kou hebben...

Ik heb nog wel wat andere foto's maar deze springt er op dit moment voor mij uit...morgen met een helder hoofd nog even door de foto's gaan want ik moet echt dringend terug aan de scrap...

En de zomer is nog lang niet voorbij en er komen nog héél veel zonsondergangen...;-))

En we zijn er weer....

Een weekje Ardennen bij mijn zus en haar drie kids...het is voorbij gevlogen!
Zondag morgen heel vroeg vertrokken om nog voor de middag in Warre ( bij Durbuy) aan te komen. Traditiegetrouw gaan ik en mijn zus immers nog graag de eerste lading boodschappen halen zodat we de 6 kids niet moeten meesleuren in de winkel. De papa's kregen de leuke taak om boef te spelen...de kids, gewapend met walkie talkies, zouden hun dan zoeken. Bleek geen vanzelfsprekendheid om zo twee grote boeven te vinden maar toen eindelijk de eerste boef gevonden was werd hij proffessioneel ( met assistentie van mij en mijn zus natuurlijk) vastgekneveld zodat hij niet meer kon gaan lopen. En dan op zoek naar de tweede boef. En eens hij ook gevangen was konden de papa's vertrekken richting Gent. Zij mochten nog een weekje gaan werken ;-))



Maandag de eerste uitstap gepland naar het prehistorisch domein te Ramioul. Een hele leuke dag met een heleboel leuke dingen. Er werd even teruggegaan in de prehistorie met hilarische uitspraken van de kids en de zus !! Volgens Robbe gaat mama jagen om eten op tafel te krijgen, wat de mensen in de prehistorie nog niet deden was met de auto rijden...( met een rood hoofd tot gevolg bij mijn zus omdat haar opmerking gehoord werd...) , mijn metekindje haar vinger werkte wel en de mijne blijkbaar niet, op de opmerking dat we zouden gaan speerwerpen werd Michiel getroffen door een speer en strompelde hij gewond rond, dat er vleermuizen in de grot zaten was genoeg voor ons Erica om al grote ogen op te zetten, en dat Neanderthalers een groot hoofd hadden en dus heel slim waren bracht bij Robbe de verbeelding dat hun hoofd zo breed was als een meter, net genoeg om zijn handen te spreiden...
We hebben ook op prehistorische wijze zelf ons werkmateriaal gemaakt om een ketting te kunnen maken nadien...



We mochten ook eens prehistorisch speerwerpen met een speerdrijver. Gelukkig was mijn zus erbij en zorgde zij voor het avondmaal. De anderen schoten lekker mis ;-) ik inclusief bloos bloos



En we hebben ook nog een potje gemaakt uit leem. Een hele geslaagde dag dus met heel veel lachen.
De dag nadien een wandeling gemaakt terwijl het mooi weer was. En toen we 's middags even pauze hielden om te picnicken natuurlijk een fotosessie gehouden op de vele omgezaagde boomstammen...



Toen we tijdens de wandeling een stukje op straat liepen werd er even gevreesd voor het leven van ons Piepje toen er een auto over hem heen snorde. Maar al bij al was het niet geraakt en hebben we het veilig aan de overkant gezet samen met wat brood en wat kaas.

En dan toch maar even demonstreren dat we ook nog mee kunnen met de kids. Op een gegeven moment kwamen we een bareel tegen die hoog genoeg hing om er zoals jonge kippetjes even rond te draaien. " Zou je dat nog durven? Ja natuurlijk waarom niet..."

En dan te bedenken dat mijn hart altijd stil staat als ik het mijn eigen kinderen zie doen. Wat als ze op hun hoofd vallen... Maar hoe hingen wij daar idd altijd vroeger

Woendag naar Luik voor een uitstap in het museum, aquarium en het huis van de wetenschap. Een heel mooi skelet van een walvis waar je onder kon lopen, kleine quiz: van welk dier is dit skelet, prachtige pluizebolletjes gemaakt van mijn twee nichtjes in het huis van de wetenschap toen ze hun hand op een electrische stroming legden ( je weet wel die bol van in de fysica lessen...

En donderdag een dagje aan de caravan gebleven. Het regende dus tussen de buien door even buiten spelen en dan terug even binnen. Buiten werd het tussen vier muren en voetbal en ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat ik héél wat heb afgelachen na bovenstaande foto...

Ik heb spieren verrokken waarvan ik niet wist dat ze er zelfs zaten...

En toen we binnen moesten vluchten werd het kaartspel "zenuwen" gespeeld...mijn snelheid werd stilletjes aan iets opgedreven, vingers goed nat om zo snel mogelijk de kaarten te kunnen draaien maar het afkloppen...laat ons zeggen dat dat nog beter kan. En er zijn best soms momenten dat ik snel kan afkloppen allen heb ik dan minstens twee of drie pakketjes afgeklopt...mijn coordinatie is blijkbaar niet echt in orde soms...

En voor we het wisten was het al terug vrijdag...'s avonds dus barbeque voorzien voor de mannen. Enigste zenuwpunt was of we de BBQ wel zouden aankrijgen want aanmaakblokjes waren we vergeten...Het is gelukt dus onze eer was gered en laat ons zeggen dat we ondertussen voor volgend jaar ook al een vervangmiddel hebben voor de aanmaakblokjes...maar dat blijft tussen mij en mijn zus ;-)

En dan 's avonds de afwas voor de mannen...eerlijk verdeeld toch?

Zaterdag nog een uitstap die eigenlijk een beetje in 't water viel. Mijn zus en ik hadden begrepen dat we in grotten zouden gaan en een steengroeve zouden bezoeken ( deze hebben we ook gedaan) maar 't leukste kon niet doorgaan... We dachten het vleermuizencentrum te kunnen bezoeken en ook echte vleermuizen te zien. Dit kon niet omdat er op voorhand moest gereserveerd worden en later ontdekten we ook dat er helemaal geen echte vleermuizen zouden te zien zijn...die beestjes mogen niet in gevangenschap gehouden worden. Teleurstelling...maar blijkbaar kan je wel een wandeling doen waar je ze in de natuur zou moeten kunnen zien...maar dat is dus pas voor volgend jaar...

Nog even en...

...we zijn weg. Vanaf morgen zijn de kids en ik voor een weekje bij mijn zus en haar drie kids in de Ardennen. Danny voert ons op en 's avonds komt hij samen met mijn schoonbroer terug naar huis. Zij moeten immers nog een weekje werken. E dan komen ze samen terug op de vrijdagavond en is voor hun de vakantie ook begonnen.
Voor iedereen die ook al in vakantie is...de zon eerlijk delen!
En voor wie nog aan 't werk is...toch ook veel plezier gewenst!
Tot de volgende...en wees gerust er zullen zeker foto's gemaakt worden ;-)

...en niet dus...

phoeh, deze avond naar de dierenarts geweest met het verhaal van Bono en het is geen dementie...een pak van mijn hart. Wat het wel is...verlatingsangst...
Tja hij heeft eigenlijk heel lang - toch tien jaar denk ik - bij Wolf gezeten en nu die er niet meer is...Hoewel hij dat in het begin dat Wolf er niet meer was niet deed.
Maar maandag mogen we achter medicijnen gaan die in zijn hersenen blijkbaar een en ander zouden kunnen gaan bijsturen. En dat dan samen met gedragstherapie...
Ik hoop dat het werkt want hij heeft echt heel veel artrose waardoor we hem niet altijd kunnen meenemen en bovendien ga ik de derde week van juli terug een weekje bij mijn zus naar de Ardennen samen met onze zes kids dus moet hij wachten tot Danny terug is van 't werk 's avonds...
Volgende week wordt dus een hondenweekje met héél veel oefenen op verlaten...

ik hoop van niet...

Vandaag al even gebeld naar de dierenarts. Het valt ons de laatste tijd op dat onze Bono veel meer blaft en dat ook blijft volhouden voor een ganse tijd. Natuurlijk altijd als we weg zijn ... Maar soms als hij hier in de living ligt te slapen en er passeert iemand voorbij het raam begint hij plots te blaffen en dat deed hij voordien niet.
Gisteren viel het woord hondendementie op een forum waar ik lid van ben dus maar direct even gesurft op het internet maar ik zag niet zo vlug een verband ( of wou ik het niet zien?). Maar vandaag tijdens het telefoontje met de dierenarts sprak zij ook direct van "dwalen in het hoofd"...
En ja, het zou kunnen verklaren waarom hij het soms dagenlang niet doet en dan plots wel weer en dan terug niet...
We proberen zo snel mogelijk langs te gaan bij de dierenarts...maar zo had ik mij onzen bono zijnen oude dag niet voorgesteld...
Ik ben echt benieuwd hoe dit verder gaat...

Grote vakantie...

...en toch dringt het niet echt tot me door...
Hier keken we eigenlijk al een lange tijd naar uit. Want grote vakantie is geen stress van het vroeg op staan, op tijd aangekleed, op tijd eten, op tijd op school, op tijd in bed om dan terug op tijd op te staan. Geen gezaag omdat het huiswerk echt eerst moet gemaakt worden en er dan pas kan gespeeld worden. We hebben Robbe eerst eens laten spelen en hem daarna pas laten lezen...en dat ging dus niet van een leien dakje mag gezegd ;-)
En nu het zover is dat we kunnen gaan "relaxen" sta ik in mijn hoofd nog altijd in een veel te hoge versnelling. We zijn de laatste tijd ook nog wel met van alles bezig geweest. Schoolfeest, schooluitstap meegedaan met de fiets als begeleider, sportdag even meegeholpen, naar de nieuwe school gaan kijken want vanaf september gaan de kids naar een andere school,...
Maar ik ben er gerust in dat het wel in orde komt :-) ik kom echt wel in een vakantiestemming. En misschien duurt dat zelfs helemaal niet zolang ;-)

Gisteren blij, vandaag zo verdrietig...

Gisteren nog zo goed nieuws gekregen...maar toch nog even voor mezelf houden en dan vandaag....
Toen we deze ochtend opstonden zagen we dat er iets mis was met onze poes Beer. Ze was al een tijdje ziek maar deze ochtend kon ze niet meer rechtstaan...ze kreeg ook precies steeds aanvalletjes en dan verkrampte ze helemaal. Haar zachtjes op een doek gelegd en naast haar gezeten tot ik de kids naar school moest brengen. Toen ik terugkwam was ze al helemaal weg en ze heeft nadien niet lang meer geleefd...





Dus ween je weer tranen met tuiten ...
's Morgens nog gebeld naar het dierencrematorium in Boom en deze middag was er nog plaats. Dus hebben we nu op onze schouw niet één maar twee houten urnekes staan. Links staat onze Wolf en rechts onze lieve Beer...

phoeh...

Het zat er aan te komen, de computer deed al een paar dagen raar....poef het was gedaan hij wou niet meer opstarten. En daar zit je dan als computerleek. Gelukkig ken je dan mensen die mensen kennen die...best wel eens willen kijken wat er mis zou kunnen zijn. Met een bang hartje afgewacht want het zijn toch dingen waar je liever niet aan denkt....zware kosten terwijl de vakantie er aan komt en je al zoveel andere plannen hebt voor je geld ;-)
Maar hij heeft hem aan de praat gekregen en wij dus al dolgelukkig...en ja natuurlijk komt er een maar, wanneer is dat er niet...
Gans onze harde schijf moest geformateerd met als gevolg dat we alles echt alles kwijt zijn. Geen mailadressen meer, geen eigen documenten meer, geen foto's meer op de computer...maar ik ben niet gek en heb mijn foto's dus wel nog dubbel op CDroms gelukkig!! dus leg je je neer bij het onvermijdelijke en ga je terug aan de slag om alles er weer op te zetten. Besturingsprogramma's voor printers en fototoestellen, mailadressen die je nog ergens op een papiertje gekrabbeld vind, blogs en websites die je terug vind via google...
En dan ook maar aan iedereen laten weten dat ze je altijd hun gegevens mogen doorsturen...dus bij deze...
En tegelijkertijd valt je beetje bij beetje bij wat je ook nog kwijt bent...teksten die je zo bijzonder vond, schetsen en lootjes die je inspiratie gaven, aanmeldingsgegevens voor sites en zo...en deze middag herinner je je dan dat je zoveel leuke digitale scrapmaterialen had vergaard...
Stap per stap maar terug beginnen vergaren en zoeken wie je verder kan helpen om alles terug op de juiste plek op internet te vinden...er zijn ergere dingen ik weet het wel maar er zijn er zonder twijfelen ook nog leukere...

Herinneringen...

Veilig achterop bij vader op de fiets - Paul van Vliet

Ik heb soms van die akelige dagen

Dat alles me te groot wordt en te veel

En wat ik aangehaald heb, kan ik slecht verdragen

En alles wat ik nog moet doen, dat grijpt me naar de keelI

k word al zenuwachtig wakker

Dat wordt alleen maar erger door dat driftige gejakker

En een koffer vol verantwoordelijkheid waaraan ik me vertil

En honderdduizend dingen die ik eigenlijk niet wil

En ik moet nog zo veel doen, ik moet nog zo veel doen

Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen

refr.:

Veilig achterop bij vader op de fiets

Vader weet de weg en ik weet nog van niets

Veilig achterop, ik ben niet alleenV

ader weet de weg, vader weet waarheen

Ik weet nog hoe het rook, ik weet nog hoe het was

Met m'n armen om 'm heen, m'n wang tegen z'n jas

Vader weet de weg en ik weet nog van niets

Veilig achterop bij vader op de fiets

En ik heb zo vaak een onbestemd verlangen

Een zeurderig gevoel van droevigheid

En dat verlangen dat kan dagen blijven hangen

En waar ik ga of lig of sta, ik raak het niet meer kwijt

Niks is leuk en niks is boeiend

Alles is vervelend en mateloos vermoeiend

Een lusteloze, levenloze, wezenloze heer

Die zit te kijken naar de wereld en het weer

En ik moet nog zoveel doen, ik moet nog zoveel doen

Kan ik nou vandaag niet weer eens even net als toen

refr.

Mijn allereerste...

...ATC is eindelijk ook bij de tweede persoon aangekomen dus kan ik hem hier ook even laten zien.
Toen Els, Caroline en ik naar de stempelbeurs in Zeist gingen was ik ook op zoek naar doodskoppen, drakenstempels en ik vond zowaar skeletten,...
allemaal vrij "ongewone" stempels vonden ze dus ik beloofde dat ik voor hun speciaal een ATC zou maken met die stempels en belofte maakt nu eenmaal schuld ...




Hij is maar meteen in zesvoud gemaakt want toen de kids hem hier zagen was er geen sprake van dat ik er voor hun geen had dus...
Een nieuwe epidemie erbij? Neen nu nog niet, maar ik zeg niet nooit...

scr...

Je kent het wel, je zit gewoon wat voor TV , wat zappen en dan blijf je wel eens ergens staan...
Is er ergens een moment dat ze laten zien hoe vroeger aan sexuele voorlichting werd gedaan...
En dan vallen er woorden zoals penis en scrotum...en blijkbaar maken ze indruk. Penis wordt onthaald op gelach en scrotum...tja hoe spreek je dat nu juist uit Robbe?
En als hij dan in bad zit en ik hem hem vlug was ( hij wou verder kijken op TV dus 't moest echt heel snel....) komt het spontaan terug boven...voorzichtig zijn of 't doet pijn aan mijn scrotum,...en...penus i.p.v. penis...
"En hoe noemt dat dan bij de meisjes mama? En waar zit dat?" En ook 't woord vagina blijkt toch niet zo makkelijk te onthouden want zonder problemen wordt er een pagina van gemaakt...

Terug thuis!!

En hij is terug thuis!! Na drie dagen werd het wel tijd want ik miste hem toch wel...
En alles was blijkbaar héél goed gegaan. Wel vier keer mocht ik horen hoe lekker hij wel gegeten had, en vier keer hoe mooi hij de brieven vond...ik had drie brieven - voor elke dag eentje- in zijn valies gemoffeld ;-))
En er zat zand tot in zijn onderbroek - hoe kan het ook anders- hij had in 't bovenste van het stapelbed geslapen met de meest voor de hand liggende andere vijf jongens en en en...
Het was op en top duidelijk: hij had drie leuke dagen achter de rug en daar doe je het voor...als mama drie dagen je schat missen...

Ahoi, ahoi, ahoi

Terwijl de boerderijklassen van Tritia nog maar net voorbij zijn is het nu al aan Robbe om zijn valiezen te maken. Drie dagen zeeklassen, daar mocht hij naar uitkijken en dat heeft hij ook gedaan! Gisterenmorgen werd hij wakker gemaakt en het eerte dat hij ons toeriep: "Joepie, ik mag vandaag vertrekken naar zeeklas!"..." Neen hoor, morgen pas..."
Maar dinsdagavond dus de valies gemaakt en zeg nu zelf...zou hij het leuk vinden??



En wat dacht je, zou Tritia nog eens zin hebben in een driedaagse uitstap?



Maar Tritia mag niet in de valies...het is Danny zijn knuffelhondje van toen hij klein was die mee mag. Sinds een kleine twee jaar is die knuffel ook Robbe zijnknuffel geworden. Maar toen Danny zag dat hij mee ging naar zee...moest hij toch op de foto. Zie eens dat ze hem verloren...dan konden we toch met een foto tonen hoe hij er uit zag ... Tja Danny is nu eenmaal ook al 39 jaar dus kan me voorstellen dat hij er wel aan gehecht is...




En omdat de zeeklas eigenlijk rond het thema piraten ingekleed wordt mochten ze verkleed als piraat vertrekken. Eén probleem we kunnen nergens de broek van ons piratenkostuum vinden. dus maar zelf een piratenbroek maken...en daar komen de doodshoofdstempel en wat witte embossingpoeder schitterend van pas...




En nog twee dooodshoofden op zijn poepie...

En eens de bus er is schreeuwen de piraten nog eens..."Ahoi, ahoi, ahoi!!!"

En weg zijn ze...

Wit licht...Marco Borsato

Ik ben een mens van vlees en bloed

Een druppel in de oceaan

Onherkenbaar in de golven

Een korrel zand in de woestijn

Zo slokt de menigte mij op

En raak ik telkens weer bedolven

Maar gedragen door het witte licht

Stijg ik uit boven mijzelf

Ken ik even geen gewicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Ontdek ik mijn gezicht

Ik word geboren in de bergen

Draag het water naar de zee

Maar waarom ben ik vergeten

Ik zet mijn stappen in het zand

Maar word geruisloos weggespoeld

En vul mijn plek weer in de leegte

Maar gedragen door het witte licht

Kom ik los van wie mij maakte

Knijpt de tijd zijn ogen dicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Ontdek ik mijn gezicht

Ik voel dat deze kaars

Niet voor altijd zal blijven branden

Dus ik verdrink me in de schijn

Die dit licht voor even werpt

Nog heel even en de waarheid

Slaat de leugen weer keihard uit mijn handen

Mijn ogen branden als de hel

Maar ik ben liever blind

Dan dat ik hier nu sterf

Dio disse: "Sia la luce!" E la luce fu.

Gedragen door het witte licht

Kom ik los van wie mij maakte

Knijpt de tijd zijn ogen dicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Gedragen door het witte licht

Stijg ik uit boven mijzelf

Ken ik even geen gewicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Verlies ik mijn gezichtI

k ben een mens van vlees en bloed

Een druppel in de oceaan

Ik ga ten onder in de golven…

En na het horen van dit lied...

komt er terug rust in mijn hoofd en onder mijn "ribbekes"...

Laat ze maar doen, voor mij is het voorbij, streep eronder...

en het leuke...

ik struikel er niet meer over en ik sluit alles heel makkelijk af...

zover sta ik al en ik ben er blij mee.

Bijna een hartstilstand...

"Mamaaa....!!!" en direct hoor ik dat onze Robbe echt héél erg bang is...ikzelf krijg bijna een hartaanval zo diep kruipt het. Danny springt uit zijn zetel direct op hem toe en Robbe komt van achter de hoek gevlogen recht in mijn armen.
"Wat is er wat dan, wat..." en direct denk ik dat hij iemand zag in de tuin of zo....daarna denk ik hem te horen zeggen " Iets dood in de keuken..." waarbij ik direct denk dat onze hond of onze poes dood in de keuken ligt...
Tot Danny uit de keuken komt om te zeggen...
dat het onze snelkoker maar is ...
We hadden prei klaargemaakt en na het opscheppen had ik die natuurlijk dichtgedaan om alles warm te houden. En blijkbaar moet er toch een beetje druk ontstaan zijn waardoor hij wat lawaai maakte...
Erica...die was toen Robbe van achter de hoek kwam gevlogen zelf al uit de zetel gesprongen en was er achter gaan staan...zij had blijkbaar hetzelfde gedacht als ik ...dat er iemand was... En Tritia...niets van gemerkt...die was er blijkbaar gerust in of bleef er in elk geval toch kalm onder...


Ik wou ook enkele foto's laten zien van een harmonicaboekje dat ik had gemaakt als bedankingetje maar blogger doet blijkbaar raar want ik kan geen foto's uploaden. En nu ook wachten tot we contact kunnen maken met blogger...

15

Precies 15 jaar geleden...hebben Danny en ik voor de eerste keer gekust...
Vandaag dus precies 15 jaar samen...
En voor zover ik kan kijken...zal er nog veel gekust worden ;-))

Ze is terug thuis!!!

Ik wou gisteren al bloggen maar het onlineverkeer liep blijkbaar niet zo vlot bij blogger dus nu pas een berichtje...

Donderdagmiddag terwijl we naar school fietsen...
Erica: " Robbe heb je het al gevraagd aan mama?"
Ikke: " Wat dan?"
Robbe : " Mogen Erica en ik samen in een bed slapen deze nacht?"

Samen in zo een klein bed...ik weet niet of ik dat wel zo een goed idee vond, handig was misschien anders maar...

De vrijdagochtend hoorde ik van op Robbe zijn kamer...
Erica: " Robbe ik denk dat mama deze nacht foto's heeft gemaakt...Mamaaa hebt gij foto's van ons gemaakt?"
Ikke: " Maar neen..."
Erica: " Huh, ik dacht nochtans dat ik flitsen had opgemerkt..."
Ikke: " Maar neen, het heeft gebliksemd..."



En dan vrijdagavond was onze kleine meid eindelijk weer thuis. Doodnerveus stond ik te wachten op de bus na drie dagen helemaal niks gehoord te hebben terwijl het wel beloofd was van de directie uit (grrr) en dus na een onenigheid met de directie van de school.
En toen de deur openging zagen we een meisje dat er heel wit en moe uitzag en donkere oogjes had.




Door de onenigheid met de directie stond ik dus op scherp en is er ook een woordje gevallen met de leraar hoewel hem eigenlijk niets te verwijten viel behalve dan het ontbreken van wat menselijk begrip misschien... er komt nog een staartje aan deze boerderijklassen maar dat is voor een andere post.
Ik was in elk geval heel blij dat ze thuis was. Ze had een hele leuke tijd gehad ( en daar doen we het toch voor) en beetje bij beetje komen de verhalen naar boven.

Nu is het aftellen naar wanneer Robbe met de school op zeeklassen gaat...

Ze is weg...

Drie dagen boerderijklassen...daar heeft Tritia lang naar uitgekeken en de laatste dagen telde ze echt letterlijk de dagen af. Gisteravond dan eindelijk de valies ingepakt...
Kleren in pakketjes, laarzen en schoenen en sandalen ( 't wordt echt lekker weer!!), pyjama's en al de rest...



En als we denken dat alles er in zit...

Goh robbe zou wel mee willen en hij is niet alleen...

Hoe leuk ze het ook zouden vinden, er is echt geen plaats meer voor hun in de valies...

En deze morgen was het dan zover. Nog een extra tas gemaakt met prepare ( hoe kan dat ook anders ) alternatieven voor desserts en ontbijt en cakejes voor de tussendoortjes...
Medische steekkaart met een ganse uitleg hoe het voor onze meid zou moeten, medisch attest van de dokter dat ze wel degelijk mee mag, medisch paspoort en zo in een envelop afgegeven aan de meester...
Ik kan vrij rustig blijven, minder stress dan vorig jaar toen ze naar zeeklas vertrekt maar dat was toen dan ook de eerste keer dat ze met "vreemden" meeging... Ik heb niet meer of minder vertrouwen in deze leerkrachten, vorig jaar heeft me sterker gemaakt zeker? oOf denk ik gewoon positiever?

En dan mogen ze instappen...ik als een mama eend achter haar om zeker te zien waar ze zit zodat we kunnen zwaaien en Erica die hinkt er achteraan met de tranen in haar ogen... dus even een oppeppertje gegeven want als zij begint te wenen zal ik ook denk ik...

En Robbe...die loopt mee achter Tritia en geeft doodleuk de opmerking: " Dag Tritia, blij dat je weg bent" met een ondeugende glimlach van zijn linkeroor tot zijn rechteroor...moest ik niet beter weten...

Zwaaien zwaaien en zwaaien en dan...

Ze zijn weg...

En bij Erica komen de tranen nu pas goed.

Ik hou me sterk maar eens ik Danny op 't werk heb afgezet heb ik in de auto toch even een zwak moment...gaat alles wel goed gaan...

En gans de middag denk ik aan haar...het is stikheet...hoe zal het haar afgaan...

En houden ze haar wel uit de stallen maar steken ze haar ook niet in een glazen kastje?

Ze zouden bellen mocht er iets zijn...

We moeten nog vlug even in de stad zijn en links en rechts krijg ik een hand...geen ruzie omdat er eentje is die geen hand kan geven...

En als ik de vorken neem voor 't eten...neem ik er drie... huhmm ik mis haar

De directie had gezegd dat ze de leerkracht zouden laten bellen...dus zit ik hier maar te wachten op een rinkelende telefoon...maar hij rinkelt niet...