...achterhaalt een stukje uit je verleden je...en moet je toegeven dat je eigenlijk te vlug hebt geleefd, dingen geen plaats hebt gegeven, je sommige dingen nog niet hebt verwerkt.
Ja, af en toe ben je je ervan bewust maar dan sluit je je af en ga je maar gewoon snel verder. Geen tijd, maar zeker geen zin om er bij stil te staan. Je zou te verdrietig worden en daar is dan net geen plaats voor...
Maar dan komt er een moment dat je terug in zo een situatie komt die je eigenlijk niet echt goed hebt afgesloten...en dan kan je niks meer dan huilen. Je schamen omdat je weent en je er niet gewoon heel hard tegenaan gaat. Tenminste ik toch...
Geen lichamelijke letsels, geen financiële katers, geen schade aan derden,...stel je er dat maar niet bij voor. Maar zien dat je kind niet omkan met het pestgedrag tussen andere kinderen in de klas,ook al zitten ze er zomaar gewoon tussen, zien dat het voor je ogen gebeurt en er helemaal niks aan kunnen doen terwijl je zo heel graag wil...wat moet je dan...
Tranen wegvegen en vastberaden worden om een verschil te betekenen...en eigenlijk het verleden onverwerkt terug begraven om nu aan de slag te gaan...en maar hopen dat je niet terug met je hoofd tegen een muur loopt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten