Positief denken...het is niet zo vanzelfsprekend geweest de laatste tijd met wat er allemaal rondom ons gebeurde. Al te vaak werd het excuus..." Dit is de maatschappij tegenwoordig." onrechtvaardig gebruikt. Het is zo makkelijk het er maar op af te schuiven dat de maatschappij verandert en tijd hebben voor iemand, laat staan respect hebben niet meer als vanzelfsprekend mag genomen worden.
En toen hoorde ik van een kennis dat ze de titels van een artikel had gelezen over positief denken. De persoon in het artikel wou 21 dagen na elkaar positief denken. Een armbandje rond de pols en als je negatief dacht moest hij op de andere arm om opnieuw te beginnen tellen. Ik zag er wel iets in...misschien moest ik mezelf ook maar eens uitdagen of ik 21 dagen na elkaar positief kon denken. Ik heb het artikel nog steeds niet gelezen maar vrijdag kocht ik me een rubberen armbandje ( kan goed tegen veelvuldig verplaatsen ;-)) met als opschrift: dark dudes - so dark so cute. Ik vond het opschrift dubbelzinnig genoeg. Als kleur een optimistisch kleur ( ik zou eerder een grijs genomen hebben maar positief denken is de boodschap.
En dan begon de opdracht...maar nog geen twee uurtjes later zat hij al aan de andere arm...
Zaterdagmorgen opnieuw begonnen maar ook toen bleef hij niet aan de juiste arm zitten...
En gisteren kijk...bleef hij gans de dag aan dezelfde arm. Een ganse dag positief denken, het was niet vanzelfsprekend maar het lukte!! Enkel positief denken? Neen, ik wil ook de ondoordachte kleine ontploffingen tegengaan. Je weet wel, als je iets luider tussenkomt in een ruzie tussen de kids, zo van "God jong speelt eens samen en anders speelt ge maar niet!!"
Ik ga niet zeggen dat het zweet bloed en tranen heeft gekost maar het was een opdracht, wat is het makkelijk om negatief te kijken, maar hoe moeilijk is het om doordacht en rustig te reageren op iets in onze voorbijrennende maatschappij waar respect geen vanzelfsprekendheid meer is.
Ok, over sommige zaken waar ik echt negatief over was heb ik nog niet echt doorgedacht uit schrik in een negatieve bui te vallen. Ik wil eerst voor mezelf nog enkele sleutels vinden waarmee ik ze kan ombuigen in een positief geheel. Ik wil het geen negeren noemen, maar werken aan een beter geheel...
Wil deze uitdaging ook zeggen dat je niet kwaad mag zijn? Neen, ik moet nog steeds tussenkomen in ruzies tussen de kids, maar ik doe dit nu op een rustige manier en praat ( lees onderhandel) met hen en geef wel eerlijk mijn mening...en ik ga niet zomaar jaja knikken. Je kan ook recht hebben op een eigen mening maar dan op een positieve manier.
Hij zit nog steeds op dezelfde arm vandaag, misschien haal ik wel al eens twee opeenvolgende dagen??
Wie durft de uitdaging aan? Wie durft er zich van bewust worden dat je de huidige maatschappij zelf maakt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten