Wenend haalde ik Robbe van school...en daar schrok ik niet van. Ik wist immers welk nieuws hij gekregen had ( een paar dagen geleden) en kon mijn hoofd erop verwedden dat hij zo zou reageren.
Na de vakantie wordt er gestart met een nieuwe klasleerkracht in de hoop de klassituatie een positieve nieuwe wending te geven.
Wat ik daarover vind...ik hou werk en "ouder zijnde" strikt gescheiden. Er zijn mensen aan wie ik héél eerlijk en heel open praat over het geheel. Hier heb ik enkel de nood om even neer te pennen hoe zwaar het mij valt te zien dat mijn kind zo zwaar lijdt onder de beslissing.
Wenend op je schoot, vragen of hij een knuffel mag gaan kopen voor de leerkracht zodat hij niet alleen is de leerkracht. En dan ziet hij bovenstaand kaartje en dat moet ook mee...
En dan komt van hem uit de vraag...waarom?? Om daarna te moeten horen dat hij weet dat het zijn schuld is...de leerkacht had immers te veel tijd moeten steken in hem toen hij naar de beginnende depressie groeide. En, "Neen Robbe dit is uw schuld helemaal niet." ,of eender wat haalt niets uit.
En dan begint het terug om twee keer op uw woorden te letten en nog beter op lichaamstaal te letten. En praten ...praten...praten...als je ziet dat hij zich omwille van een kleinigheid terug in zichzelf keert, als hij zonder emoties opzij zit... Wat is er? Ben je boos of verdrietig? "Alle twee. Ik wil niet dat meester weggaat...
1 opmerking:
... Oh Veerle, jij en je zoontje zitten precies wel in een zeer onprettige situatie... Ik kan geloven dat hij verdrietig is,in het midden van het schooljaar naar een andere klas moeten, das niet niets! Ik weet niet wat er precies aan de hand is, maar ik wou je toch een virtuele knuffel geven. Veel sterkte meid, ook voor je zoontje!
Groetjes
Kim
Een reactie posten