Ontelbare slagen en klappen ...

Ontelbare slagen en klappen op mijn hoofd heb ik getrotseerd. Elke keer liep ik terug achter die pluizige wezens aan om hun ervan te overtuigen dat ik eigenlijk best wel meeviel. Ze lijken ook best wel wat op mij...maar op de vraag of we familie zijn kreeg ik nooit een antwoord. Eerder een slag in mijn gezicht...

Maar ik gaf niet op. Ik liet hun aan mij ruiken, miauwde naar hun vol medelijden, wandelde onopvallend steeds wat dichter in de buurt, rende in een rotvaart achter hun aan om te laten zien dat weglopen niet hielp. En af en toe maakte ik me zo groot mogelijk om te laten zien dat ik ook meetelde.



De grijze poes met de strepen die blijkbaar gelokt wordt met de naam Youky heb ik eerst benadert. De zwarte Eve blaast echt nog iets te fel naar mij. Ik ben dan ook blij dat ze haar aandacht aan iets anders schonk...



Een raar wit iets waar een raam inzit met ronddraaiende spullen achter dat raam. Het boeit haar mateloos maar ze slaagt er niet in iets te pakken te krijgen.
Eindelijk...
...ontelbare slagen en klappen op mijn hoofd later hebben Youky en ik eindelijk een verbond gesloten. Het moet nog groeien en zal ongetwijfeld nog véél sterker worden maar kijk...ik denk zowaar dat ik er een "zus" bij heb gekregen...


Mijn baasje doet het heel veel plezier, ze kon niet stoppen met flitsen in mijn ogen. En in haar oogjes zag ik sterretjes van blijdschap net voor het sterretjes werden voor mijn ogen. Morgen neem ik Eve onder handen. Dan zal ik haar achterna zitten, haar besnuffelen en haar aan mij laten snuffelen. Ik zal klappen van haar incaseren en mij als het kan nog groter maken door op mijn achterpoten te staan. Maar eerst...






Gewoon slapen en genieten van de warmte die ik vind bij mijn zus...