Ik...

Ik snap het niet...
Donderdagavond was er nog niks aan de hand. Ik kroop lekker in mijn zetel met een dekentje en daar was ze, mijn Pitoe. Ze kroop elke keer ofwel bij me onder het deken of anders kwam ze bovenop het deken bij mij in mijn schoot liggen.
Vrijdagmorgen is ze nog buiten gegaan en daarna kroop ze in het holletje onder haar krabpaal...
Ok we zouden iets kunnen zeggen hebben van hé ze gaat niet bij Danny zitten in de hoop dat er een stukje vlees naar beneden valt... dat was immers ook steeds een traditie als Danny zijn boterhammen smeert 's morgens

Robbe en Erica waren ziek thuis en toen ik Tritia naar school bracht kreeg ik al telefoon:"Mama er is iets met Pitoe. Ze zit daar maar en beweegt niet." "Ze zal waarschijnlijk aan het rusten zijn." " Neen want haar ogen knipperen niet." Dan maar gezegd dat ik zo snel mogelijk naar huis kom en ze haar maar even moeten laten zitten.

Als ik thuis kom krijg ik meteen te horen dat ze nog wat geluidjes heeft gemaakt maar ze durfden niet gaan kijken...

Dus raap ik mijn moed allemaal samen en ga op mijn knien bij haar gaan zitten maar ik weet eigenlijk al dat het mis is. En als ik ook echt haar naam roep en haar pootje beweeg ben ik zeker....ons Pitoe is er niet meer. En dan zit je daar te vechten tegen tranen die je eigenlijk niet meer kan tegenhouden. En als je je dan rechtstelt en omdraait...staan daar twee kinderen die eigenlijk ook al in de mot hebben dat het mis is. En ja wat er volgt kunnen jullie wel raden. Twee wenende kinderen en een volwassenen die staat te wenen als een klein kind...

Tritia niets laten merken over de middag op school...en 's avonds moet Danny het haar dan vertellen. Zij nam het vrij goed op en redeneerde dat er nu dan plaats was voor een Garfield...

Alles is al geregeld, dinsdag breng ik haar naar Boom naar het dierencrematorium. Dan mag ze samen met Wolf en Beer bij ons op de schouw...