emotionele rollercoaster

Als ik het voorbije jaar al even durf overlopen moet ik tot de conclusie komen dat ik op een emotionele rollercoaster ben opgestapt in het begin van het jaar zonder het te weten. Het is zo langzaam omhoog gegaan om dan plots en onverwachts naar beneden te gaan in een denderende vaart in maart. Steeds weer werd het omhoog getrokken om nadien naar beneden te razen en zelfs overkop te gaan. Ik probeerde zo goed als ik kon mezelf iedere keer schrap te zetten als ik een nieuwe afgrond zag komen maar soms bleek ik toch niet lang genoeg mijn adem in te houden.
Erger werd het nog toen ik merkte dat onze Robbe eigenlijk in hetzelfde wagentje zat, net voor mij. Iedere keer zag ik hem naar beneden duiken, en ik erachteraan. Ik kon niets meer dan hem laten zien dat ik net zo bang was als hem. Het lukte niet om het wagentje te laten afremmen, er af springen was geen optie...
Vaak heb ik gedacht dat het het laatste rechte stukje was, dat we op weg waren naar het eindpunt. Maar te vaak kwam ik tot de conclusie dat het vergeefse hoop was. Alles ging goed en plots was er terug die blik bij Robbe waardoor ik wist dat we terug naar beneden gingen. Soms maar een kleine afdaling, soms steil naar beneden.
Ik maak me ondertussen geen illusies meer en weet dat het einde nog lang niet in zicht is. We maken ons op om nog minstens één keer overkop te gaan...die zie ik in de verte al aankomen. Verder kan ik nog niet kijken maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat er nadien eindelijk een halte komt waar toch minstens toegestaan wordt dat Robbe uit het wagentje stapt...