Ze hadden er al lang zin in en zondagmorgen mochten ze dan eindelijk hun brief schrijven naar de Sint. Alle boekjes op tafel, schaar in de aanslag...
En dan opperste concentratie want wat gaan we gaan kiezen...
Alle boekjes worden uitgespit en er wordt lustig op los geknipt maar soms staat net dat gene wat je zo graag wil er toch niet in. Dus ...schrijven maar ...
Wortels was ik vergeten (shame on me) maar brood en suikerklontjes lust een paard natuurlijk ook dus een oude schoen uit de kast genomen, brief erin en brood en suikerklontjes. En het wachten kan beginnen...
De kids zijn er klaar voor, maar wij ook...
Wat ik daarmee bedoel? Laat ons zeggen dat er in de Sintperiode bij ons thuis toevallig wel heel veel pieten langskomen die houden van een grapje...
Lades met ondergoed zijn hier al verwisseld van kast, niet alleen brieven maar ook schoenen werden opgehaald en kwamen maar niet terug, en de zetel werd heel goed bevonden om in te slapen, koekjes werden echt letterlijk in de gang gegooid voor hun neus waardoor de kids ,mochten ze kunnen, onder de tafel zaten,...
Saddistisch he. Vooral als je weet hoe ik steeds op mijn papa of mama hun schoot zat te bibberen omdat er terug gestrooid was in onze gang. Nu snap ik dus hoe leuk mijn ouders het allemaal moeten gevonden hebben...
1 opmerking:
is wel leuk he, de sint periode.
Een reactie posten