Zie ginds...

...komt de stoomboot nog helemaal niet aan. Maar toch begint het hier al wat te kriebelen. De eerste verhalen van de Heilige man komen op TV, de speelgoedboekjes druppelen rustig binnen. En bij mij beginnen de radarkes te draaien. Het is waarschijnlik het laatste jaar dat we de mythe rond Sinterklaas nog levend kunnen houden dus wil ik er extra van gaan genieten.
Alleen één klein probleemke. Strooien terwijl de kids hier rondlopen zal niet zo makkelijk meer zijn met Ons Nena hier in de buurt. Strooien van hondenkoekjes vangt het voedingsprobleem op voor Nena en zou best wel grappige gezcihten geven bij de kids. Alleen denk ik niet te willen weten hoe ze reageert op een hand dat zomaar om de deur komt piepen...
Hmmmm, even inventief worden dus want deze sint wil echt nog héél graag een laatste keer strooien (grijns)

Terug thuis...

Het kon niet vlug genoeg vrijdagavond zijn. Ik heb echt letterlijk de uren afgeteld. En eindelijk naar de groene lijn mogen bellen om te horen op welk uur ze precies zouden aankomen eindigde teleurstellend als ik hoorde dat er nog niets ingesproken was...nu had ik nog geen zekerheid wanneer ik Erica terug kon vastnemen om ze een dikke knuffel te geven.
Vijf minuutjes later dan eindelijk het bericht dat ze op het voorziene uur zouden aankomen, nog even op de tanden bijten en niet meteen in de auto springen ( anders stonden we echt te vroeg aan school ;-)
En dan maar wachten en wachten aan de schoolpoort. Het nieuws was ondertussen gekomen dat er kinderen ziek waren geworden de laatste twee dagen. Erica haar naam werd er niet bij vernoemd dus daar was je blij mee maar het is natuurlijk wel sneu dat er iets heerste in de groep.
En dan eindelijk zagen we de lichtjes van de bus in de verte...niets te vroeg. Een lachende Erica zit te zwaaien op de bus en er valt een blok van je schouders af. Haar brief was niet zo enthousiast geweest maar als we haar nu zien lachen weten we dat alles OK is. En dan weten we meteen weer wat we zo hard hebben gemist... Een spraakwaterval van verhalen wordt over ons gegooid, een luide whoeppie omdat er frietjes worden gegeten, een knuffel en een arm in je arm gehaakt als we naar de auto gaan... Erica is thuis en dat voelt echt héél goed, mijn gezin is terug compleet!

Kip zonder kop?

Ik ben echt niet goed bezig en voel me een kip zonder kop. Woensdag komt de postbode met twee brieven die ik had verstuurd naar Erica. Huh, waarom komen die terug? " Ik heb ze kunnen onderscheppen, je bent vergeten om er postzegels op te kleven" Zo stom had ik me nog nooit gevoeld. Ik wou zo vlug en zo vroeg mogelijk op de dag de kaartjes van Tritia en Robbe posten dat ik blijkbaar iets te snel was geweest. Dus vliegensvlug naar het postkantoor met de vraag of deze, als ik ze nu nog postte, Erica ze nog zou krijgen. Dat was geen probleem dus deze keer wel postzegels op de twee brieven en de bus in.
Kijk ik vandaag de post na en...zit er terug een "gepostte" brief in die voor Erica bestemd was. Met het gekende gele briefje...idd ik was nog maar eens vergeten om er een postzegel op te kleven. Ik ben echt een kieken zonder kop. Ben ik zo gefixeerd op wat er in de envelop moet zitten, dat er geen fouten in het adres geschreven word, vergeet ik wel drie keer een postzegel ( en nu bloos ik echt ;-)
Dit kaartje gaat in elk geval niet meer op de bus, ik betwijfel of ze het nog krijgt dus zal ik het haar morgen zelf afgeven. En morgen komt niets te vroeg. woensdag kregen we ook Erica haar brief hier thuis en die was ooh zo triest. Ze had blijkbaar toch nog veel geweend maandag en ook toen ze de brief schreef moest ze wenen. Ze vond het daar niet leuk, het eten viel wel mee en er was een mooi uitzicht maar ze zou ons zo hard missen. En tja, dan breekt je hart wel hoor. Ik tel de urendus af tot ik haar terug kan gaan halen. Ik kan alleen maar hopen dat het dinsdag ietsjes beter was en woensdag al helemaal toen ze kinderen zag uitglijden in de modder en blijkbaar ook de juffen in de modder zag liggen. Wat is die groene lijn toch een goed idee geweest! Nog 23 uurtjes en ze is er weer...

Bosklassen...

Gisteren was het dan zo ver: Erica vertrok op bosklassen. en dat was niet met de volle overtuiging. Al een paar dagen vertelde ze dat ze eigenlijk niet graag mee wou. Maar ze kon een andere jongen niet in de steek laten vondik. die had ze eerst met 100 redenen overtuigd om wel mee te gaan. Samen waren ze dan ook al aan het bekijken hoe ze konden ontsnappen, wel 7 verschillende plannen werden er gesmeed ;-)
Om haar toch een beetje gerust te stellen had ik gezegd dat, indien het echt niet ging,ik haar echt wel ging komen halen. Wetende dat dat toch niet nodig zou zijn. Maar als zij zich goed voelt met de gedachte dat ze daar niet zomaar achter gelaten wordt...
's Morgens dus de verwachtte traantjes bij het afscheid van de beestjes, van zus en broer die toch eerder naar school moesten. En dan de speelplaats op. een oppepper van de juf mocht niet baten, ook alle vrienden die haar troostten konden haar niet van mening doen veranderen, ze wou gewoon bij ons blijven. Maar toch maar doorgezet en richting bus. Nog even staan zwaaien en elke keer ze begon te zwaaien kwamen de tranen terug. Mama maar op haar lip bijten en pas als de bus wegreed mocht ik ook laten zien dat ik eenklein hartje heb en haar niet graag zo zie vertrekken. Maar toen we zagen dat de bus klem stond en een straat niet in kon rijden gingen alle ouders natuurlijk terug richting bus om nog even te zwaaien. En kijk, met wat gebaren konden we een lach op haar gezicht krijgen en al helemaal toen de bus bijna over onze tenen reed. Gelukkig dat ik toch nog een lach op haar gezicht zag... het komt wel goed eens ze daar is en 101 dingen te doen krijgt. Ondertussen ook de nodige kaartjes geschreven en gepost zodat ze weet dat we haar missen en de dagen aftellen tot ze terug is.

Mag ik even...

Mag ik even 11 jaar terug in de tijd terug gaan. Ik ga niet naar een leuke plek, maar toch zou ik blij zijn om er te zijn. Ik zou denk ik veel anders doen moest ik toen weten wat ik nu weet.
Al gans de dag speel ik die dag in mijn hoofd terug af. Vertel ook de kinderen hoe het allemaal ging, neem hen mee naar het graf van mijn mama. Rond deze tijd, 11 jaar geleden kon ik nog bij haar zijn...
Nu kan ik niets anders dan haar zo ontzettend hard missen.

Eén met de computer...

Het lijkt de laatste tijd wel of ik gewoon één ben geworden met de computer. En dan niet om hier zo veel te komen vertellen. Het leven gaat zijn gewone gangetje...
Maar bij ons Nena gaat het iets minder vlot. Ze sukkelt eenbeetje met haar gezondheid in die mate dat ze denken dat ze een allergische reactie heeft op iets. Alleen is de vraag nu...waaraan zou ze allergisch kunnen zijn. We zijn dus heel regelmatig bij de dierenarts mogen langs gaan en ik ben in internet gevlogen. Een hondenforum of drie gaan leeglezen en dan ook nog een forum over honden en voeding en dan met namen KVV en BARFEN. KVV is een kant en klare versvoeding ( die krijgt ze momenteel) en barfen is echt zelf een menu maken voor je honden met rauw vlees en groenten. En dat rauw mag je echt letterlijk nemen want karkassen en organen en zo meer worden echt gevoerd aan die honden.
Ondertussen zijn we er uit en staat Nena op een nieuwe voeding en kijk ook de eerste stappen in barfen zijn gezet...
Je kan het lezen op http://dagboekNena.blogspot.com en er staan ook een paar foto's bij. Niet te gruwelijk, geen schrik hebben ;-)
En hier...ik zei het al het leven gaat zijn gewone gangetje en ondertussen mogen we beginnen aftellen. Volgende week maandag vertrekt Erica voor een week op bosklassen met de school. Wordt een zware week ;-)

Tienertje...

Je telde de dagen echt af...je was bijna jarig. Nog zoveel daagjes en 't is mijn verjaardag... Wie verjaart er morgen? En eindelijk mogen we je dan wakker komen zingen...


10 jaar ...
Ongelofelijk hoe snel je zo groot geworden bent. Geen baby meer, geen peuter of kleuter...ik mag je nu eigenlijk al een tienertje noemen.
Het is even wennen want je bent toch nog steeds mijn kleine meid. Maar jij zelf bent apetrots dat je nu al zo "oud" bent geworden. De tijd hoeft niet meer verder te gaan voor mij...ik hou je het liefst zoals je nu bent. Laat dit tienertje nog maar even mijn klein tienertje zijn dat ik nog kan opnemen om tegen me aan te drukken. Een tienertje dat nog perfect in mijn korte armen past om te knuffelen...
De tijd gaat veel te snel...


En als je denkt dat papa zich vergist heeft met de kaarsjes? Een foto kan zo bedrogen uitkomen... Twee kaarsjes staan bijna perfect achter elkaar ;-)

Nieuw schooljaar

We zijn vertrokken voor een gans nieuw schooljaar. Hoe dat voelt?

Leeg...geen kinderen rond je hebben terwijl je twee maanden samen was geeft me echt een eenzaam gevoel.

Vlug...we moeten een versnelling hoger schakelen. Op tijd uit bed, op tijd in bed, op tijd eten, op tijd... pfff heeft nog een paar daagjes nodig om er helemaal in te geraken.

Uitkijken...ik tel af naar de volgende vakantie. Moet ik nu blozen? Als dat moet dan doe ik het toch niet, ik heb gewoon mijn kids graag rond mij en daar is niets mis mee.

Maar we kunnen er niet onderuit en draaien dus mee in de versnelling die de maatschappij ons oplegt en voldoen netjes aan de schoolplicht.

De kids zelf...zijn goed gestart. Erica zit bij de juf waar ze stiekem bij hoopte te zitten en kwam de eerste dag enthousiast vertellend thuis wat er allemaal gebeurt was. Tritia kwam 's avonds al met de bus naar huis en was toch ook heel enthousiast over haar school. Maar zo moe! Woensdagmiddag kon ze niet anders dan even wat slapen. Het vergt toch veel van haar ...

En dan Robbe...die is héél gelukkig met zijn meester! Hij heeft zijn eerste schooldag goed afgesloten net als zijn tweede dag. Ziet het helemaal zitten met die "grappige" meester die hem toch doet denken aan de meester van vorig jaar. Als de kinderen in de klas te veel praten omdat de meester even achter komt heeft hij het blijkbaar toch nog even moeilijk maar ik ben positief. Hij komt er wel door ... Misschien nog wel even een klein en scherp bochtje in zijn rollercoaster want ik ben realistisch na de voorbije vakantie weken. Er is nog heel veel niet verwerkt van vorig schooljaar maar overkop ...ik zie nog niet meteen een afgrond op dit moment.

Fingers crossed xxx

Laatste week

De laatste week van de grote vakantie is ingegaan met heel veel spijt in mijn hart. Voor Erica mocht de week eigenlijk al twee weken geleden over gegaan zijn. Voor Robbe en Tritia mochten er best nog wel een paar weekjes vakantie voor de boeg liggen...
Ik ben best wel benieuwd wat het allemaal gaat worden. Drie kinderen, elk op een verschillende school...dat wordt dus echt wel even in drie stukken snijden die eerste dag ( gelukkig is mijn ventje wel thuis). Voor Erica heb ik eigenlijk het meeste rust. Die gaat het best goed doen en heeft haar vrienden waar ze bij kan gaan. Voor Tritia: reuzebenieuwd...een nieuwe school dus terug nieuwe vriendjes maken en nieuwe leerkrachten leren kennen. Ze zal ook met de schoolbus naar school gaan en 's middags al zoiezo op school blijven eten. Dat worden dus lange dagen omdat ik haar niet kan zien. En dan Robbe...die gaat terug naar zijn oude school, bij zijn oude vrienden. Daar maak ik mij helemaal geen zorgen over. Maar bij welke leerkracht komt hij terecht? Een meester of een juf? Als ik zie hoe moeilijk hij het de laatste dagen heeft... De voorbije weken kwam zijn meester al een paar keer terug naar boven in een gesprek. Tranen kwamen terug toen hij over zijn juf moest vertellen en hoe ze alles heeft aangepakt. Het is dus nog helemaal niet verwerkt en ik hou mijn hart vast voor die eerste schooldagen.
Ik maak mijn borst dus nat voor die eerste schooldag en kan alleen maar het beste hopen voor mijn drie schetekes.
Nu gewoon nog even genieten van die laatste dagen...

Ons geheime projectje...

Ik vermelde het al in het vorige berichtje. Ik ben hier niet zo vaak langs gekomen de laatste tijd omdat heel van mijn tijd in een ander "projectje" was geslopen. Heel veel gelezen, ver gereden om te kijken en te "bestellen", nog meer lezen en dan...maar een duits herder pupje meegenomen naar huis. Al heel lang verlangde ik naar een duits herderpupje en eindelijk is het zover...we hebben hier een pup op te voeden. Natuurlijk hou ik er een persoonlijk dagboek op na over ons Nena dat je hier kan vinden http://dagboekNena.blogspot.com maar ik laat jullie alvast even zien wat voor een prachtige meid hier rondhuppelt.



Ze is al enorm veel gegroeid sinds ze bij ons woont maar dat lees je allemaal op haar dagboek ;-)

Zo lang geleden...

Mijn god wat is het lang geleden dat ik hier nog even ben langsgeweest. Is er niets gebeurd of is er juist iets ergs gebeurd? Helemaal niet.
We hebben het schooljaar afgesloten en zijn zo hopelijk ook uit de emotionele rollercoaster van Robbe kunnen stappen. Het is hoe dan ook toch een vreemd einde van het schooljaar geweest. Nooit gedacht dat we dit jaar al opnieuw afscheid gingen moeten nemen van deze school voor twee van onze kinderen ...dus ja het was een einde met gemengde gevoelens...
Maar de vakantie heeft ons nadien helemaal in beslag genomen dus hebben we helemaal niet meer stil gestaan bij het begrip school. We hebben genoten van het warme weer en ons helemaal gestort op het verder inlezen over... dat kan ik hier nu nog niet zeggen. Anders is de verrassing er af voor enkele mensen in de familie dus hiervoor moet je nog even geduld hebben. Maar ik heb er een nieuw blog aan gewijdt dus... Ik beloof hier binnenkort toch wat meer over te vertellen.
Vakantie dus en ook dit jaar zijn we een weekje naar de Ardennen gegaan met mijn zus en onze 6 kids. Een totaal ander jaar als andere jaren. We hadden ongelofelijk veel zon met een roodgebrande zus als gevolg ocharme ( de zalf smolt gewoon van haar af). Geen stukjes chocolade aangeraakt, hoewel hij gewoonte getrouw op ons lag te wachten maar natuurlijk wel andere dessertjes wat had je gedacht? Het uitgebreide verhaal komt nog maar dan als ik terug foto's kan bijvoegen. Momenteel werk ik vanaf een "hulp" computer want mijn computer is nog maar eens in panne gevallen ( deze keer de harde schijf) en ik kan wel wat foto's kwijt op deze maar niet het grote aantal van een ganse week Ardennen...
En na ons weekje vakantie in de Ardennen twee weekjes vakantie met het ventje. Een rustige vakantie...het weer liet ons wat in de steek. Maar kom toch niet bij de pakken blijven zitten en een cinemake gedaan, toch eens naar de zee, twee dagen onder de baan voor ons andere "projectje", een dagje gaan fietsen waarbij Danny ons wel eens de weg ging wijzen ( amaai mijn kont ;) ), ook een dagje Bellewaerde, familiebezoek...
ik beloof vanzelfsprekend nog meer verhaal samen met de foto's. Maar nu weten jullie dat we hier nog leven en alles nog in orde is. Toch maar eens werk maken van het meedelen van ons "projectje" aan de familie...dan kunnen we eerlijk schrijven en dan zullen jullie zien waar al onze tijd heen gevlogen is ;-)

Ik mag..

"Ik ga zeggen tegen de juf dat ik van de dokter niet mag rekenen. Dat dat niet goed is voor mijn hersenen nu en dat die gaan breken"

Robbe kreeg woensdag een steen tegen zijn voorhoofd en kwam wenend naar huis. Een joekel van een buil, meteen blauw en bloeden want er was toch een wonde. Dus met een pleister op zijn voorhoofd naar school de volgende dag. En hij kreeg dus het lumineuze idee om zijn gekwetste hoofd te gebruiken om onder de laatste taken onderuit te komen. Ik zeg hem nog dat hij dat mag proberen maar dat het niet zal lukken.
Blijkt later op de dag dat een mama aangesproken werd door de juf omwille van het "doktersvoorschrift". Zou het echt zo zijn dat zijn hersenen niet meer functioneren? Dus heeft de mama een testje : "hoeveel is 15+15 Robbe?" Waarop Robbe doodleuk antwoord "Ha 129!"
Waarop de mama "Ja dat is nog juist ook. Alles werkt nog Robbe" ;-)
Prachtig om te zien hoe hij hun toch beet neemt door express een verkeerd antwoord te geven...typisch een grap van Robbe. En de volwassenen, die stonden er bij en keken er naar ;-)

Zij...

Zij is hij zei zij...en wij ...begonnen te lachen terwijl we naar elkaar keken...

Ons drie meisjes zijn dus geen drie meisjes maar twee meisjes en een jongen. Valt het op dat het een jongen is?

Ik had al eens lachend gezegd dat hij verdacht veel van een jongen had...hij bijt en valt aan. Op een speelse manier natuurlijk,zo een monstertje is het niet ;-)

En hoe het gaat met Eve en Garfield...

Alles helemaal in orde zoals je ziet. Een paar daagjes na vriendschap gesloten te hebben met Youky is ons Eve ook voor zijn charmes gevallen ;-)

En hij geniet van de vrouwelijke aandacht...'t is dan ook een echte vent blijkt nu :-))

Pendants...

Ik was er al een tijdje naar op zoek. Een persoonlijke ketting waarin mijn kinderen verwerkt werden. Niet letterlijk natuurlijk, het is nooit de bedoeling geweest om hun elk een vinger af te snijden en die mee te nemen ;-).
Dus internet op en zoeken naar verschillende mogelijkheden. Daarbij kwam ik op de Ranger Memory Glass en Frames van Tim Holtz en de verschillende mogelijkheden leken me zo vanzelfsprekend dat ik een set ging halen.
Robbe wou ook graag een klein cadeautje maken voor zijn meester en een sleutelhanger leek hem wel leuk. Dus dacht ik meteen aan de frames...Robbe koos het papier, de stempels die moesten gebruikt worden en zette me aan het werk...
Mega F voor mega F**** zoals Robbe hem steeds noemt en dan de achtergronden ook wat bestempeld om het geheel diepte te geven...


Op de achterkant moest er van Robbe het chinese symbool staan voor VRIEND , samen met de gekrulde hoeken gestempeld. Een beetje trukaré foefelare met een stempel van de set Ticketed en de achtergrond sloot daar perfect bij aan...

De sleutelhanger moest ook netjes afgegeven worden dus maakte ik uit karton en bakpapier een doosje op maat waar natuurlijk ook het "vriend" symbool op moest van Robbe en het geheel natuurlijk in meester zijn lievelingskleur...


Na die eerste "stempeldoop op klein formaat" ging ik aan de slag met mijn eigen ketting. Begonnen met een wit vierkant pappiertje van 1 1/2 inch en geëindigd met onderstaand resultaat...ik ben er héél tevreden mee en het mag gezegd eigenlijk ook wel trots

Awards

Ik kreeg van Pruts een tijdje geleden ( bloos!) deze award.

De regels/the rules:
These blogs are exceedingly charming. These kind bloggers aim to find and to be friends. They are not interested in self-aggrandizement. Our hope is when the ribbons of these prizes are cut, even more friendships are propagaded.
Please give more attention to these writers. Deliver this award to five bloggers who must choose eight more and include this cleverly-written text into the body of the award
I pass on this award to:Mich, Chantal, Linda

Ik weet het , ik moet hem eigenlijk doorgeven aan 5 andere mensen maar ik kan niet meteen iemand bedenken wie ik nog aan mijn lijstje kan toevoegen. Blogs genoeg die ik volg nochtans... Ik hoop van harte dat deze drie dames hem ook nog niet eerder ontvingen... want daar zit toch wel een groot probleem dat deze awards vaak al bij gekende blog de revue gepasserd zijn. Leuk als je hem meer dan één keer krijgt maar niet de bedoeling dacht ik?

En nu we bezig zijn moet ik tot mijn groooooooote schande laten weten dat ik héééééél lang geleden nog een andere award ontving maar wegens "uit het oog erloren" hem nooit op mijn blog zette...

Ik kreeg hem van Enny waarvoor toch nog een dank je wel!

Ontelbare slagen en klappen ...

Ontelbare slagen en klappen op mijn hoofd heb ik getrotseerd. Elke keer liep ik terug achter die pluizige wezens aan om hun ervan te overtuigen dat ik eigenlijk best wel meeviel. Ze lijken ook best wel wat op mij...maar op de vraag of we familie zijn kreeg ik nooit een antwoord. Eerder een slag in mijn gezicht...

Maar ik gaf niet op. Ik liet hun aan mij ruiken, miauwde naar hun vol medelijden, wandelde onopvallend steeds wat dichter in de buurt, rende in een rotvaart achter hun aan om te laten zien dat weglopen niet hielp. En af en toe maakte ik me zo groot mogelijk om te laten zien dat ik ook meetelde.



De grijze poes met de strepen die blijkbaar gelokt wordt met de naam Youky heb ik eerst benadert. De zwarte Eve blaast echt nog iets te fel naar mij. Ik ben dan ook blij dat ze haar aandacht aan iets anders schonk...



Een raar wit iets waar een raam inzit met ronddraaiende spullen achter dat raam. Het boeit haar mateloos maar ze slaagt er niet in iets te pakken te krijgen.
Eindelijk...
...ontelbare slagen en klappen op mijn hoofd later hebben Youky en ik eindelijk een verbond gesloten. Het moet nog groeien en zal ongetwijfeld nog véél sterker worden maar kijk...ik denk zowaar dat ik er een "zus" bij heb gekregen...


Mijn baasje doet het heel veel plezier, ze kon niet stoppen met flitsen in mijn ogen. En in haar oogjes zag ik sterretjes van blijdschap net voor het sterretjes werden voor mijn ogen. Morgen neem ik Eve onder handen. Dan zal ik haar achterna zitten, haar besnuffelen en haar aan mij laten snuffelen. Ik zal klappen van haar incaseren en mij als het kan nog groter maken door op mijn achterpoten te staan. Maar eerst...






Gewoon slapen en genieten van de warmte die ik vind bij mijn zus...

Wie...

"Wie... in hemelsnaam is dat??
Wat komt dit in mijn huis doen? Als ik mij nu echt héél boos maak, zo boos als mijn baasjes mij nog nooit hebben gezien, zou het dan weg gaan?"


"Ja dat vraag ik mij ook af. Het ziet er verdacht en gevaarlijk uit want het beweegt en ruikt heel vreemd. Wacht Youky, ik vertrouw het ook niet en ga met je mee naar boven. Daar zijn we veilig."



"Ik ben het maar, doe mij alsjeblief niks. Ik werd net door 5 dolenthousiaste rare wezens meegenomen in een blauw stalen ding dat ervoor zorgde dat alles om me heen voorbijflitste. Het viel best mee, het ronkende geluid van dat stalen ding suste mij héél even in slaap en kijk toen was ik hier plots..."



" Ik ben zo moe...ik heb de schrik van mijn leven gehad met een ander vreemd wezen dat me besnuffelde langs alle kanten. Maar ik heb me niet laten doen. Dat blazen heeft mama mij goed geleerd. Ik wou dat mijn zusjes en broertjes hier ook waren samen met mama.. Maar het lukt me vast wel. Eerst wat slapen op een , denk ik, toch veilig plekje."

"Dat nachtje slapen heeft me deugd gedaan en die 5 dolenthousiaste mensen zijn eigenlijk wel leuk en lief. Ze spelen met me en strelen me te pletter zonder me pijn te doen."

"Maar wat dat ene baasje steeds zegt over mijn snoetje snap ik eigenlijk niet. Is het dan zo zwart dat het echt nodig is om er met water tegen aan te gaan? En mijn nageltjes...die zijn toch niet zoooo scherp? Ik heb ze nodig want dat stinkende spul dat ze op mij spuiten vind ik echt niet leuk. Wat zijn die andere beestjes dan waar ze het toch steeds over heeft? Moeten die kleine beestjes écht weg?

"Is het echt beter zo? Miauw...Miauw...maaaamaaaaaa, waar ben je nu? Rare wezens, mag ik bij jullie want ik vind mijn mam niet. En mijn zusjes en broertjes komen ook niet als ik roep. Het is hier helemaal niet zo erg maar het zou leuker zijn mochten die andere pluizige wezentjes toch wat dichterbij durven komen zodat we samen konden slapen... Ik zal hun wel overtuigen dat ik de kwaadste niet ben. Maar mag ik ondertussen alsjeblief bij jullie ...rare wezens? Want bij jullie voel ik mij goed."

Eindelijk...

Het heeft wat voeten in de aarde gehad maar eindelijk is ook de laatste stempel die ik had besteld aangekomen. Internet is makkelijk als mailtjes aankomen waar ze moeten zijn dat is...
Het is voor velen onder jullie misschien niet de meest voor de hand liggende keuze maar tja, ik ben wie ik ben zeker? Toen ik twee jaar geleden naar de stempelbeurs in Zeist ging trokken mijn ogen naar drakenstempels, geraamtes en doodshoofden en nog eens doodshoofden. Nu viel mijn keuze opnieuw naar de iets "stoerdere" stempels die toch ook eens op een jongenslootje kunnen. Bloemen en vlinders en krullen genoeg en nu eindelijk ook eens...

De eerste drie stempels vind je terug in de webwinkel van Joan Gevaert onder het merk Ecletic Images, het gothic heart is aangekocht in de stempelwinkel.

En...

...mogen wij u voorstellen aan Garfield?

Gezocht en gevonden: een rost katinnetje.

Overal kregen we te horen dat een rost katinnetje moeilijk te vinden was want meestal zijn het katers. Maar het lot was ons blijkbaar toch gunstig gezind want bij een vriendin van een vriendin was er een nestje geboren met maar liefst 4 roste kittens...daar moest nu toch echt wel één katinnetje in zitten vonden we en kijk er waren er zelfs twee. Deze avond nog gebeld naar de mevrouw en we mochten direct langskomen om al even te komen kijken. Samen dan maar even gekeken welk de meisjes waren want het is echt niet makkelijk te zien bij zo kleine guppies. En eens we de twee meisjes hadden konden we kiezen.

Danny hoefde echt geen twee keer na te denken ;-) het poesje dat hij vasthad was het rostste en werd Garfield gedoopt. We gaven haar nog een bandje rond de hals zodat ze niet meer ontsnapt in een ander gezinnetje ;-)

Nog twee weekjes wachten omdat ze nu nog net iets te jong zijn en dan komt onze vrouwelijke Garfield bij ons.

Over een maandje...

Gisteren zijn we de resultaten voor ons Tritia mogen gaan ophalen. Elk jaar wordt ze eens "binnenste buiten" gekeerd om haar mucoviscidose goed op te volgen. En dan is het toch nadien even slikken voor je binnen gaat. Het gaat goed met haar dus het is makkelijk te zeggen dat alles wel in orde zal zijn. Maar vorig jaar kwam er plots boven dat ze toch iets hadden gezien aan haar lever ( niets ergs en met medicijnen op te lossen) en toen kwam toch het besef dat de ziekte binnenin toch verder woekert en dat niet altijd prijs geeft aan de buitenkant.
Eerst bij de voedingsspecialist gegaan. IJzer was wat te laag, vitaminen konden beter dus héél veel in de zon laten lopen als die er is ;-). Maar anderzijds toonden haar cholesterol en vitaminen A dat ze naar vertering eigenlijk bewijst dat haar lichaam het zelfstandig kan. en ook al heeft hij geen glazen bol durfde de dokter toch te voorspellen dat ze er waarschijnlijk ook nooit echt problemen mee zal krijgen afgaand op de leeftijd die ze nu al heeft. Meestal komen de problemen tot aan de leeftijd van 5 -6 jaar naar boven maar zij is er al 9 en alles verloopt vlot...Hij dacht zelfs dat ze voor longen ook nog wel een heel aantal jaren te goed had zonder problemen...en we mogen heel stilletjes vaststellen dat ze muco in een lichtere graad zal hebben.
Laat ons hopen dat we hij het goed heeft. Op naar de longarts...en waar we daar altijd goed nieuws krijgen is het deze keer minder. Ze blaasde ver beneden haar peil op de onderzoeksdag en ook gisteren zat ze terug op 95% terwijl ze toch 110-120% kan halen. Er waren tekenen dat ze misschien toch ergens met allergie te maken zou kunnen hebben. Maar eerst maar eens aan de antibiotica voor drie weken want op dit moment is ze wel verkouden. Over een maandje dus terug om te blazen en dan maar hopen dat ze terug goed blaast...
Is het dan nog niet op peil verder laten onderzoeken naar allergiën en hopen dat daar een oorzaak in gevonden wordt...

Dat doet deugd...

...aan mijn hertje ;-)
En dan hertje in de betekenis hartje...

Het begon als een liefdeshistorie...je weet wel, twee geliefden die elkaar heel lang hebben moeten missen die elkaar eindelijk terugzien en dan naar elkaar lopen om in elkaar armen te springen...
Zo ging het bij ons ook. We hadden afgesproken met die persoon die Robbe zooo hard mistte de laatste tijd dat hij er wenend voor op mijn schoot zat. En toen hij hem zag aankomen liep hij ernaar toe om echt in zijn armen te vliegen. Zalig om te zien hoe hij zijn hartje ophaalde om samen met die persoon in het spinneweb te kruipen tot helemaal bovenaan, verstoppertje te spelen, op zijn rug te zitten en hem naar nieuwe plaatsen te "leiden" (alleen de teugels ontbraken nog ,-)) Samen in de boot en eerlijk vertellen wat hij zoal moest meemaken in zijn emotionele rollercoaster.
Enigste minpuntje was het afscheid...dat kwam voor Robbe veel te vroeg. Voor hem bleven we gewoon altijd samen...waarom zou hij afscheid nemen? Maar toch maar even met hem gepraat en beloofd dat we elkaar spoedig terug zagen. Nog een dikke knuffel met de tranen in zijn ogen en beloofd om echt zijn best te doen voor hem...
Als we terug thuis komen volgt een blik op een "beteuterd" gezichtje, een dikke knuffel en even vraag je je af of je er goed aan hebt gedaan om toch terug een afscheid tussen de twee in de hand te werken door ze samen te brengen. Maar dat vervaagt direct als je hem hoort vertellen dat het een héle leuke dag was geweest. Het heeft echt deugd gedaan en daarom...bedankt M.F. omdat je mijn jongen zijn pijn toch terug hebt weggenomen, omdat je er onvoorwaardelijk voor hem was!

Al 17 jaar...

"Wat gaf jij vroeger aan je papa voor zijn verjaardag?" en prompt zeg ik "Cigaretten." Maar de laatste 17 jaar kan ik niet meer doen dan bloemen geven voor zijn verjaardag... "Wat vond je papa leuk om te doen?" "Bakken. Hij kon hele goede taarten bakken en die ene soort koeken...als hij die bakte waren ze na twee dagen allemaal op..." " En kon hij er dan ook zo een foto op zetten?" "Neen, toen kon dat nog niet maar we gingen in den Haeck wel van die suikerbloemetjes halen en marsepeinen rozen.."
En als Robbe gek doet vertel ik hem dat pepe hem aan zijn oren omhoog zou heffen ..."Deed hij dat met jou ook?" "Ja hoor en neen Erica dat deed geen pijn" En dan herinner ik mij dat ik ook in zijn nek mocht gaan zitten maar eigenlijk stiekem wel wat bang was omdat dat best hoog was ;-)
Ik wou dat ik meer kon doen om mijn vader zijn verjaardag te vieren. Niet zomaar wat bloemen zetten aan een graf. Maar het doet goed om herinneringen op te halen en het doet nog veel meer deugd dat ik ze kan delen met mijn kinderen. Ik weet dat mijn vader dat het mooiste verjaardagskado vind dat ik hem kan geven...

Er terug ingevlogen...

Ik heb heel lang stilgelegen wat scrappen betreft. Tot op de dag scrappen ten voordele van muco. Toen dook ik in de oude doos om foto's mee te nemen en ik werd gewoon meteen weer verliefd op die foto's met die kleine ukkies...
En kijk, er waren foto's waarvan ik meteen dacht: die scrap ik ...met het gekende gevolg. De scrappersblock is voorbij en ik ben er terug ingevlogen.






En er zullen alleen maar foto's bijkomen vrees ik nu er nieuwe kleine ukkies zijn die allerlei gekke dingen uithalen of gewoon zoooo lief zijn...of...

Youky die een beetje te diep in 't glas heeft gekeken ;-)

...en een enorme kater heeft...

Hoe...

...het met de poesjes gaat? Héél goed mag ik zeggen. Ze voelen zich hier best al thuis



Durven heel gek doen met elkaar en voelen zich precies "betrapt" als het fototoestel in de buurt komt...


En eindelijk hebben we ook iets gevonden waar Eve heel graag mee speelt. Elke keer Danny van 't werk thuis kwam en zijn werkschoenen uitdeed vonden we Eve wel bij de schoenen om met de veters te spelen. Dus hebben we hier nu in huis een paar losse veters gewoon rondzweven. En eens je er mee begint te draaien of zwieren is ze daar...

Youky is nog steeds het sociaalst. Die kan je met gemak opnemen, komt bij je in de zetel, en mag je echt van links naar rechts sjezen... Ze is ook helemaal niet bang van het fototoestel en onderzocht het al van dichtbij ( spijtig allemaal onscherpe foto's tot nu toe omdat ze echt te dicht zat ;-))

En zoals je ziet...ze heeft er helemaal geen probleem mee als ze opgenomen wordt om bij iemand te komen liggen...

Of het moet zijn dat ze haar kuren krijgt om Eve te bespringen. Ze zijn genezen en daar kan ik natuurlijk alleen maar blij om zijn...

8 kaarsjes...

Hij keek er zo naar uit...zijn verjaardag. Niet omwille van het jarig zijn, neen...hij wou een kadootje en dat hebben we geweten. Vanzodra we naar de winkel waren geweest en hij ons had mogen laten zien wat hij eigenlijk wel leuk vond ( om dan daarna door de winkel te sluipen met de kado's zonder dat hij het ziet) kon hij niet meer stoppen. "Krijg ik een kadootje?" " Toe eentje maar en ik zal dan héél braaf zijn." "Ik wil een kadootje, ik wil een kadootje, ik wil een kadootje..."
Maar hij ving bot (Zo erge ouders zijn we namelijk ;-)) en moest echt wachten tot op zijn verjaardag.



En dan 's morgens vroeg om 6.45 uur meisjes wakker gemaakt om hem wakker te zingen. Dan konden ze voor Danny naar 't werk vertrok toch nog hun kadootjes al geven. En onze kadootjes zijn voor zondag als zijn meter ook komt...En in de loop van de dag flitsen dan nog eens stukjes van zijn bevalling door je hoofd. Zie je jezelf hier nog in de living staan met opgetrokken knie om de weeen op te vangen, een bevalling waarvan je dacht dat hij wel vlug zou gaan omdat het al de derde keer was...om toch lang te duren omdat hij een sterrekijkertje bleek...
En nu is hij al een guppie van 8 jaar die heel goed weet wat hij wil. Maar ook een gevoelig guppie die het gelukkig nog steeds niet erg vind om mij een dikke knuffel te geven en een dikke dikke zoen. Als ik de tijd kon stilzetten dan deed ik het graag. Je hoeft helemaal niet groter te worden , laat die puberteit maar weg. Samen blijven knuffelen, blijven kriebelen in de zetel en praten over alles wat je dwars zit of waar je juist zo nieuwsgierig naar bent...

8 kaarsjes op de taart is meer dan voldoende voor mij...

Ziek...

Elke dag opnieuw zalf in Eve haar oogjes en ook bij Youky maar beginnen want ook bij haar begint er een oogje "verkouden" te worden. Verkouden...daar begin ik toch wel erg aan te twijfelen of we het als een gewone verkoudheid mogen bestempelen. We twijfelen echter niet om naar de dierenarts te gaan. Bovendien denk ik dat Youky ontwormt moet worden. Ze is toch vrij mager als je het vergelijkt met hoe ze haar eten opschrokt...
Als 8-koppig team gaan we met onze twee snoezen naar de dierenarts. De kindjes van mijn zus zijn immers twee daagjes bij mij. Ik wou toch graag thuis blijven bij de kittens om ze regelmatig eten te geven en zo.

De dierenarts maakt nog een grapje tegen de vorige klant als die even in de wachtzaal kijkt: " En dat is één familie hé..."

Om dan te zien dat ze toch zelf ook even goed kijkt in de wachtzaal ;-))

Nog maar binnen in haar praktijk laat ze ons al bij elkaar staan om een foto te maken, die mailt ze dan straks wel even door. Leuk, alleen nog even twee poezen in stukjes snijden want iedereen wil ze natuurlijk wel vastnemen...

En dan wordt het alleen maar bevestigt. De poesjes zijn echt wel ziek. Ons Eve ( zwartje) is het ziekst zoals we dachten. Ze heeft 40.2 koorts, vlooikes die haar afweer naar beneden halen en dus een virus dat haar oogjes ontsteekt. Geen wonder dat ze zo stil en rustig is thuis. En ik schrijf het juist...rustig thuis want bij de dierenarts zien we een driftige dame amaai. Ze klauwt, springt weg ( maar wat zijn we nog rap voor onze leeftijd Danny...) en miauwt. Nu ik denk dat ik ook zo zou reageren als ze een thermometer in mijn klein poepeke zouden steken, een naald in mijn achterwerk en dan nog bespuiten met een vies ruikend koude vloeistof om dan mijn nagels bij te knippen en te stoppen met een plakkende siroop in mijn mond.
En dan is Youky aan de beurt ik hou mijn hart vast voor haar reactie want ik mocht zondag kennis maken met haar nagels... maar ze is vrij kalm en laat het redelijk goed toe. Zij heeft ook wel koorts maar toch minder dan Eve. We gaan naar huis met een fles antibiotica en pilletjes om te ontwormen en pilletjes voor Bono zijn poten. De oogzalf moeten we zeker blijven verder geven 3-4 keer per dag. Iets wat ik minder graag doe want ze schudden toch vaak onverwacht met hun hoofd en ik heb zo schrik om in hun oogjes te prikken... Ze vinden het echt niet leuk en zoeken nadien dan ook vaak rust bij elkaar.



Nog steeds in hun kartonnen doosje en op hun eigen blauw dekentje. De krabpaal met drie etages en twee "slaapkamers" kan blijkbaar niet op tegen de gezelligheid van een doosje in de living... Och , het belangrijkste is dat ze ergens rust vinden want de dokter benadrukte dat we hun dat toch zoveel mogelijk moesten geven zodat ze zich konden herpakken. We moesten nu maar hopen dat het geen te erg virus is want er kan blijkbaar uit een specifiek virus FIP evolueren en dat loopt nooit goed af... Een uitleg die bij Erica al voor twee traantjes zorgde want ze wil ze natuurlijk niet kwijt...
Maar als we zagen hoe goed dat spuitje van de dokter hielp...we weten nu wel dat er bij Eve hééééél wat leven in zit als ze geen koorts heeft. Ze liep gisteren van links naar rechts en terug om dan uit de bocht te gaan en weer te vertrekken...
Vandaag al terug veel minder en veel slapen...geen probleem als we ze daarna zo terug door het huis zien rennen met Youky achter haar aan.

Mag ik u voorstellen aan...

...onze nieuwste bewoonsters



Het zat er aan te komen...nu onze twee poezen er spijtig genoeg niet meer zijn misten we toch wat poezenleven rondom ons. Het was dan eigenlijk ook vrij vlug besloten dat we op zoek gingen naar nieuwe kleine kittens. Dat bleek echter niet zo vanzelfsprekend. In dierenwinkels mogen ze die niet meer te koop aanbieden, er mogen zelfs geen kaartjes meer uithangen, dierenasiels hadden er geen binnen, onze dierenarts kon niet meer dan een telefoonnummer meegeven van iemand waar de poes op bevallen stond, de koopjeskrant daar mag het ook niet meer instaan mits ze een speciaal nummer hebben en dan komt ge terecht bij de raskatten, internet toonde nog allemaal "oudere" nestjes...
Dus ook even op de forums en groepen waar ik lid van ben een oproepje geplaatst en daar had ik één klein poesje gevonden dat ook nog aan onze beschrijving voldeed.
Ja want we waren toch wel heel specifiek op zoek. We zochten immers kleuren van poezen die we nog niet gehad hebben ( Robbe zei dat hij dan teveel aan onze oude poezen zou moeten denken) en zonder twijfel moest er voor Danny toch ook een roste Garfield bijzitten.
Een zwart kattinnetje van 8 weken... daar wilden we niet te lang over twijfelen en we zouden het zeker gaan halen. Het is nu immers paasvakantie en nu konden we het alle tijd geven dat het nodig had. Voor mij was het nu of pas in de grote vakantie. Het bleek nu te zijn en we stellen je dan ook voor aan: Eve

Een klein schuchter poesje dat al bang bleek toen we nog maar met haar naar de voordeur liepen. Tot op vandaag blijft het ook onze "bange" poes te zijn die haar vaak verstopt onder de kast en wegloopt als we haar graag eens willen nemen om te strelen. Ze is wel de properste want de kattenbak wordt door haar goed bezocht. Er was maar één klein probleempje en dat was dat haar oogje wat traande. Maar met de zalf die we gingen halen is het nu toch al veel beter.
En ja...je weet het ze kwam niet alleen mee naar huis. We zouden een roste Garfield en een zwart poesje nemen...maar kwamen we daar bij die dame aan en had ze het samen met een zusje in de reisbak gestopt...en dan sta je daar. Met drie kinderen waarvan er eentje direct verliefd is op dat lief kijkende tijgerpoesje dat er bij zit... Om je dan om te draaien naar de papa en te zien dat hij eigenlijk ook smelt voor dat bolleke. Tja, als er dan geen rostje bijkwam dan was dat maar zo, zegt hij die al ik weet niet hoe lang achter zijn Garfield verlangt...
De knoop dus doorgehakt. De twee poesjes gaan mee en we blijven op zoek naar een rost kattinnetje... Mogen we u dan ook voorstellen aan...Youky

Een spring in 't veld die dringend eens moet leren waar haar kattenbak staat en welk eetbakje er van haar is ( en voor alle duidelijkheid dat is niet dat bakje van Eve...) Een poesje dat heel goed weet langs welke deur ze naar binnen is gekomen en vastberaden lijkt om toch nog even door die deur naar buiten te gluipen om te piepen.
Maar ook de poes die als ze moe is gewoon bij ons in de zetel hupt om tegen ons aan te komen liggen...zalig vind ik dat want Pitoe deed dat ook en dat mis ik nu net...
Met de twee bollekes dus op mijn schoot naar huis. 40 Minuten hebben nog niet vaak zo lang geduurd. Ons Eve was zo bang dat ze langs alle kanten probeerde te ontsnappen en als ik haar even rustig kreeg dacht Youky maar, dan probeer ik het even. Wel logisch want op die momenten werd ze niet vertrappeld door haar zus ;-) Het zal dus wel wat werk vragen om hun wat vertrouwen in de auto te laten krijgen maar ik ben er van overtuigd dat dat in orde komt....
Er zit dus kittenleven in huis en dat zal nog wel even zo blijven lijkt me...
We zoeken dus nog steeds een rost kattinnetje...jullie weten me te vinden. Maar laat me duidelijk zijn: we zoeken er nog maar ééntje...dat is hetzelfde als 1, en dat is géén 2 of beter te lezen misschien als géééééén twee...

Ik...

Ik snap het niet...
Donderdagavond was er nog niks aan de hand. Ik kroop lekker in mijn zetel met een dekentje en daar was ze, mijn Pitoe. Ze kroop elke keer ofwel bij me onder het deken of anders kwam ze bovenop het deken bij mij in mijn schoot liggen.
Vrijdagmorgen is ze nog buiten gegaan en daarna kroop ze in het holletje onder haar krabpaal...
Ok we zouden iets kunnen zeggen hebben van hé ze gaat niet bij Danny zitten in de hoop dat er een stukje vlees naar beneden valt... dat was immers ook steeds een traditie als Danny zijn boterhammen smeert 's morgens

Robbe en Erica waren ziek thuis en toen ik Tritia naar school bracht kreeg ik al telefoon:"Mama er is iets met Pitoe. Ze zit daar maar en beweegt niet." "Ze zal waarschijnlijk aan het rusten zijn." " Neen want haar ogen knipperen niet." Dan maar gezegd dat ik zo snel mogelijk naar huis kom en ze haar maar even moeten laten zitten.

Als ik thuis kom krijg ik meteen te horen dat ze nog wat geluidjes heeft gemaakt maar ze durfden niet gaan kijken...

Dus raap ik mijn moed allemaal samen en ga op mijn knien bij haar gaan zitten maar ik weet eigenlijk al dat het mis is. En als ik ook echt haar naam roep en haar pootje beweeg ben ik zeker....ons Pitoe is er niet meer. En dan zit je daar te vechten tegen tranen die je eigenlijk niet meer kan tegenhouden. En als je je dan rechtstelt en omdraait...staan daar twee kinderen die eigenlijk ook al in de mot hebben dat het mis is. En ja wat er volgt kunnen jullie wel raden. Twee wenende kinderen en een volwassenen die staat te wenen als een klein kind...

Tritia niets laten merken over de middag op school...en 's avonds moet Danny het haar dan vertellen. Zij nam het vrij goed op en redeneerde dat er nu dan plaats was voor een Garfield...

Alles is al geregeld, dinsdag breng ik haar naar Boom naar het dierencrematorium. Dan mag ze samen met Wolf en Beer bij ons op de schouw...

Dit maakte mijn dag...

Een kleine quote die mij aan het lachen bracht en dus mijn dag goed maakte. Misschien even situeren? In een mailgesprek besluit ik dat ik en iemand anders misschien maar moeten berusten in het feit dat we alletwee waarschijnlijk iets mankeren en niet juist in elkaar zitten voor deze maatschappij. Ik blijf immers vaak met het gevoel zitten dat ik gewoon op een andere planeet zit.

"Jij zit absoluut niet op een andere planeet hoor. Het zijn anderen die op een andere planeet zouden thuishoren."

...heeft geen verder uitleg nodig denk ik...

Belofte maakt schuld...

...dus...

Als eerste maar eens het lootje laten zien dat Erica op de scrapdag maakte...



En ze maakte ook al de basis voor een tweede lootje...

En dan het lootje waar ik op heb zitten zweten... Ik vind nog steeds dat het iets mist ( en aan de twee tickets wil ik graag een afgeronde vierkante knoop naaien maar ik vond nog niet de juiste).
Volgens mij klikt het gewoon niet omdat het vrij felle kleuren zijn en ik meer voor "somberdere" kleuren ben gevallen? Ik heb niet geschuurd, er zitten nergens inktrandjes op...niets gedistressed en dat is toch even wennen voor een distressfan.