Trop is trop en te veel is te veel...

Bijna 2 jaar is het geleden dat ik hier nog iets kwam schrijven.  Op de blogcandy's na kon niemand hier nog lezen hoe het hier ten huize scrappyToo gaat.  Of men ons gemist heeft?  Ik weet het niet, ik weet van enkele mensen dat ze wel eens kwamen piepen en soms vond ik dat wel een nadeel.  Die mensen vonden het niet echt nodig om nog te luisteren naar ons verhaal, ze wisten het al. Dat is misschien wel een reden geweest dat ik het niet meer kwam neerpennen hier.  Ik haatte het dat een gewone vraag van " Hoe is het met je?" overbodig werd.
Nu speelt het al langer door mijn hoofd om hier terug eens wat meer te komen praten.  Waarschijnlijk vooral met mezelf.  Hoe je het ook draait of keert, dit blog is eigenlijk voor mij meer een manier geweest om alles van me af te schrijven.  Ik heb daar veel aan, alles eens van me af schrijven.  Vooral toen het zo slecht ging met Robbe heeft me dat héél hard geholpen.  En ja, misschien heb ik het nu gewoon ook wel terug meer nodig.  Niet omdat het terug slecht gaat met Robbe hoor, die periode hebben we al even achter ons met enkel een nawee vorig schooljaar maar ik heb er moed op dat het dit jaar terug beter gaat.
Best wel wat muizenissen in mijn hoofd van die aard dat ik dingen moet leren loslaten.  Teleurstellingen in mensen...
Voor mezelf al de lijn getrokken dat het voorbij is, dat ik best zonder ze kan. Hoe spijtig dat ook mag zijn dat ik zonder hun verder zou gaan. Maar ach, ik zag ze eigenlijk maar 1-2 keer per jaar, op feestjes na als die er waren.
Alleen knelt het schoentje dat die mensen ook belangrijk zijn in het leven van mijn kinderen.  En dan komt als mama natuurlijk de vraag of ik zelf zo egoïstisch mag zijn om hun die mensen te ontnemen.  Dillemma dus hoewel mijn kinderen soms zelf hun teleurstelling in diezelfde mensen uiten.  Eerlijk is eerlijk, dan wordt het best moeilijk om positief te blijven.
Soms denk ik: ik gooi het er allemaal eens onverbloemd uit, misschien dat dat wat klaarheid brengt en ons een stapje dichter bij elkaar brengt.  Maar meteen daarna komt het terug naar boven waarom ik me voel zoals ik me voel.  En dan besef ik dat ik het niet zo vriendelijk zal kunnen overbrengen...daar komt geheid onenigheid van wat terug zal moeten afkoelen.  Ik weet het, ik ben een explosief persoontje soms maar dat is vaak pas nadat er vaak en hard op mijn hart is getrapt, en in dit geval ook op het hart van mijn kinderen.  En elke keer ik dat terug besef trek ik de lijn terug...trop is trop en teveel is teveel.

Zie ginds...

...komt de stoomboot nog helemaal niet aan. Maar toch begint het hier al wat te kriebelen. De eerste verhalen van de Heilige man komen op TV, de speelgoedboekjes druppelen rustig binnen. En bij mij beginnen de radarkes te draaien. Het is waarschijnlik het laatste jaar dat we de mythe rond Sinterklaas nog levend kunnen houden dus wil ik er extra van gaan genieten.
Alleen één klein probleemke. Strooien terwijl de kids hier rondlopen zal niet zo makkelijk meer zijn met Ons Nena hier in de buurt. Strooien van hondenkoekjes vangt het voedingsprobleem op voor Nena en zou best wel grappige gezcihten geven bij de kids. Alleen denk ik niet te willen weten hoe ze reageert op een hand dat zomaar om de deur komt piepen...
Hmmmm, even inventief worden dus want deze sint wil echt nog héél graag een laatste keer strooien (grijns)

Terug thuis...

Het kon niet vlug genoeg vrijdagavond zijn. Ik heb echt letterlijk de uren afgeteld. En eindelijk naar de groene lijn mogen bellen om te horen op welk uur ze precies zouden aankomen eindigde teleurstellend als ik hoorde dat er nog niets ingesproken was...nu had ik nog geen zekerheid wanneer ik Erica terug kon vastnemen om ze een dikke knuffel te geven.
Vijf minuutjes later dan eindelijk het bericht dat ze op het voorziene uur zouden aankomen, nog even op de tanden bijten en niet meteen in de auto springen ( anders stonden we echt te vroeg aan school ;-)
En dan maar wachten en wachten aan de schoolpoort. Het nieuws was ondertussen gekomen dat er kinderen ziek waren geworden de laatste twee dagen. Erica haar naam werd er niet bij vernoemd dus daar was je blij mee maar het is natuurlijk wel sneu dat er iets heerste in de groep.
En dan eindelijk zagen we de lichtjes van de bus in de verte...niets te vroeg. Een lachende Erica zit te zwaaien op de bus en er valt een blok van je schouders af. Haar brief was niet zo enthousiast geweest maar als we haar nu zien lachen weten we dat alles OK is. En dan weten we meteen weer wat we zo hard hebben gemist... Een spraakwaterval van verhalen wordt over ons gegooid, een luide whoeppie omdat er frietjes worden gegeten, een knuffel en een arm in je arm gehaakt als we naar de auto gaan... Erica is thuis en dat voelt echt héél goed, mijn gezin is terug compleet!

Kip zonder kop?

Ik ben echt niet goed bezig en voel me een kip zonder kop. Woensdag komt de postbode met twee brieven die ik had verstuurd naar Erica. Huh, waarom komen die terug? " Ik heb ze kunnen onderscheppen, je bent vergeten om er postzegels op te kleven" Zo stom had ik me nog nooit gevoeld. Ik wou zo vlug en zo vroeg mogelijk op de dag de kaartjes van Tritia en Robbe posten dat ik blijkbaar iets te snel was geweest. Dus vliegensvlug naar het postkantoor met de vraag of deze, als ik ze nu nog postte, Erica ze nog zou krijgen. Dat was geen probleem dus deze keer wel postzegels op de twee brieven en de bus in.
Kijk ik vandaag de post na en...zit er terug een "gepostte" brief in die voor Erica bestemd was. Met het gekende gele briefje...idd ik was nog maar eens vergeten om er een postzegel op te kleven. Ik ben echt een kieken zonder kop. Ben ik zo gefixeerd op wat er in de envelop moet zitten, dat er geen fouten in het adres geschreven word, vergeet ik wel drie keer een postzegel ( en nu bloos ik echt ;-)
Dit kaartje gaat in elk geval niet meer op de bus, ik betwijfel of ze het nog krijgt dus zal ik het haar morgen zelf afgeven. En morgen komt niets te vroeg. woensdag kregen we ook Erica haar brief hier thuis en die was ooh zo triest. Ze had blijkbaar toch nog veel geweend maandag en ook toen ze de brief schreef moest ze wenen. Ze vond het daar niet leuk, het eten viel wel mee en er was een mooi uitzicht maar ze zou ons zo hard missen. En tja, dan breekt je hart wel hoor. Ik tel de urendus af tot ik haar terug kan gaan halen. Ik kan alleen maar hopen dat het dinsdag ietsjes beter was en woensdag al helemaal toen ze kinderen zag uitglijden in de modder en blijkbaar ook de juffen in de modder zag liggen. Wat is die groene lijn toch een goed idee geweest! Nog 23 uurtjes en ze is er weer...

Bosklassen...

Gisteren was het dan zo ver: Erica vertrok op bosklassen. en dat was niet met de volle overtuiging. Al een paar dagen vertelde ze dat ze eigenlijk niet graag mee wou. Maar ze kon een andere jongen niet in de steek laten vondik. die had ze eerst met 100 redenen overtuigd om wel mee te gaan. Samen waren ze dan ook al aan het bekijken hoe ze konden ontsnappen, wel 7 verschillende plannen werden er gesmeed ;-)
Om haar toch een beetje gerust te stellen had ik gezegd dat, indien het echt niet ging,ik haar echt wel ging komen halen. Wetende dat dat toch niet nodig zou zijn. Maar als zij zich goed voelt met de gedachte dat ze daar niet zomaar achter gelaten wordt...
's Morgens dus de verwachtte traantjes bij het afscheid van de beestjes, van zus en broer die toch eerder naar school moesten. En dan de speelplaats op. een oppepper van de juf mocht niet baten, ook alle vrienden die haar troostten konden haar niet van mening doen veranderen, ze wou gewoon bij ons blijven. Maar toch maar doorgezet en richting bus. Nog even staan zwaaien en elke keer ze begon te zwaaien kwamen de tranen terug. Mama maar op haar lip bijten en pas als de bus wegreed mocht ik ook laten zien dat ik eenklein hartje heb en haar niet graag zo zie vertrekken. Maar toen we zagen dat de bus klem stond en een straat niet in kon rijden gingen alle ouders natuurlijk terug richting bus om nog even te zwaaien. En kijk, met wat gebaren konden we een lach op haar gezicht krijgen en al helemaal toen de bus bijna over onze tenen reed. Gelukkig dat ik toch nog een lach op haar gezicht zag... het komt wel goed eens ze daar is en 101 dingen te doen krijgt. Ondertussen ook de nodige kaartjes geschreven en gepost zodat ze weet dat we haar missen en de dagen aftellen tot ze terug is.

Mag ik even...

Mag ik even 11 jaar terug in de tijd terug gaan. Ik ga niet naar een leuke plek, maar toch zou ik blij zijn om er te zijn. Ik zou denk ik veel anders doen moest ik toen weten wat ik nu weet.
Al gans de dag speel ik die dag in mijn hoofd terug af. Vertel ook de kinderen hoe het allemaal ging, neem hen mee naar het graf van mijn mama. Rond deze tijd, 11 jaar geleden kon ik nog bij haar zijn...
Nu kan ik niets anders dan haar zo ontzettend hard missen.

Eén met de computer...

Het lijkt de laatste tijd wel of ik gewoon één ben geworden met de computer. En dan niet om hier zo veel te komen vertellen. Het leven gaat zijn gewone gangetje...
Maar bij ons Nena gaat het iets minder vlot. Ze sukkelt eenbeetje met haar gezondheid in die mate dat ze denken dat ze een allergische reactie heeft op iets. Alleen is de vraag nu...waaraan zou ze allergisch kunnen zijn. We zijn dus heel regelmatig bij de dierenarts mogen langs gaan en ik ben in internet gevlogen. Een hondenforum of drie gaan leeglezen en dan ook nog een forum over honden en voeding en dan met namen KVV en BARFEN. KVV is een kant en klare versvoeding ( die krijgt ze momenteel) en barfen is echt zelf een menu maken voor je honden met rauw vlees en groenten. En dat rauw mag je echt letterlijk nemen want karkassen en organen en zo meer worden echt gevoerd aan die honden.
Ondertussen zijn we er uit en staat Nena op een nieuwe voeding en kijk ook de eerste stappen in barfen zijn gezet...
Je kan het lezen op http://dagboekNena.blogspot.com en er staan ook een paar foto's bij. Niet te gruwelijk, geen schrik hebben ;-)
En hier...ik zei het al het leven gaat zijn gewone gangetje en ondertussen mogen we beginnen aftellen. Volgende week maandag vertrekt Erica voor een week op bosklassen met de school. Wordt een zware week ;-)

Tienertje...

Je telde de dagen echt af...je was bijna jarig. Nog zoveel daagjes en 't is mijn verjaardag... Wie verjaart er morgen? En eindelijk mogen we je dan wakker komen zingen...


10 jaar ...
Ongelofelijk hoe snel je zo groot geworden bent. Geen baby meer, geen peuter of kleuter...ik mag je nu eigenlijk al een tienertje noemen.
Het is even wennen want je bent toch nog steeds mijn kleine meid. Maar jij zelf bent apetrots dat je nu al zo "oud" bent geworden. De tijd hoeft niet meer verder te gaan voor mij...ik hou je het liefst zoals je nu bent. Laat dit tienertje nog maar even mijn klein tienertje zijn dat ik nog kan opnemen om tegen me aan te drukken. Een tienertje dat nog perfect in mijn korte armen past om te knuffelen...
De tijd gaat veel te snel...


En als je denkt dat papa zich vergist heeft met de kaarsjes? Een foto kan zo bedrogen uitkomen... Twee kaarsjes staan bijna perfect achter elkaar ;-)

Nieuw schooljaar

We zijn vertrokken voor een gans nieuw schooljaar. Hoe dat voelt?

Leeg...geen kinderen rond je hebben terwijl je twee maanden samen was geeft me echt een eenzaam gevoel.

Vlug...we moeten een versnelling hoger schakelen. Op tijd uit bed, op tijd in bed, op tijd eten, op tijd... pfff heeft nog een paar daagjes nodig om er helemaal in te geraken.

Uitkijken...ik tel af naar de volgende vakantie. Moet ik nu blozen? Als dat moet dan doe ik het toch niet, ik heb gewoon mijn kids graag rond mij en daar is niets mis mee.

Maar we kunnen er niet onderuit en draaien dus mee in de versnelling die de maatschappij ons oplegt en voldoen netjes aan de schoolplicht.

De kids zelf...zijn goed gestart. Erica zit bij de juf waar ze stiekem bij hoopte te zitten en kwam de eerste dag enthousiast vertellend thuis wat er allemaal gebeurt was. Tritia kwam 's avonds al met de bus naar huis en was toch ook heel enthousiast over haar school. Maar zo moe! Woensdagmiddag kon ze niet anders dan even wat slapen. Het vergt toch veel van haar ...

En dan Robbe...die is héél gelukkig met zijn meester! Hij heeft zijn eerste schooldag goed afgesloten net als zijn tweede dag. Ziet het helemaal zitten met die "grappige" meester die hem toch doet denken aan de meester van vorig jaar. Als de kinderen in de klas te veel praten omdat de meester even achter komt heeft hij het blijkbaar toch nog even moeilijk maar ik ben positief. Hij komt er wel door ... Misschien nog wel even een klein en scherp bochtje in zijn rollercoaster want ik ben realistisch na de voorbije vakantie weken. Er is nog heel veel niet verwerkt van vorig schooljaar maar overkop ...ik zie nog niet meteen een afgrond op dit moment.

Fingers crossed xxx

Laatste week

De laatste week van de grote vakantie is ingegaan met heel veel spijt in mijn hart. Voor Erica mocht de week eigenlijk al twee weken geleden over gegaan zijn. Voor Robbe en Tritia mochten er best nog wel een paar weekjes vakantie voor de boeg liggen...
Ik ben best wel benieuwd wat het allemaal gaat worden. Drie kinderen, elk op een verschillende school...dat wordt dus echt wel even in drie stukken snijden die eerste dag ( gelukkig is mijn ventje wel thuis). Voor Erica heb ik eigenlijk het meeste rust. Die gaat het best goed doen en heeft haar vrienden waar ze bij kan gaan. Voor Tritia: reuzebenieuwd...een nieuwe school dus terug nieuwe vriendjes maken en nieuwe leerkrachten leren kennen. Ze zal ook met de schoolbus naar school gaan en 's middags al zoiezo op school blijven eten. Dat worden dus lange dagen omdat ik haar niet kan zien. En dan Robbe...die gaat terug naar zijn oude school, bij zijn oude vrienden. Daar maak ik mij helemaal geen zorgen over. Maar bij welke leerkracht komt hij terecht? Een meester of een juf? Als ik zie hoe moeilijk hij het de laatste dagen heeft... De voorbije weken kwam zijn meester al een paar keer terug naar boven in een gesprek. Tranen kwamen terug toen hij over zijn juf moest vertellen en hoe ze alles heeft aangepakt. Het is dus nog helemaal niet verwerkt en ik hou mijn hart vast voor die eerste schooldagen.
Ik maak mijn borst dus nat voor die eerste schooldag en kan alleen maar het beste hopen voor mijn drie schetekes.
Nu gewoon nog even genieten van die laatste dagen...