Terug thuis!!

En hij is terug thuis!! Na drie dagen werd het wel tijd want ik miste hem toch wel...
En alles was blijkbaar héél goed gegaan. Wel vier keer mocht ik horen hoe lekker hij wel gegeten had, en vier keer hoe mooi hij de brieven vond...ik had drie brieven - voor elke dag eentje- in zijn valies gemoffeld ;-))
En er zat zand tot in zijn onderbroek - hoe kan het ook anders- hij had in 't bovenste van het stapelbed geslapen met de meest voor de hand liggende andere vijf jongens en en en...
Het was op en top duidelijk: hij had drie leuke dagen achter de rug en daar doe je het voor...als mama drie dagen je schat missen...

Ahoi, ahoi, ahoi

Terwijl de boerderijklassen van Tritia nog maar net voorbij zijn is het nu al aan Robbe om zijn valiezen te maken. Drie dagen zeeklassen, daar mocht hij naar uitkijken en dat heeft hij ook gedaan! Gisterenmorgen werd hij wakker gemaakt en het eerte dat hij ons toeriep: "Joepie, ik mag vandaag vertrekken naar zeeklas!"..." Neen hoor, morgen pas..."
Maar dinsdagavond dus de valies gemaakt en zeg nu zelf...zou hij het leuk vinden??



En wat dacht je, zou Tritia nog eens zin hebben in een driedaagse uitstap?



Maar Tritia mag niet in de valies...het is Danny zijn knuffelhondje van toen hij klein was die mee mag. Sinds een kleine twee jaar is die knuffel ook Robbe zijnknuffel geworden. Maar toen Danny zag dat hij mee ging naar zee...moest hij toch op de foto. Zie eens dat ze hem verloren...dan konden we toch met een foto tonen hoe hij er uit zag ... Tja Danny is nu eenmaal ook al 39 jaar dus kan me voorstellen dat hij er wel aan gehecht is...




En omdat de zeeklas eigenlijk rond het thema piraten ingekleed wordt mochten ze verkleed als piraat vertrekken. Eén probleem we kunnen nergens de broek van ons piratenkostuum vinden. dus maar zelf een piratenbroek maken...en daar komen de doodshoofdstempel en wat witte embossingpoeder schitterend van pas...




En nog twee dooodshoofden op zijn poepie...

En eens de bus er is schreeuwen de piraten nog eens..."Ahoi, ahoi, ahoi!!!"

En weg zijn ze...

Wit licht...Marco Borsato

Ik ben een mens van vlees en bloed

Een druppel in de oceaan

Onherkenbaar in de golven

Een korrel zand in de woestijn

Zo slokt de menigte mij op

En raak ik telkens weer bedolven

Maar gedragen door het witte licht

Stijg ik uit boven mijzelf

Ken ik even geen gewicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Ontdek ik mijn gezicht

Ik word geboren in de bergen

Draag het water naar de zee

Maar waarom ben ik vergeten

Ik zet mijn stappen in het zand

Maar word geruisloos weggespoeld

En vul mijn plek weer in de leegte

Maar gedragen door het witte licht

Kom ik los van wie mij maakte

Knijpt de tijd zijn ogen dicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Ontdek ik mijn gezicht

Ik voel dat deze kaars

Niet voor altijd zal blijven branden

Dus ik verdrink me in de schijn

Die dit licht voor even werpt

Nog heel even en de waarheid

Slaat de leugen weer keihard uit mijn handen

Mijn ogen branden als de hel

Maar ik ben liever blind

Dan dat ik hier nu sterf

Dio disse: "Sia la luce!" E la luce fu.

Gedragen door het witte licht

Kom ik los van wie mij maakte

Knijpt de tijd zijn ogen dicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Gedragen door het witte licht

Stijg ik uit boven mijzelf

Ken ik even geen gewicht

Meer dan een schaduw in het witte licht

Met open ogen in de zon

Verlies ik mijn gezichtI

k ben een mens van vlees en bloed

Een druppel in de oceaan

Ik ga ten onder in de golven…

En na het horen van dit lied...

komt er terug rust in mijn hoofd en onder mijn "ribbekes"...

Laat ze maar doen, voor mij is het voorbij, streep eronder...

en het leuke...

ik struikel er niet meer over en ik sluit alles heel makkelijk af...

zover sta ik al en ik ben er blij mee.

Bijna een hartstilstand...

"Mamaaa....!!!" en direct hoor ik dat onze Robbe echt héél erg bang is...ikzelf krijg bijna een hartaanval zo diep kruipt het. Danny springt uit zijn zetel direct op hem toe en Robbe komt van achter de hoek gevlogen recht in mijn armen.
"Wat is er wat dan, wat..." en direct denk ik dat hij iemand zag in de tuin of zo....daarna denk ik hem te horen zeggen " Iets dood in de keuken..." waarbij ik direct denk dat onze hond of onze poes dood in de keuken ligt...
Tot Danny uit de keuken komt om te zeggen...
dat het onze snelkoker maar is ...
We hadden prei klaargemaakt en na het opscheppen had ik die natuurlijk dichtgedaan om alles warm te houden. En blijkbaar moet er toch een beetje druk ontstaan zijn waardoor hij wat lawaai maakte...
Erica...die was toen Robbe van achter de hoek kwam gevlogen zelf al uit de zetel gesprongen en was er achter gaan staan...zij had blijkbaar hetzelfde gedacht als ik ...dat er iemand was... En Tritia...niets van gemerkt...die was er blijkbaar gerust in of bleef er in elk geval toch kalm onder...


Ik wou ook enkele foto's laten zien van een harmonicaboekje dat ik had gemaakt als bedankingetje maar blogger doet blijkbaar raar want ik kan geen foto's uploaden. En nu ook wachten tot we contact kunnen maken met blogger...

15

Precies 15 jaar geleden...hebben Danny en ik voor de eerste keer gekust...
Vandaag dus precies 15 jaar samen...
En voor zover ik kan kijken...zal er nog veel gekust worden ;-))

Ze is terug thuis!!!

Ik wou gisteren al bloggen maar het onlineverkeer liep blijkbaar niet zo vlot bij blogger dus nu pas een berichtje...

Donderdagmiddag terwijl we naar school fietsen...
Erica: " Robbe heb je het al gevraagd aan mama?"
Ikke: " Wat dan?"
Robbe : " Mogen Erica en ik samen in een bed slapen deze nacht?"

Samen in zo een klein bed...ik weet niet of ik dat wel zo een goed idee vond, handig was misschien anders maar...

De vrijdagochtend hoorde ik van op Robbe zijn kamer...
Erica: " Robbe ik denk dat mama deze nacht foto's heeft gemaakt...Mamaaa hebt gij foto's van ons gemaakt?"
Ikke: " Maar neen..."
Erica: " Huh, ik dacht nochtans dat ik flitsen had opgemerkt..."
Ikke: " Maar neen, het heeft gebliksemd..."



En dan vrijdagavond was onze kleine meid eindelijk weer thuis. Doodnerveus stond ik te wachten op de bus na drie dagen helemaal niks gehoord te hebben terwijl het wel beloofd was van de directie uit (grrr) en dus na een onenigheid met de directie van de school.
En toen de deur openging zagen we een meisje dat er heel wit en moe uitzag en donkere oogjes had.




Door de onenigheid met de directie stond ik dus op scherp en is er ook een woordje gevallen met de leraar hoewel hem eigenlijk niets te verwijten viel behalve dan het ontbreken van wat menselijk begrip misschien... er komt nog een staartje aan deze boerderijklassen maar dat is voor een andere post.
Ik was in elk geval heel blij dat ze thuis was. Ze had een hele leuke tijd gehad ( en daar doen we het toch voor) en beetje bij beetje komen de verhalen naar boven.

Nu is het aftellen naar wanneer Robbe met de school op zeeklassen gaat...

Ze is weg...

Drie dagen boerderijklassen...daar heeft Tritia lang naar uitgekeken en de laatste dagen telde ze echt letterlijk de dagen af. Gisteravond dan eindelijk de valies ingepakt...
Kleren in pakketjes, laarzen en schoenen en sandalen ( 't wordt echt lekker weer!!), pyjama's en al de rest...



En als we denken dat alles er in zit...

Goh robbe zou wel mee willen en hij is niet alleen...

Hoe leuk ze het ook zouden vinden, er is echt geen plaats meer voor hun in de valies...

En deze morgen was het dan zover. Nog een extra tas gemaakt met prepare ( hoe kan dat ook anders ) alternatieven voor desserts en ontbijt en cakejes voor de tussendoortjes...
Medische steekkaart met een ganse uitleg hoe het voor onze meid zou moeten, medisch attest van de dokter dat ze wel degelijk mee mag, medisch paspoort en zo in een envelop afgegeven aan de meester...
Ik kan vrij rustig blijven, minder stress dan vorig jaar toen ze naar zeeklas vertrekt maar dat was toen dan ook de eerste keer dat ze met "vreemden" meeging... Ik heb niet meer of minder vertrouwen in deze leerkrachten, vorig jaar heeft me sterker gemaakt zeker? oOf denk ik gewoon positiever?

En dan mogen ze instappen...ik als een mama eend achter haar om zeker te zien waar ze zit zodat we kunnen zwaaien en Erica die hinkt er achteraan met de tranen in haar ogen... dus even een oppeppertje gegeven want als zij begint te wenen zal ik ook denk ik...

En Robbe...die loopt mee achter Tritia en geeft doodleuk de opmerking: " Dag Tritia, blij dat je weg bent" met een ondeugende glimlach van zijn linkeroor tot zijn rechteroor...moest ik niet beter weten...

Zwaaien zwaaien en zwaaien en dan...

Ze zijn weg...

En bij Erica komen de tranen nu pas goed.

Ik hou me sterk maar eens ik Danny op 't werk heb afgezet heb ik in de auto toch even een zwak moment...gaat alles wel goed gaan...

En gans de middag denk ik aan haar...het is stikheet...hoe zal het haar afgaan...

En houden ze haar wel uit de stallen maar steken ze haar ook niet in een glazen kastje?

Ze zouden bellen mocht er iets zijn...

We moeten nog vlug even in de stad zijn en links en rechts krijg ik een hand...geen ruzie omdat er eentje is die geen hand kan geven...

En als ik de vorken neem voor 't eten...neem ik er drie... huhmm ik mis haar

De directie had gezegd dat ze de leerkracht zouden laten bellen...dus zit ik hier maar te wachten op een rinkelende telefoon...maar hij rinkelt niet...

Time out

Phoeh, 't is echt heel lang geleden dat ik nog eens geblogd heb. Mijn eigen keuze...ja en neen. 't zijn drukke tijden geweest. Robbe vierde zijn eerste communie en natuurlijk moest alles klaar gemaakt worden. Met het prachtige weer dat we die periode hadden konden we pas héél laat de foto's gaan maken. Dus pas laat aan de kaartjes kunnen beginnen, de cadeaus voor meter en peter, en net zoals voor Erica en Tritia maakte ik ook een album met de mooiste foto's. Tussendoor ook heel veel zieken gehad hier thuis. En echt elke keer als er iemand terug naar school mocht viel er iemand weer in moes. Ikzelf incluis trouwens...
En dan net voor de communie...hoe zeggen ze dat: je vrienden kan je zelf kiezen, je familie niet...
Lijkt misschien heel oneerbiedig maar als je het verhaal kent...

De dagen na het feest hebben we opnieuw een zieke Robbe ( gelukkig dus net na het feest!!) en ikzelf val ook terug in moes...de maag en buik willen echt niet mee. En slaaaaaaaaaapen zou ik. Nog nooit zo leeg geweest de stress had me echt sterk te pakken.
Maar het moet gezegd...ik ben erdoor. In mijn hoofd enkele zaken klaar en duidelijk gesteld, mijn lichaam de rust gegeven die het nodig had en...
we zijn er weer!!
Maar ik kan nu al zeggen dat woensdag-donderdag en vrijdag stressie dagen zullen zijn. Tritia vertrekt dan op boerderijklassen en aangezien we onlangs hoorden dat stro en hooi eigenlijk niet zo goed zijn voor haar...Voor school dus door de dokter zwart op wit moeten laten zetten dat ze wel degelijk mee mag en de stress hoe ze zal eten... hoe pakken ze het aan... Maar positief denken zeker...

Als ik tijd heb zet ik hier nog wat foto's neer maar dat is voor morgen...mijn zeteltje roept. Vanacht slecht geslapen want mijn keel wil niet mee...kan er nog wel bij ;-)